Żałoba, smutek i obawy

Zabójstwo prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza to tragedia w wielu odsłonach. Jedną jest mord pospolity. Współczucie dla dotkniętych nim, a są to żona, córki, ojciec, może jeszcze ktoś z bliskich, to zwykła ludzka reakcja. Tylko ono jest możliwe, niezależnie od tego jaki był czyjś stosunek osobisty do Zmarłego. Śmierć ta jednak ma także dalsze odsłony. Obnaża cały, niezwykle skomplikowany mechanizm – jakąś bombę tykającą w naszym społeczeństwie, stale jeszcze nie rozbrojoną – do której lepiej się nie zbliżać, bo nie wiadomo kiedy wybuchnie. Tą bombą jest trwająca od trzech lat obstrukcja pewnych środowisk wobec wszystkiego, co czyni obecny rząd, czyli świadome działanie destrukcyjne części opozycji, samą siebie nazywającej „totalną”. Jeśli reakcja ogółu byłaby zdecydowanie solidarna przeciwko każdej zbrodni, niezależnie od jej motywów, niezależnie od opcji dotyczących życia publicznego – z rozmysłem eliminuję słowo: polityka – to byłby to odruch zdrowy. Bo każdy choćby najmniejszy przejaw jakiejś nieludzkiej Schadenfreude, a jeszcze gorzej, każda próba ugrania na tej śmierci jakiegoś swojego interesu, to byłaby klęska pogłębiająca to dno, jakim jest taka zbrodnia. Tego dna sięgnęlibyśmy wszyscy, dlatego należy się przed nim bronić za wszelką cenę. Nie jest ważne, nawet w najmniejszym stopniu czy się ktoś ze Zmarłym zgadzał, czy go lubił, czy na niego głosował, lub też nie. A z tego wynika dalsza konsekwencja. Ta, mianowicie, że ani sympatie ani animozje polityczne nie mogą zaistnieć nad tą trumną. Prezydent RP zarządził żałobę narodową. Tak być powinno, gdyż ta śmierć dotknęła Naród, skłócony, miotający się między sloganami odmieniającymi we wszystkich przypadkach słowo: demokracja, a bezwzględną walką o władzę sposobami znaczonymi pogardą właśnie dla tejże demokracji. Śmierć Adamowicza z ręki zwykłego bandyty może nagle być okazją do szukania zabójców tu czy tam, obojętnie gdzie, byle z korzyścią dla szukających. To byłoby albo, nie daj Boże, będzie najfatalniejszą manipulacją pamięcią o człowieku. Trucizna aplikowana Polakom pod różnymi postaciami jako dawka nienawiści nie powinna stać się teraz amunicją wystrzeliwaną z różnych stron wzajemnie na siebie. Bo nawet ten mord nie jest zmaterializowaniem się atmosfery nienawiści. Jest zbrodnią i niczym więcej. Ale może nie zabraknąć ludzi, dla których stanie się on nożem mającym ugodzić przeciwnika. Najbliższa przyszłość pokaże, czy taką będzie lekcją tragiczna śmierć prezydenta Gdańska.

Odczekałem zaledwie dzień i najgorsze obawy się sprawdzają. To, co powiedział Tusk na manifestacji w Gdańsku nie było hołdem oddanym Zmarłemu, ale podniesieniem transparentu z jego wizerunkiem jako hasła bojowego (totalnej) w walce o władzę. Czyli uczyniono nienawiść narzędziem walki z nienawiścią, podnosząc dotychczas przez te środowiska lansowany absurd do n-tej potęgi. Bo nienawiści w pojęciu tych ludzi godne jest wszystko co służy narodowi i interesowi Polski. Gdyby nie było to aż tak absurdalne, że po prostu nie mieści się w głowie normalnego człowieka, można by sądzić, że ś. p. Paweł Adamowicz umarł na czyjeś gorące życzenie. Potwierdzić to lub zaprzeczyć temu będą mogły tylko słowa i czyny.

Zygmunt Zieliński.

P.s. Na absurd nie trzeba było długo czekać. Jarosław Kurski (Gazeta Wyborcza) wypowiedział się w następujący sposób: „Nazwijmy rzeczy po imieniu. Wczoraj w Gdańsku doszło do politycznej zbrodni, do wyrachowanej i zaplanowanej próby zabójstwa polityka wybranego w powszechnych wyborach, polityka o niedawno odnowionym wielkim demokratycznym i politycznym mandacie”. Ktoś mający głowę zamuloną nienawiścią nie zada sobie oczywiście pytania, komu ta zbrodnia mogłaby przynieść profit polityczny. Rządzącym przecież nie. A więc komu, panie Kurski, jak pan myśli?

„Skutki nienawiści”. Niemieckie media o śmierci Adamowicza. fa, ak 15.01.2019 08:06 |aktualizacja: 09:10

Odsyłam do wymienionego portalu, gdzie w pigułce oddano opinie większości mediów niemieckich na temat zamachu w Gdańsku. Głosy niemieckie nie dziwią ani trochę, podobnie jak wskazane przez nie źródła nienawiści. Wiadomo, że Niemcy nigdy nam nie sprzyjali, niezależnie od relacji politycznych, a polski Gdańsk dla wielu z nich nadal jest wielką startą, wartą odzyskania w taki czy inny sposób. Nawet jako Freie Stadt Danzig. Czy o takim Gdańsku mówił Tusk zapewniając, że będzie bronił Gdańska?