Cyrk światowy

Coś takiego, jak to, co zamierzam napisać może się ukazać tylko w takim publikatorze, jak Niepoprawni.pl Bo to będzie niepoprawne i co do tego nie ma najmniejszej wątpliwości. I natrafi na sprzeciw, nawet oburzenie ogromnej większości zarówno tych, którzy to przeczytają, jak i tych, którzy tego nie uczynią. Co więcej zostanie to uznane jako szarganie świętości narodowych, a więc dojdzie jeszcze brak patriotyzmu. Może nawet ten i ów pomyśli, czy autor takich obrazoburczych słów ma całkiem, jak by to powiedzieć, wszystko na swoim miejscu?

Bo o Mundialu można tylko mówić dobrze. Pewna pani zapytana przez reportera na ulicy jaki będzie wynik meczu Polska – Senegal powiedziała bez zająknienia 2:1. Może zapytała jasnowidza, bo pomyliła się tylko, przestawiając liczby. Mundial trzeba „obchodzić” w jakiś wyjątkowy sposób, smarując sobie oblicza barwami narodowymi. Niektórzy czynią to tak intensywnie, że nawet najbliżsi nie potrafią ich rozpoznać. Pomyślałem, że to ci najbardziej cwani, bo w ten sposób kamuflują się i po Mundialu zjawią się w biurze, sklepie, na uczelni, u znajomych na imieninach i po prostu nic. Nikt nie będzie na nich patrzał z troską, czy im już minęło, czy nagle nie wyskoczą na metr w górę, nie zawyją, nie zaczną machać rękami, nie bacząc, że obok ktoś stoi. Nic, po prostu normalni ludzie. A co by to było, gdyby taki w Moskwie miał czyściutką buzię, tak sto procent cywil, i prezentował swe ego bez żadnego kamuflażu. I taki na co dzień spokojny Kazik nagle jawi się jako rozbrykany odziany w barwy narodowe, ale zarazem groźny, gotowy do walki z każdym i bez zahamowań kibic, Polak z krwi i kości, całkowicie oddany świętej sprawie, wróg każdego, kto poturbuje jego drużynę, a może nawet kraj umiłowany?

Na Mundial nie patrzę, bo trudno mi się zdecydować, czy patrzeć na grę czy na kibiców? I jedno i drugie ciekawe, a pogodzić się nie da. Na boisku są zawodowcy, aktorzy, może nie sceniczni, ale cyrkowi – nie uwłaczam im, bo muszą mieć sporo umiejętności, przydatnych nie tyle w sporcie, co właśnie w cyrku – a więc chapeau bas przed profesjonalizmem. Tylko niech mi nikt nie mówi, że to jest sport. Sport to był w Atenach, ale już nie w Rzymie, bo tam byli gladiatorzy. Sport dawno umarł, a pozostał spryt w nogach i biznes – dodajmy olbrzymi biznes. I może jeszcze jedno. Narkotyk dla tej mniejszości „narodowej” nim bez reszty dotkniętej, dla kibiców. Gdyby nie oni, to ci na boisku szybko by się znudzili. Jedno z drugim gra. Jak w cyrku.

Myliłby się każdy, to by myślał, że lekceważę imprezy, jak Mundial, że nie doceniam trudu aktorów tam występujących, a nawet że mieszane uczucia wywołują u mnie kibice, choć są śmieszni i komicznie, zarazem nie udolnie, usiłują naśladować dzieci, co u panów o słusznej sylwetce jest szczególnie zabawne. Nic z tych rzeczy. Tylko po prostu nie mogę zrozumieć dlaczego nazywa się to sportem? To jest cyrk, no ostatecznie może taki jakiś ersatz sportu. Panem et circenses. O, właśnie taki Mundial to coś w rodzaju circenses. One też nie pachniały sportem, a dodając trochę chlebusia chciano odwrócić uwagę plebsu od spraw dla panujących niemiłych. W końcu na tym świecie powtarza się zawsze te same chwyty. Upływ czasu nic tu nie ma do rzeczy.