Optymizm? Czym poparty?

Tak kiedyś dumałem o tym co się dzieje pisząc 21 lutego 2008 tekst «Oszukana demokracja. Dlaczego PiS przegrał wybory w 2007 roku?» [link]. Pisałem wtedy:

Wszyscy czujemy, dzieje się coś niedobrego. Czy jest to wina rządu Donalda Tuska? Obawiam się, że nie. On jest tylko ostatnim ogniwem tej gry. Pierwszy odbierze lanie. Jest jak nałogowy gracz, który obstawia wyłącznie przegrane konie. Poszukując najlepszego rozwiązania musimy jasno wiedzieć „jak jest”.

Wszyscy chyba w Polsce, którzy choć trochę interesują się polityką wiedzą, że koronną bronią Platformy Obywatelskiej była i jest propaganda. Zdecydowałem się na powtórkę z dawnych lekcji marketingu politycznego i zabrałem się za doświadczenia współczesnych polskich propagandzistów.

Po upływie piętnastu lat dochodzę do wniosku, że naszym błędem było i nadal jest ograniczenie diagnozy do przestrzeni propagandy albo do marketingu politycznego. Tak to się kiedyś zaczęło. Być może od kampanii wyborczej NSDAP 1932 roku, albo nawet od lat 1789–1799 we Francji. Już wtedy konflikt polityczny i walka o władzę przerodziła się w rewolucję aksjologiczną, a co za tym idzie w wojnę cywilizacyjną.

Skutkiem tych przemian jest "urynkowienie polityki", w której władza stała się towarem na totalitarnym targowisku politycznym. Mało kto dostrzega, że to targowisko jest przestrzenią wojny cywilizacyjnej, w której narzędziem, powtarzam narzędziem jest zniszczenie chrześcijańskiego świata wartości. W tym sensie jest to aksjologiczna wojna cywilizacyjna. Klasyczny konflikt demokracji z totalitaryzmem. Tu nie ma wyboru pomiędzy tym co Boskie a co cesarskie.

"Państwa Europy powinny być potajemnie sterowane w kierunku superpaństwa" 

[link] Docent zza morza w 2017 roku pokazał wypowiedź pana Jean Monneta jako jedno z wielu ostrzeżeń. Taki jest szatański plan realizowany przez środowiska europejskiej władzy politycznej i finansowany wielkimi pieniędzmi. Jeśli mamy pozostać Polską w Chrystusie - musimy działać skutecznie, musimy działając myśleć strategicznie.

Przypis:
1. „Competence creep”.

U niektórych ludzi nadmiar alkoholu we krwi powoduje erozję charakteru, a u innych nadmiar Unii Europejskiej w głowie powoduje erozję charakteru. Wygląda na to, że ci uszkodzeni przez Unię stanowią obecnie w Polsce tę zdecydowanie większą część społeczeństwa. To prawdziwy powód do pesymizmu, bo na to ziółka nie ma. Ludzi
ciągnie do UE, tak jak ćmy do ognia, a później na skargi za późno. Warto pokusić się o diagnozę tego zboczenia, bo nie ma dymu bez ognia i skądś się ta zaraza przecież wzięła.

Pierwsze podejrzenie pada na 80 lat komuny w Polsce, która wymordowała polskich patriotów, a resztę społeczeństwa zmusiła do walki o byt codzienny, o nagie przeżycie z dnia na dzień. Miałem kolegę w szkole, którego ojciec był oficerem AK i z tego powodu nigdzie nie mógł znaleźć stałej pracy, aż w końcu zaszczuty przez władze, zmarł nagle na zawał serca. Takich tragedii było po wojnie tysiące. Strategią na przeżycie była wtedy ucieczka w życie prywatne, do własnego ogródka, czy też oglądanie w czarno-białym telewizorze sportu i seriali w stylu Bonanza czy Dr. Kildare, połączone z rozmyślaniem o bohaterskich czynach. O polityce strach było wtedy myśleć, a co dopiero gadać, pozostało więc tylko dyskretne słuchanie Radia Wolna Europa lub Głosu Ameryki, przy nadaremnym zagłuszaniu prawdy.

W lecie 1980 roku powstała nadzieja na odkłamanie historii Polski, nadzieja na powrót Polaków do prawdziwej tożsamości i nadzieja na rozwój naszej ojczyzny na miarę naszych ambicji i możliwości. Niestety, marzenia te zostały brutalnie zniszczone przez duet pewnego półanalfabety z pewnym, calutkim komunistą. W 1991 roku zabłysnęła jeszcze na krótko iskierka nadziei na zmianę kierunku polskiej polityki, kiedy Jan Olszewski został premierem rządu. Tę iskierkę zgasił autor słów; „Panowie, policzmy głosy” i od tamtego czasu losy Polski kierowane są jednoznacznie w stronę przepaści.

Perspektywa wejścia Polski do UE i warunki z tym związane, stały się okazją do sztabowo zaplanowanej podmiany polskiej kultury i polskiej racji stanu na nachalnie propagowaną ideologię neomarksistowską i tzw. unijne „wartości europejskie”. W ostatnich 20 latach powstawały w Polsce coraz to nowe partyjne dziwolągi tzw. protestu społecznego, których zadaniem było nie tylko atakowanie PiS jako partii, ale i niszczenie podstaw polskiej racji stanu i tożsamości narodowej. Wszystko, co jest nam od wieków bliskie i drogie, jest teraz niszczone z zacietrzewieniem maniaków politycznych. Wrogom Polski udało się przez minione 80 lat, a szczególnie w ciągu ostatnich 20 lat dokonać totalnego spustoszenia w głowach i sercach Polek i Polaków. Zamiast atakować wrogów zewnętrznych, Polacy atakują siebie samych i jak w amoku niszczą podstawy swojego bytu narodowego, by przypodobać się tym tam w Brukseli i w Berlinie, w nadziei na dobrze płatne stanowiska za kolaborację.

Na front przeciwko Polsce rzucono wszystko, co stare i nowe metody podboju i wyzysku mają do zaoferowania; dezinformację, manipulację, inwigilację, indoktrynację, demoralizację, różne techniki inżynierii społecznej i szantażu moralnego. Wykorzystano też dzieła klasyków strategii prowadzenia wojny innymi środkami, takich jak; Sun Tsu, Thukydides, Kautylia, Trzydzieści sześć forteli („36 obliczeń/planów”) oraz teorie Prusaka Carla von Clausewitza. Wiedzę tych klasyków uzupełniono sposobami infiltracji z repertuaru takich gigantów wieku cyfryzacj jak; Meta Platforms, Palantir z Peterem Thielem na czele, Microsoft, Apple, Google, Amazon, TikTok oraz iluzjonistami z lokalnego podwórka kalibru GW, Onet czy też tych licznych sondażowni szemranego pochodzenia. Na takich przeciwnikach można już tylko rosnąć w siłę i na tym właśnie podpieram mój optymizm odnośnie przyszłości Polski.

Ps.
Der einzige Mist, auf dem nichts wächst, ist der Pessimist. Jedynym łajnem, na którym nic nie rośnie, jest pesymista.

Der einzige Mist, auf dem nichts wächst, ist der Pessimist. 

Jedynym łajnem, na którym nic nie rośnie jest Pesymista!

Wspaniała odpowiedź, która tak cudownie znajduje swoje miejsce jako fundament wszystkich moich myśli, że aż jestem zdumiony, że nie słyszałem o niej wcześniej.

Ale podając tę myśl, szanowny Polaris zainspirował mnie do podanie jednego bardzo intuicyjnego argumentu świadczącego za tym, że to co się współcześnie dzieje, jest aksjologiczną wojną cywilizacyjną, której niezbyt dokładnym odpowiednikiem jest historyczny konflikt pomiędzy Cezarem a Brutusem, czyli inaczej mówiąc pomiędzy totalitaryzmem monarchii absolutnych a demokracją dawnych republikanów.

Współcześnie trwa aksjologiczna wojna cywilizacyjna, której kanonem jest opozycja pomiędzy szacunkiem a pogardą. Ostoją totalitaryzmu jest pogarda a ostoją demokracji jest szacunek...
Ciąg dalszy trochę później, na przykładzie konfliktu pomiędzy chrześcijańską Cywilizacją Rzeczypospolitej Obojga Narodów a antychrześcijańskimi cywilizacjami europejskiego imperializmu.

Czytając katechizm Kościoła Katolickiego widać ten sam konflikt jako opozycję grzechu przeciwko cnotom.

Racja, terminy Pessimist i Optimist niewiele tu pomagają i oba się brzydko kończą na Mist. Ale się za to ładnie zaczynają. Trzeba być świadomym, że przedawkowanie zarówno jednego, jak i drugiego, nieuchronnie prowadzi do przewlekłych halucynacji i majaczeń. Łatwo to zaobserwować podczas każdej debaty w Sejmie, co powinno być przestrogą dla naszej dziatwy szkolnej. Opcją pośrednią byłby tu wybór realizmu, problem jednak w tym, że Polacy nie mają zaufania do realizmu, bo z natury jesteśmy bardziej muzykami niż buchalterami i wolimy ciągle improwizować i stawiać prowizorki na całą wieczność, niż coś wyliczać cztery miejsca
po przecinku. Ach, jakoś to będzie ...

Niestety, realiści w dzisiejszym świecie też mają przechlapane, bo gdzie by tu ślepiem nie łypnąć, wszędzie tylko atrapy, podróbki i imitacje. Od silikonowych implantów zamiast biustu, aż po oxfordzkie dyplomy zamiast wiedzy. Aż strach ręką po nie to sięgać. Ząbki też, bialutkie, czyściutkie, równiutkie jak filiżanki w kredensie, ale każdy z nich na kredyt. Świat alternatywnej rzeczywistości wdepnął też w politykę i dzisiaj w każdym polityku łatwo się można dopatrzeć potomka Nikodema Dyzmy. Napuszeni jak pawie i każdy z nich mniema, że jakieś kwalifikacje ma. Tak więc i realista nie miałby z czego czerpać w Polsce. Brak zaplecza. Z pustego to i Salmonella nie naleje.

Po okresie błędów i wypaczeń postanowiłem postawić na przychylny nam zbieg okoliczności spowodowany geopolitycznym przetasowaniem ponad naszymi głowami. Nie trzeba nic robić, a to mamy już dobrze opanowane, a jedynie odczekać, aż USA połączą swoje siły z Francją, aż Rosja zrujnuje się wojną na Ukrainie i stanie się kolonią Chin Ludowych, aż Niemcy padną z braku tanich surowców energetycznych i pod ciężarem kosztów utrzymania egzotycznych migrantów i aż UE przejdzie w ręce promotorów Europy suwerennych ojczyzn. A zanim się te zbiegi okoliczności tak ze sobą zbiegną, zacznijmy organiczną pracę od podstaw nad odbijaniem z rąk zaprzańców naszej kochanej ojczyzny.

Musimy na tych łamach porozumiewać się skrótami nawet bardzo złożonych pojęć. I dlatego musi być dla nas oczywiste, że «optymizm bez zaplecza» jest głupotą. Nawet bez względu na to czym to zaplecze jest. Ale nawet ta oczywistość ma swoje przysłowie o tym, że nie wolno lekceważyć przeciwnika. Lekceważenie jest bardzo bliskie pogardzie, a często jest po prostu pogardą.

A w tej aksjologicznej wojnie cywilizacyjnej domeną naszego przeciwnika jest pogarda.
Pogarda do człowieczeństwa każdej ludzkiej osoby od jej poczęcia aż do jej śmierci. Nasz przeciwnik dostrzega całą ludzkość jako pogardzaną masę, którą wykorzystuje i urabia stosownie do swoich celów.

Taki jest bardzo ważny element totalitarnej czyli komunistycznej albo lewicowej wizji świata siłą uszczęśliwianych klas mas.