Czy JPII był zjawiskiem nadzwyczajnym ?

Postać św.JPII była jedną z centralnych postaci ŚDM i słusznie otacza ją nimb świętości i pewnej tajemniczości. Z tej przyczyny JPII wydaje się być przypadkiem nadzwyczajnym, nietypowym.

Przysłuchując się rozmowom i dyskusjom odbywającym się w ramach tych Dni zdałem sobie sprawę z pewnego paradoksu i chciałbym tu owo mniemanie zakwestionować.

Jak błędne jest to mniemanie, okaże się, jeśli w naszych rozważaniach o JPII uwzględnimy najnowsze osiągnięcia nauki i przeanalizujemy dane na temat natury ludzkiej, której poświęciłem na tym blogu sporo notek. Wtedy widać, że JPII reprezentował modelowy typ rozwoju człowieka, którego rozwój osobowy przebiegał bez zakłóceń, co nie oznacza braku wyzwań, przed jakimi stawał. Być może to owe wyzwania okazały się tu nawet decydujące. Każdy czlowiek mógłby rozwijać się w sposób podobny, gdyby nie natrafiał na swojej drodze życiowej na pewne przeszkody w swoim środowisku, które ten proces zakłócały i uniemożliwiały rozwój potencjału, który każdy z nas posiada, lub ten potencjał po prostu zabijały.

Tak więc JPII to zjawisko jak najbardziej zwyczajne z punktu widzenia rozwojowego, wręcz modelowe, ale jednocześnie nietypowe z punktu widzenia realiów społecznych. Czyli pewien, ze świeckiego punktu widzenia, paradoks.