Mimo sprzeciwów Poznań przyjął projekt Europejskiej Karty Równości

Tajna kochanka Trzaskowskiego.

Nie sadzisz, ze wina jest obopolna? Jedni rzucaja zatrute ziarno, a drudzy to akceptuja. Na tym polega ich wspolpraca.

Jezeli przestaniemy wreszcie bawic sie w partyjne wojenki, to moze latwiej bedzie nam zauwazyc, co sie dzieje z Polska, na skutek karygodnych zaniechan wladzy.

Bez wzgledu na to, w czyich jest ona rekach.

Pozdrawiam.

ale chodzi o wprowadzanie genderyzmu w opakowaniu wyglądającym niewinnie. Konsekwencją będzie wprowadzanie sex -edukatorów do szkół. Poniżej kilka uwag na temat dokumentu.
"KILKA PYTAŃ I UWAG DOTYCZĄCYCH WDROŻENIA EUROPEJSKIEJ KARTY RÓWNOŚCI KOBIET I MĘŻCZYZN W ŻYCIU LOKALNYM.

Już sam tytuł „Karta równości kobiet i mężczyzn w życiu lokalnym” budzi wątpliwości. Poważni naukowcy zajmujący się gender studies utrzymują, że faktyczna ilość płci jest daleko większa od stereotypowej ilości 2. Zatem czy tytuł Karty nie okazuje się nieadekwatny do postawionego problemu równości płciowej?
Rażące błędy pojawiają się już w Preambule. Mówi ona o współpracy z partnerami, pomijając istnienie partnerek, co jest niedopuszczalnym seksizmem.

Poniżej odniesiemy się kolejno do większości rozdziałów Karty Równości sygnalizując niedoskonałości, lub podsuwając ewentualne rozwiązania:

Cz.I „Zasady” art 3. Zrównoważony udział kobiet i mężczyzn w procesie decyzyjnym jest warunkiem demokratycznego społeczeństwa.
Aby przyśpieszyć proces wyrównywania dysproporcji w udziale kobiet na stanowiskach decyzyjnych, czy nie należy rozważyć promowania kobiet bez względu na ich wykształcenie, staż pracy, dyspozycje osobiste, czy nawet chęci?

Cz.III „Demokratyczna Odpowiedzialność”
.Art3. Sygnatariusz zobowiązuje się promować w życiu politycznym i działaniach obywateli, aktywny udział kobiet i mężczyzn ze wszystkich grup społecznych, w szczególności tych grup mniejszościowych, które mogłyby być w innym wypadku wykluczone.

W polskim społeczeństwie - praktycznie jednolitym etnicznie i kulturowo- brak istotnych grup mniejszościowych podlegających rzeczywistej dyskryminacji. Istniejące grupy mniejszościowe są silne, hałaśliwe i skutecznie roszczeniowe. Dlatego powstaje poważny problem, jeśli idzie o ochronę słabych mniejszości - trudno chronić coś, czego nie ma.

Czy jednak kobiety z wykształceniem podstawowym lub choćby niepełnym podstawowym nie stanowią mniejszości, która w innych wypadkach upośledzona - na podstawie Karty może, a nawet powinna aspirować do najwyższych stanowisk administracyjnych i kierowniczych?
Powstaje jednocześnie zagadnienie, czy wykluczenie grup większościowych z udziału w życiu politycznym i działaniach obywateli należy traktować, jako środek, czy jako cel działania Karty Równości?

Art.6-”Przeciwstawianie się stereotypom”

Jest to bardzo ważny artykuł, gdyż stereotypy ograniczają nasze myślenie powodując, że spostrzegamy świat takim, jak jest, a nie takim, jak powinien być.
Czy nie było by wskazane wyeliminowanie mierzenia i ważenia ludzi, ustalając raz na zawsze, że wszyscy ważą i mierzą po równo, przy czym kobiety trochę równiej? Czy kobietom wolno zabraniać pracy związanej z przenoszeniem ciężkich przedmiotów, pracy na przodku w kopalniach, a także przy wielkich piecach w hutach? Czy jakakolwiek ochrona ze względu na rzekomo słabszą konstytucję fizyczną kobiet nie powinna być wyeliminowana? Problem ten podniesiony jest także w art.11. Punkt 4. podpunkt 5.( Środki zwalczające segregację opartą na płci, i zachęcanie pracowników do wykonywania zawodów przypisanych tradycyjnie drugiej płci )
Czy środkiem chroniącym przed stereotypowym traktowaniem pracowników nie powinno być promowanie najgorszych i najgłupszych, przy czym pożądane jest, aby były to co najmniej w połowie kobiety?

Art.7. „Dobra administracja i konsultacja”- w ostatnim akapicie: „Umożliwienia, gdy jest to konieczne, przeprowadzenia odrębnych konsultacji z kobietami.”
Tu należy zwrócić uwagę na seksizm tego postulatu. Czy odrębne konsultacje nie należą się także mężczyznom?

Art.10 – „Różnorodne formy dyskryminacji i nierównego traktowania” w punkcie 3 podpunkt 3 zaleca: Tworzenie kampanii informacyjnych w celu zwalczania stereotypów i promowania równego traktowania tych kobiet i mężczyzn, którzy mogą być dotknięci różnorodnymi formami dyskryminacji i nierównego traktowania”.

Tu pojawia się problem, jak przezwyciężyć stereotypy estetyczne oceniające urodę w sposób uniemożliwiający osobom uważanym za niezgrabne i brzydkie startowanie w konkursach piękności, zaś ludziom pozbawionym głosu -wykonywanie partii operowych, a także stereotypy medyczne uniemożliwiające niedowidzącym, a nawet daltonistom otrzymanie prawa jazdy. 

Art. 14 par. 2 wykazuje niestety brak konsekwencji i niespójność z całościową wymową Karty pisząc o „ różnicach biologicznych” między kobietami i mężczyznami. Jest to niebezpieczne stwierdzenie mogące w konsekwencji logicznego rozumowania podważyć podstawowe założenia Karty.

Art 20 „Kultura, sport i czas wolny” punkt 3 podpunkt 2 „ Zachęcanie kobiet i mężczyzn, chłopców i dziewcząt do równego udziału w zajęciach sportowych i kulturalnych, także tych które są pierwotnie przypisane określonej płci –„damskie” lub „męskie”
Widzimy tu szansę na dalszy rozwój boksu damskiego, damskie podnoszenie ciężarów, oraz walk mężczyzn w kisielu.

"...co jest w tym złego, ze mężczyznom i kobietom chce się dać równe szanse? Bo ja jako kobieta nie widzę w tym  nic zdrożnego. Chyba, ze w tej deklaracji są jakieś inne, ukryte teksty."

 I właśnie w tym cały szkopuł, że szermując równością kobiety i mężczyzny ideologia gender oszukuje wszystkich niedoinformowanych ludzi!  Przecież równość kobiet i mężczyzn w każdym aspekcie życia prywatnego i społecznego gwarantuje polska konstytucja! Nie ma wyższego aktu prawnego w Polsce i przy konstytucji można by sobie uchwałą rady miasta Poznania co najwyżej podetrzeć d..ę i tylko wtedy gdyby była wydrukowana na nadającym się do tego marszczonym papierze. 

 Mam 73 lata, jestem Poznaniakiem i w całym swoim życiu zarówno zawodowym jak i prywatnym nigdy nie spotkałem się z dyskryminacją kobiet a wręcz przeciwnie bardzo często kobiety były przez mężczyzn wywyższane jako matki, siostry czy żony. Mam również jedno przykre doświadczenie "damskiego boksera" nałogowego alkoholika - pierwszego męża mojej młodszej siostry, który został bardzo szybko ukarany i nawrócony przy mojej pomocy i współpracy z milicją (było to jeszcze za komuny) a siostra szybko otrzymała rozwód i nawet unieważnienie ślubu kościelnego. Wystarczyło obowiązujące prawo i polska konstytucja bez tęczowych śmieci Jaśkowiaka.

 Pełna treść uchwały powinna być zamieszczona na stronie Urzędu Miasta Poznania. Jej treść była szeroko dyskutowana i omawiana wczoraj wieczorem w retransmisji w programie TVP 3 (można z pewnością zapoznać się jeszcze z nią dzisiaj)

 Ta uchwała pod pozorem równości płci daje nieprawdopodobnie duże przywileje dla działaczy ideologii gender którzy mogą być odtąd formalno - prawnie subsydiowani z państwowych pieniędzy jako postępowi i zwalczać wszelkie "stereotypy" czyli normalnych ludzi starających się utrzymać prymat wartości rodzinnych i religijnych! Rozszerza też bardzo niebezpiecznie określenie płci a co za tym idzie zrównanie prawne związków partnerskich dewiantów seksualnych wszelkiej maści z tradycyjnym modelem rodziny (w ich nazewnictwie stereotypowym) oraz w konsekwencji uzyskanie prawa do posiadania i wychowywania - cudzych bezbronnych dzieci! To już się stało w zachodniej Europie a ostatnio w Chorwacji!

"Patrząc na wyniki wyborów w 2019 roku widać, że "prowincjonalna" Wielkopolska głosuje lepiej niż Poznań."

 Moim zdaniem wyjaśnienie tego zjawiska jest banalnie proste. Większość obecnych mieszkańców Poznania to nie rodowici Poznaniacy ale "przyjezdni" często zamieszkujących Poznań czasowo (studenci, urzędnicy, ludzie biznesu, handlowcy, politycy) a rodowici Poznaniacy znani ze swej gospodarności zaoszczędzili i z dorobkiem życia "wyemigrowali" na obrzeża miasta (podobnie jak i ja) budując od podstaw swoje siedziby (przeważnie domki jednorodzinne lub jak młodsi Poznaniacy wzięli kredyt i zamieszkali w deweloperskich szeregowcach)

 W Poznaniu nie da się już normalnie mieszkać co najmniej od kilkunastu lat, co prawda komunikacja miejska funkcjonuje nawet nieźle ale cała infrastruktura i ciągi komunikacyjne są przedmiotem nieodpowiedzialnych eksperymentów powodujących stałe zakorkowanie miasta we wszystkich węzłach komunikacyjnych.

Obudziłeś we mnie sentymentalne wspomnienia z młodości. Gdy dzisiaj spojrzę od ul. Ratajczaka w kierunku Kaponiery to chce mi się płakać gdy zamiast budynku kina Bałtyk widzę w jego miejscu koszmarną czarną szklaną pochyloną bryłę budynku w kształcie schodów do piekła dominującą nad zwieńczeniem ulicy Święty Marcin a to niestety jeden z wielu budowlanych bubli szpecących obraz kiedyś Naszego Miasta pięknego miasta.