o całowaniu w dupę

Kiedy Tuwim wydawał (jako Privatdruck) poetycki prototyp deklaracji ideowej, której wersję syntetyczną skutecznie popularyzował w latach późniejszych np. artysta Mleczko, propozycja "pocałujcie mnie w dupę !" mogła szokować jako ekstrawagancka i niecenzuralna, bo inne panowały obyczaje i innego używano języka a rzeczona dupa czy jej wizerunek nie były dostępne bezpośredniemu poznaniu, przeciwnie (co wzmagało zainteresowanie dociekliwych).

Dzisiaj inaczej..

Trudno znaleźć w przestrzeni publicznej miejsce, w którym nie atakowałyby zmysłu wzroku (a w konsekwencji - umysłu) opięte i wypięte zadki : wielkoformatowe i wielobarwne na plakatach i banerach, statyczne i dynamiczne (2D z ekranu i 3D, mobilne, poniżej).

Można podejrzewać, że jest to najlepsze, co mogą nam (na szczęście per procura) pokazać gospodarze wspomnianej przestrzeni w okresach międzywyborczych zamiast własnych wizerunków i jedyne, co mają do pokazania użytkownicy.

Eksponowanie udanych egzemplarzy tej części ludzkiego ciała w przestrzeni publicznej, także tej medialnej, nad którą czuwa pan prezes Jan Dworak ze swym Czerepachem, może dowodzić przejrzystości a nawet pełnej jawności życia publicznego (niesprywatyzowanego) jako świadectwo, że nikt
nie ma nic do ukrycia a przed ciekawym nic się nie ukryje,
ma jednak również - a może przede wszystkim - znaczenie symboliczne.

Towarzyszące owemu eksponowaniu dupy sensu largo eksmisje z przestrzeni publicznej, także medialnej, innych symboli - nie tylko żółtych tulipanów czy "przedmiotów kultu" - powoduje, iż to ona właśnie, niekoniecznie wbrew intencjom gospodarzy, staje się obecnie obiektem kultowym a zarazem symbolicznym signum temporis - wybranym zresztą trafnie, moim zdaniem.

Powodem egzystencjalnych rozterek współczesnego człowieka bywa wszak nierzadko absolutna niemożność bezpośredniego oglądu obiektu najwyższego zainteresowania i szczególnej troski który stanowi jego niewątpliwą własność, niekiedy wręcz jedyne "dobro", ale zobaczyć go mogą wyłącznie inni, co rodzi (generuje) kolejne problemy - z udostępnianiem.

Nie dziwi mnie zatem, że bywalcy konserwatywnego portalu wykazali dość widoczne ożywienie, gdy pojawił się na nim "Wiersz, w którym poeta prosi.." wraz z trawestacjami, ponieważ alternatywny temat dnia - zagadnienie inwigilacji zewnętrznej i wewnętrznej - ekscytuje dziś chyba już tylko najwytrwalszych przeciwników rzeczywistości, w i z której żyją, a czymś się w łykend podekscytować wypada.

Nie dziwi również, że, jak przystało na środowisko dość elitarne, zgłasza się tutaj zastrzeżenia co do dostępności obiektu, mającego być całowanym - i że dostęp powszechny wykluczają także osoby ofiarne i niezbyt wybredne.

Dziwi natomiast consensus w kwestii fundamentalnej - oto nikt nie kwestionuje zasadności samej idei Tuwima-Mleczki
i - bo trudno mi przypuszczać, że w dyskurs włączyli się wyłącznie ekshibicjoniści - wszyscy wydają się uważać akt wypięcia się na pieszczoty oralne za dopuszczalną a nawet właściwą manifestację prawidłowej postawy obywatelskiej i patriotycznej.

Przepraszam, ale na mnie proszę nie liczyć.

Jeszcze niedawno pospieszyłbym do pierwszego szeregu dawców - nie bez imiennej listy, porządkującej kolejkę oczekujących, ale od czasu gdy dupa stała się obiektem procedowania legislacyjnego w sejmie, partyjnych sporów w mediach papierowych i elektronicznych, tematem dialogu ekspertów z dziedziny pedagogiki rodzinnej i przedszkolnej oraz etyki normatywnej - nie przestając być instrumentem polityki kulturalnej i niekulturalnej oraz tradycyjnym, nieopodatkowanym źródłem utrzymania, narastają we mnie coraz powazniejsze opory i wątpliwości - z dwóch powodów.

Po pierwsze, nie ma mowy żebym obsłużył wszystkich tych, których mam na liście - nie mówiąc o pozostałych.

Po wtóre, nie mam najmniejszego zamiaru sprawiać nikomu przyjemności.

Co to, to nie; niech się całują sami, najlepiej każdy w swoją (dobre, nie ? he he he).

Wszelako całowaniem czy niecałowaniem, i to wirtualnym, agresywnego i obezwładniającego kultu dupy unicestwić się nie da i nie osłabnie on dopóki źli gospodarze przestrzeni publicznej, w tym tej medialnej, nie wezmą dup w troki.

Parobków z poniektórych folwarków trzeba będzie pewnie zachęcić z obcasa żeby przestali się gzić i zabrali do uczciwej roboty, ale lepsze to od takiego kopa w dupę, jaki im się uczciwie należy za ich miłosne manewry, czy w izbie, czy na gumnie, czy na klepisku laptopa.

Na razie radzę się nie wypinać.

Jeszcze nie lądujemy.