Grodzkiego ucieczka do przodu. I tradycje „wziątek”.

Marszałek Senatu nie tylko objeździ świat, by nastawić go przeciwko aktualnemu rządowi, nie tylko sprowadzi do Polski tzw. Komisję Wenecką, ale i wszelakie inne szatany. Prawdopodobnie nie ma innego wyjścia. Jeśli ma wiele trupów w szafie w postaci pacjentów od których w sposób korupcyjny brał pieniądze, a zapewne ma, to w razie pojawienia się bezspornych dowodów i świadków, a potencjalnych jest zapewne wielu, ścigany tym łatwiej postawi się w roli męczennika „reżimu” . Tym łatwiej, im więcej instytucji na Polskę napuści. Walczy „o życie”. Nie zna dnia ani godziny, kiedy grunt naprawdę zacznie mu się palić pod nogami. To może być rok ale i tylko miesiąc.

Tacy ludzie, nawet jeśli są sprawnymi i skutecznymi lekarzami, nie kierują się przecież jakimiś „wyższymi racjami”. Wezmą co uważają że „im się należy”, by dobrze żyć. A by uniknąć odpowiedzialności zbratają się z samym diabłem. Zagranicznych „diabłów” chcących kłopotów i upadku naszego rządu, w Europie na świecie nie brakuje, szkoda czasu by wymieniać. Im bardziej byłby antypolską, polityczną kreaturą, tym większe będzie miał poparcie za granicą. Czy historycznie to coś nowego?

Pewne zwyczaje są w Polsce tak utrwalone, że może i szkoda się nimi zajmować, gdy jest ogrom większych problemów. Tu się to pojawiło z konieczności, temat został wywołany niezależnie od działań rządu. A przecież jest to codzienny, utrwalony zwyczaj w niektórych dziedzinach medycyny. Niech wybaczą lekarze którzy nie mają z tym nic wspólnego. Po prostu są takie dziedziny medycyny, „krytyczne”, które są na to szczególnie narażone, jeśli charakter lekarza podatny.

Przypomina mi się opowiadanie znajomej, jak to w roku 80-tym dwóch medyków,jeszcze dość młodych, startowało na przewodniczącego nowo powstałego związku zawodowego w strukturze lokalnego ZOZu. Nie wiadomo dlaczego im tak zależało, lekarze raczej unikali zaangażowania w sprawy związkowe. Jeden był chirurgiem, a w niezbyt wielkiej miejscowości chirurgów było tylko dwu. / Tak, że respekt miały i lokalne władze i struktury MO i SB. Bo szpital MSW daleko więc w razie nagłego zdarzenia każdy mógł do takiego chirurga trafić pod nóż. Ogólnie było przyjęte lokalne, życiowe status quo we wszystkich sprawach , nie wchodzić sobie w paradę, władze zwierzchnie daleko a tu trzeba jakoś żyć, czasami na jednej klatce schodowej w jednym bloku/.

Lekarze wtedy nie zarabiali za dużo, generalnie taki chirurg na pensji potrafił się zadowolić różnego rodzaju „dowodem wdzięczności”, także żywnościowym, gdy pacjent był ze wsi a kłopoty z aprowizacją były powszechne. Ale oczywiście zawsze najbardziej poręczny jest żywy pieniądz. I tak dwóch medyków przedstawiło swój związkowy „program wyborczy” po czym zaczęła się wymiana zdań i argumentów. Chyba się nie lubili bo w ferworze wyborczej walki górę wzięło zacietrzewienie i nagle wszystkich zamurowało. Nie-chirurg zarzucił koledze, że bierze łapówki. Ten się wściekł i wykrzyknął: „Cooo.., jaaa.. ? A ty to nie bierzesz?!”. Odpowiedź drugiego stała się anegdotyczna ,była później tematem dowcipów i ogólnej wesołości np. podczas zakrapianych imienin. Bo wykrzyknął oburzony:„ Może i biorę, ale ty w dolarach !!!” Czym były, jaką funkcję społeczną pełniły i jak pożądane były dolary, inaczej „zielone”, wiedzą ci, co żyli w tamtych czasach. Zarabiało się ich niewiele, po przeliczeniu złotówek z miesięcznej pensji, średnio 30, a czasami tylko 20 USD. Przyjmowanie "wziątek" w "imperialistycznych" dolarach było zarzutem dość poważnym.

Żeby ktoś wtedy  zajmował  się  takim tematem, nie przypominam sobie. Sprawa nie miała dalszego ciągu. Temat nie istniał.  Prowincja. Ot, każdy przedstawiciel wszelakiej „władzy” wiedział, że on też, lub jego rodzina , musi się leczyć. A że „podarki” były wtedy mniejsze, bo też i społeczeństwo było biedniejsze. Zresztą i dziś zależy to od specjalizacji, skomplikowania i ważności medycznej interwencji itd. Takie czasy. Były. I są. No, może formy wdzięczności udoskonalone, „zalegalizowane”, np. „na fundację”. Ale i dziś żywa gotówka jest obiegu. I nie piszę tego ani cynicznie ani by poprawiać świat. Po prostu, jest jak jest. Powinno być zakazane? Oczywiście, bo łatwo tu o wymuszenie. A biedny, nawet ubezpieczony, może popaść w tarapaty zapożyczając się albo u rodziny, co lepiej, albo komercyjnie w banku, to gorzej. Leczenie to nie tylko operacja. Ale nie przypuszczam, by w przewidywalnej przyszłości coś tu się zmieniło. Jest jak jest. Nie zawsze, nie wszędzie, ale jest jak jest. W niektórych medycznych kręgach i dziedzinach, „oczywista oczywistość”.