Ile wart jest "uwiedziony" nauczyciel?

Sam uczyłem przez 53 lata w różnych szkołach i wiem co boli nauczycieli, bo i mnie bolało, ale tym bardziej boli mnie, kiedy widzę jak haniebnie wykorzystuje się nauczycieli dla własnych celów, właściwie niczego im nie oferując, ani niczego dla nich nie osiągając.

Niedawny strajk nauczycielski zorganizowany przez ZNP okazał się szkodliwym niewypałem. Śledzenie jego przebiegu nasuwa uzasadnione przypuszczenie, że wielu strajkujących w taki czy inny sposób było uwiedzionych propagandą, jaką rozwinął ZNP, bynajmniej nie w trosce o rzeczywistą poprawę warunków bytowych nauczycieli, lecz jako wspomożenie totalnej opozycji. To rzuca złe światło generalnie na nauczycieli, wielu zatem także krzywdzi.

W czasie trwania sławetnego strajku nauczycieli zorganizowanego przez ZNP zawiązał się Społeczny Komitet „Wspieram Nauczycieli”. W jego składzie zalazły się następujące osoby:

Henryka Bochniarz, Halina Bortnowska, prof. Jerzy Bralczyk, Wojciech Chmielarz, prof. Andrzej Friszke, Sylwia Gregorczyk-Abram, Zbigniew Hołdys, Szymon Hołownia, prof. Maria Janion, Joanna Kos-Krauze, Czesław Mozil, prof. Lech Mankiewicz, Wojciech Maziarski, Katarzyna Nowak-Zawadzka, Piotr Pacewicz, Paweł Pawlikowski, Maria Sadowska, Małgorzata Saramonowicz, Andrzej Saramonowicz, Krystyna Starczewska, prof. Adam Strzembosz, Monika Strzępka, Olga Tokarczuk, Wanda Traczyk-Stawska, prof. Łukasz Turski, Marcin Wicha, Vienio, Jacek Żakowski.

Większość wymienionych członków Społecznego Komitetu to osoby na tyle znane, że ich obecność w nim nie powinna nikogo dziwić. Jest między nimi znany prawnik, prof. Adam Strzembosz, eminentny i czynny członek tzw. „szczególnej kasty”, której szczególną „zasługą” jest torpedowanie tak bardzo koniecznych zmian w funkcjonowaniu sądownictwa, które tkwi w zaskorupiałych z czasów PRL procedurach, chroniących m. in. ludzi prawa mających na sumieniu grzechy i grzeszki z tamtych lat panowania komunizmu. Tak dostojne towarzystwo, jak ów Komitet, mający w swoim gronie ludzi pokroju wymienionego wyżej profesora powinno zadbać o ścisłość nazewnictwa swej organizacji. Bo ów Społeczny Komitet nie wspierał wszystkich nauczycieli, ale tych tylko, których udało się pozyskać panu Broniarzowi. Sądzę, że do tego worka nie chcieliby trafić wszyscy ci, którzy wybrali dobro uczniów, a nie swój, zresztą bardzo wątpliwy, interes.

Rzucamy zasłonę na motywację działania wymienionych członków Społecznego Komitetu, pomijając nawet znaną ich niechęć do obecnie rządzących Polską. To sprawa ich sumienia i wielu czynników kształtujących ich stanowisko. Zresztą są to przeważnie ludzie znani z ochotnego włączania się w każdą inicjatywę podważającą obecny porządek polityczny i społeczny w Polsce. To, że nazwali swój Komitet społecznym pozostanie także tajemnicą ich miar i ocen.

W całym tym, jakże manifestacyjnym geście, rzuca się w oczy zgoła coś innego. To są te 500 złotych bez dodatku +, jakimi wyrównano straty poniesione przez strajkujących nauczycieli. Ciekawe byłoby to, czy działacze ZNP z p. Broniarzem na czele także zadowolili się taką rekompensatą? A może Związek był bardziej hojny i ich wynagradzał z pieniędzy, tym razem rzeczywiście społecznych, bo z Kasy ZNP?

Na tle tych pożałowania godnych zajść nasuwa się pytanie, jak ocenić należy sam strajk i „zysk”, jaki przyniósł on nauczycielom, a zarazem nieskuteczność przyświecających mu celów politycznych obliczonych na wsparcie „totalnej”? Trzeba też zastanowić się nad sposobami walki nauczycieli o należyte ich wynagradzanie. Ta walka nie od dziś się toczy i słuszności odmówić jej nie można. Wszakże kiedy jest wykorzystywana do walki politycznej, niezależnie kto się tego dopuszcza, szkodzi szkole, szkodzi społeczeństwu i sprawia, że postulaty domagające się poprawy bytowej nauczyli stają się niewiarygodne. Strajk więc w takich warunkach organizowany po prostu się nie opłaca strajkującym, natomiast celem jego jest wprowadzanie chaosu w życie społeczne, którego ważnym elementem jest szkoła i wychowanie. Ma on także uzasadnić potrzebę istnienia takich działaczy, jak pan Broniarz i jemu podobni. Kozłem ofiarnym pozostają jednak nauczyciele, którym miast poborów rzuca się 500 zł. Można i należy im współczuć, ale także oczekiwać od nich więcej zdrowego rozsądku i większej troski o powierzoną im młodzież, bo taki jest charakter ich powołania.