Marionetki dezinformacji

Każde silne państwo dzieli swoich międzynarodowych partnerów na silniejszych od siebie, równych sobie, albo słabszych. Jak Kreml postrzega Polskę? Dobrze to ukazują wydarzenia medialne ostatnich dni.

W XVI stuleciu, kiedy Polska była potęgą, aby przywołać do porządku swoich sąsiadów nasi monarchowie stosowali różne środki. Gdy wrzało w niedalekiej Mołdawii, to czasem wystarczył list króla do tureckiego sułtana, by uspokoić buforowe księstwo. Gdy natomiast rosło napięcie u Habsburgów to czasem trzeba było i spotkanie na szczycie zorganizować – jak to miało miejsce w 1515 roku w Wiedniu. A co trzeba współczesnej Rosji, by spacyfikować obecną Polskę?

Przykręcić jedną tablicę w niewielkiej miejscowości. Tablicę z zakłamaną treścią? Owszem. Ale to przecież kawałek kamienia, wokół którego tęgie głowy z najwyższej półki państwowych urzędników(MSZ, kancelaria prezydenta RP) skupiły się i poświęciły swój czas na komentarze.
Tablica w mediach
Dziwnie wyglądają też relacje medialne. Stacja telewizyjna TVN24 zaprasza „ekspertów”, którzy komentują tę sprawę z oburzeniem,. Potem życzliwa Kremlowi prasa („Izwiestia”) cytuje wypowiedzi w TVN24 ciskając gromy na Polaków, na co z kolei ostro reaguje TVN24. Na wystąpienia w tej telewizji znowu odpowiada rosyjska prasa i tak w kółko.
Gdyby wydarzenia ze Strzałkowa były fikcyjne, to oba te potężne media mogłyby z równym powodzeniem wywołać wielki szum w Polsce. Podsycanie oburzenia w Polsce może spełniać kilka zasadniczych celów: przede wszystkim zrównywanie tablicy ze Strzałkowa z tablicą ze Smoleńska ma znowu zohydzać wszystkie sprawy związane z naszą narodową tragedią. Dodatkowo sprawa tablicy poszerza przepaść w polskim społeczeństwie jeszcze wyraźniej zarysowując różnice między dwoma obozami. Jak pisał wspominany przeze mnie trzy tygodnie temu francuski socjolog Roger Mucchielli, takie głębokie podziały i zniechęcanie do polityki, nadmiernym jej eksponowaniem, też nie są ani samoistne, ani przypadkowe. Intencje Kremla są jasne i nie ma co się im dziwić.
Nieopatrznie pomagając "tamtym"
Vladimir Volkoff, znawca tematyki wywiadowczej, opisywał zjawisko tzw. rezonatora – czyli świadomego (bądź nie!) nośnika fałszywych informacji i przesadzonego wrażenia:
Wystarczy przygotować teren, a potem nie trzeba już nawet ukierunkowywać informacji; wystarczy, że będzie "rezonatorem". Przykład: postanowił pan stworzyć w określonym społeczeństwie psychozę terroru. Dokonuje więc pan pojedynczego aktu terrorystycznego. Prasa konserwatywna natychmiast gwałtownie potępia ten czyn, ale im bardziej go potępia, tym większe nadaje mu znaczenie i rozgłos i w ten sposób, w ostatecznym rozrachunku, pracuje dla pana.

Zachowanie polskich mediów i polskich ekspertów budzi przerażenie – bo nieustanne podnoszenie sprawy Strzałkowa bardzo przypomina funkcjonowanie takiego „rezonatora”, takiego rozpowszechniacza fałszywych, albo niepotrzebnych informacji. My sami też przysługujemy się tej prowokacji – bierzemy ten incydent na języki realizując scenariusz zwiększania napięcia w polskim społeczeństwie. Powyższy cytat idealnie pasuje do sytuacji z tablicą – dokonano „pojedynczego aktu” prowokacyjnego, a my – gwałtownie potępiając ten czyn – „im bardziej go potępiamy, tym większe nadajemy mu znaczenie i rozgłos i w ten sposób, w ostatecznym rozrachunku, pracujemy dla prowokatorów”.
Te prognozy sprawdzają się zawsze
Światowy specjalista w branży zarządzania mawiał, że „najlepszym sposobem przewidzenia przyszłości jest jej stworzenie” ( P. Drucker). Dokładnie ta metoda jest szeroko wykorzystywana w Polsce przez obóz rządzący, silnie wspierany różnej maści „rezonatorami” i następcami „smutnych panów” służących obecnej władzy. Kiedy wszystkie salonowe media – od Gazety Wyborczej do TVN24 – przewidują, że tragedia smoleńska zdominują tematykę kampanii Prawa i Sprawiedliwości, to każde wystąpienie tej partii na temat tragedii narodowej będą nagłaśniać do nieskończoności. Przy bojkotowaniu i przemilczaniu innych spraw, jakie podnosi partia Jarosława Kaczyńskiego, dziennikarze mogą z dumą zdiagnozować: mieliśmy rację, oni ciągle gadają o tym Smoleńsku.

Podobnie jest z prognozami na temat języka nienawiści – najpierw media z udawaną obawą przepowiadają agresję w walce politycznej, a potem umiejętnie ją podsycają gratulując sobie na końcu trafnej oceny sytuacji. Najpierw „autorytety” rozdzierają szaty nad podziałami w społeczeństwie, a potem doprowadzają do efektów tej wrogości wśród Polaków – jak to miało miejsce w przypadku zabójstwa (przez byłego członka Platformy Obywatelskiej) w Łodzi członka Prawa i Sprawiedliwości – Marka Rosiaka. Gdy dochodzi do tragedii te same autorytety smutnie kiwają głowami, że właśnie o tym wszystkim mówili od dawna.
Słabość państwa polskiego
Rzeczywistość w Polsce jest nadmuchiwana przez media. O położeniu jednej nitki rurociągu „Nord Stream” w telewizji była tylko wzmianka, choć media zatroskane o dobro kraju powinny omówić ten problem wraz ze specjalistami i zainteresowanymi tematem. O przejściu lekarza pediatry z jednej partii do drugiej mówią wszystkie media – telewizje, gazety, radio i blogowiska w internecie. Informacje o niesłychanych matactwach w śledztwie smoleńskim wplata się w wiadomości mniej ważne, często tylko wykreowane przez media – tak jak jest w przypadku tablicy w Strzałkowie.
O czym to świadczy? Profesor Andrzej Zybertowicz mówił ostatnio w wywiadzie dla jednego z tygodników o wielkiej sile agentury wpływu w naszym kraju. Wygląda na to, że dla Kremla jesteśmy takim kraikiem podatnym na najdrobniejsze prowokacje – przykręcenie jednej kamiennej tablicy odwraca naszą uwagę od ważnych spraw przynajmniej na kilka dni. Bez silnej władzy i prawdziwych ekspertów zainteresowanych dobrem Polski tej naszej słabości nie zmienimy.

Tutejszy

Artykuł opublikowany w Warszawskiej Gazecie