Kredyt z ograniczonym poręczeniem

Jak zwykle sięgnąłem do: Niezależna.pl i wyczytałem co następuje:

„W sondażu poparcia dla partii politycznych zdecydowany liderem jest PiS - na tę partię swój głos chciałoby oddać 29 proc. wyborców. Na drugim miejscu uplasowała się Koalicja Obywatelska (20 proc.), ale dogania ją już partią „Wiosna” Roberta Biedronia (14 proc.)”.

Nie wiem, jak tę notatkę zrozumieć? Oczywiście sondaże są swego rodzaju sejsmografem, ale tak jak w przyrodzie, trzeba i tu liczyć się czymś nieprzewidywalnym. Nie zawsze następuje trzęsienie ziemi i nie zawsze też sejsmograf je zwiastuje.

Pomijając już takie fundamentalne zastrzeżenie, w notatce jest jeszcze coś, co powinno zastanawiać. Może nie jest to jeszcze dzwon na alarm, gdyż mimo stanu świadomości Polaków, którego in plus nie należy zdecydowanie przeceniać, przesadą byłoby żywić obawy, że votum społeczne oddane będzie na ewidentną i żenująca dewiację. Nasze społeczeństwo dalekie jest od popełnienia samobójstwa, choć potrafi sobie potężnie szkodzić i Polak dopiero mądry „po szkodzie”. Jednakże nie można ukryć, że 14 % chętnych oddania głosu na coś, co stworzył człowiek mający tę jedyną zaletę, że nie kryje żadnej ze swych skłonności, i że one zdecydowanie różnią się od gustów, powiedziałbym przynajmniej 80-90 % Polaków. Te procenty wzięte są z powietrza, ale współczynnik błędu jest z pewnością w granicach tego wyliczenia. Skąd więc te 14 %? Najłatwiej wytłumaczyć to głupotą, ale to zawodne. A więc oczekiwaniem na „ułatwienia” w postaci powszechnie dostępnej aborcji na życzenie, bo nie łudźmy się, wielu „wierzących” katolików, których wiara jest zwyczajowo-obrzędowa też tego oczekuje. Może jeszcze ostry ateistyczny antyklerykalizm pociąga niektórych, ale bez wnikania w motywy, homoludzie nie cieszą się popularnością, a w wielu kręgach wręcz wzbudzają niechęć. Tak było i pozostało.

Trzeba zatem jasno sobie powiedzieć, że samo nawet istnienie partii, która ma w swoim programie nieograniczony mord nienarodzonych, małżeństwa homo, adopcję przez nie dzieci, o innych dziwnościach nie wspominając, która chce decydować o statusie Kościoła, którego liczebność wielokrotnie przewyższa podany w sondażu procent sympatyków pana Biedronia, jest anomalią, nawet na polskie warunki, zastanawiającą. Dlatego należy postawić sobie pytanie: do czego właściwie jako społeczeństwo dążymy?

Droga, jaką przebyła Polska od 1989 r. jest co najmniej kręta. Wyboje na niej, namierzone zostały tzw. grubą kreską, największą z możliwych głupotą – to najkorzystniejsza interpretacja – a w najsurowszej, zdradą interesu Polski, a przynajmniej tej części Polaków, którzy czekali na sprawiedliwe rozliczenie z komunizmem. Dlatego błędy robiono po każdej stronie sceny politycznej. Pana Marcinkowskiego wykreował na premierostwo PiS, nie bacząc, że ów „mąż stanu” tyle się nadawał na to stanowisko, jak później na synekurę bankową w Londynie. A przecież nie zdołano przewidzieć jego wolty światopoglądowej. Pamiętać też trzeba, że Roman Giertych dochrapał się wysokiego stołka jako lider Ligi Polskich Rodzin, organizacji na wskroś katolickiej. Nie należy udawać teraz świętego oburzenia na bulwersujące wieści o pośle Niesiołowskim. Kiedy pewna niewiasta kiedyś uchyliła rąbka tajemnicy, zakrzyczano ją. Obecnie są tacy, którzy też tej metody próbują, ale warto też przypomnieć, że ów przedsiębiorczy „mąż stanu” był jednym z założycieli ZCHNu – Związku Chrześcijańsko-Narodowego. Tak, tak, ni mniej ni więcej.

Kręte to były drogi, tej naszej III Rzeczypospolitej. A obecnie stają się niebezpieczne. Co rusz, to sms z powiadomieniem o podłożonej bombie, fizyczne ataki na ludzi obecnych władz, groźby pod ich adresem, jak ich rodzin, ludzi mediów, groźba terroryzmu nieledwie, a władza lęka się uderzyć w tę całą latrynę, bo ma ona okienkowych w Brukseli, podnoszących wrzask w obronie każdego bandziora, którego unieszkodliwienie okrzyczane jest jako dowód braku praworządności w Polsce. Holandia nie wydaje Polsce przestępcy, mając wątpliwości co do bezstronności naszych sądów. Moim zdaniem wątpliwości uzasadnione, z tym, że o ile brak bezstronności, to na korzyść ludzi chronionych przez libertyńsko-lewackie koła zachodnie. Oczywiście ich pupilem będzie Wiosna biedroniowa, jak był i jest KOD, tzw. Obywatele Rzeczypospolitej, nie licząc kilku wrzaskliwych kanapówek, jak obecnie Nowoczesna pani Lubnauer.

Sięganie po przemoc i terror przy akompaniamencie pieni wołających o miłość wzajemną i pokój, o porzucenie języka nienawiści (dodajmy: języka, a nie aktów) to zawsze broń przegranych na punkty. To, że ta faza się teraz rozpoczyna jest zwiastunem, iż co rozumniejsi w „totalnej” wiedzą już, że w wyborach minie ich szmal i tłusta micha. A więc cóż robić? Zdezorganizować, ile się da, życie społeczne, państwo i wszelki autorytet. Kupione przez kogoś media i ulica, a na niej najemnicy i autentyczne oszołomy, to jedyna trybuna, z której głos destrukcji może być słyszalny. A cóż mogą uczynić rządzący? Niewiele. Mogą liczyć na to, że organizm narodu jest zdrowy, a chore tylko jego części, może nieuleczalnie, ale bez zainfekowania całości. Mogą liczyć na instynkt samozachowawczy, który podpowiada bezbłędnie, gdzie tkwi zarodek śmierci. Powinni liczyć na to, że dewianci wszelkiej maści nie zdominują narodu. Nie może jednak być kredytu bez pokrycia. Kiedyś był, jak widać szafowany hojną ręką bez poręczenia. Przyniósł wiele szkód, ale może także jedną cenną naukę. Z niej trzeba koniecznie skorzystać, by ocalić Polskę od rozkładu.