blużdżek

Ibermensze, supermeni
Sól (glauberska) polskiej ziemi
Na prowincji i w stolicy
Żyją sobie politycy

Czy to w górach, czy nad morzem
Żyją sobie nie najgorzej
Każdy orze tak, jak może
W izbie, forum, na agorze

Tu porządzi, tam podzieli
Creme de creme, high life, elita
Nikt nie pyta skąd się wzięli
Ot, po prostu są - i kwita.

Mają liczne charyzmaty
Każdy coś wie i potrafi
Ten przeróżne zna cytaty
Ów zasady ortografii,

Ten wciąż uśmiech ma na twarzy
Tamten - głos, co ucho pieści
Inny umie głośno marzyć
I snuć cudne opowieści.

Na ich barkach kraj spoczywa
Oni w dłoniach dzierżą stery..

Mam cię dość, elito. Spływaj,
A w podskokach, do cholery !!

....

Za moich sztubackich czasów tak własnie się mówiło, ponieważ nie istniała telewizja i część moich kolegów nie znała słowa, którym tak niedawno pani minister F. odprawiła swego kolegę, nieświadoma obecności kamery oraz czułego, niestety, mikrofonu - a które niebawem pojawiło się w przestrzeni publicznej na bilboardach, adresowane przez awangardową panią artystkę do Zimy.

"Spływaj w podskokach, palancie !" wrzeszczał wściekły sztubak do sztubaka, który odpowiadał tym samym tonem : " - no bo co, klarnecie łysy ?!" albo oddalał się z godnością, jeśli gdzieś w pobliżu widać było granatowy mundur szkolnego tercjana.

W latach późniejszych miałem okazję wzbogacić słownik tak, że gdybym został ministrem, sprostałbym pewnie rozmaitym potrzebom chwili, ale w międzyczasie została wynaleziona telewizja i znalazłem inne zastosowanie dla mego copia verborum.

Zanim jeszcze pojawił się w TVP rzecznik Urban czy - niesłusznie dziś zapomniany - pan redaktor Małczyński, zdarzało mi się w trakcie odbioru programu układać bardzo kunsztowne wiązanki, z czasem - gdy me dziecię golić się zaczęło - wybrzmiewane fortissime con fuoco.

Prawdopodobnie dzięki temu cudownemu wynalazkowi miałem opinię człowieka łagodnego i kulturalnego; prawdę znała tylko rodzina i sąsiedzi.

Przed paru laty w moje życie wtargnął kolejny wynalazek, który sprawił, że mogę artykułować emocje bez potrzeby zdzierania sobie gardła.

Wprawdzie forma pisemna pozbawia niektóre słowa ich specyficznej dynamiki - są uboższe od spontanicznych okrzyków, ale nie muszę już zamykać okien, żeby moim relacjom z sąsiadami zapewnić pokojowy charakter.

Zwierzam się z tych intymnych spraw głównie dlatego, że dotarły do mnie kolejne niepokojące sygnały o mających niebawem nastąpić ingerencjach Władzy w tak zwaną blogosferę, gdzie wprowadzony ma być "ład medialny".

Jeśli dobrze zrozumiałem, chodzi o to, żebym nie mógł zatruwać umysłów paru bezgranicznie cierpliwych osób, od czasu do czasu zaglądających, co też nagryzmoliłem na blogu - i nie przysparzał pracy tym nieszczęsnym funkcjonariuszom, którzy służbowo śledzą miazmaty krnąbrnej części społeczeństwa (i którym to przy okazji składam wyrazy szczerego współczucia).

Otóż odradzam Władzy to rozwiązanie, kierując się nie tylko troską o dobro sąsiadów i domowników, ale troską o dobro państwa.

Piwniczna "ballada o szewcu" wyrażała trafną diagnozę zagrożenia dla ładu, porządku i bezpieczeństwa, jakie bywa skutkiem zatkania systemu kanalizacji ludzkich emocji : w ostatniej strofce szewc nie robi już butów, ale bomby.

Ja bomb robić nie zamierzam, bo nie umiem; nie wybiorę się też na żaden stadion z transparentem, bo mi Basia z pewnością nie pozwoli niszczyć prześcieradła, ale może mi - z nudów - strzelić do głowy jakiś pomysł, którego tam nie zapraszałem, bo i tak jest ciasno.

Lepiej, żeby nie strzelał ani mnie, ani nikomu innemu.

Jeśli Władza nie potrafi rozmawiać z obywatelami bez użycia środków bezpośredniego przymusu;
jeśli nie potrafi odpowiadać na wyraźne, jednoznacznie formułowane pytania;
jeśli Władza drwi, kpi i szydzi z ludzkich uczuć, okazując demonstracyjne lekceważenie i pogardę,
musi się liczyć z reakcją.

Może być ona werbalna - ale czasy są takie, że trudno oczekiwać archaicznej wersji "spływaj w podskokach"

Lepiej, żeby była werbalna.

Więc lepiej kanałów nie zatykać, bo są potrzebne.

To zresztą strata czasu.

Pora spierdalać.