Jak klęska stała się zwycięstwem, a wygrana klapą

Jak to się dziwnie plecie na tym świecie.

Chciałbym w tym wpisie zwrócić Państwa uwagę na dziwny paradoks, związany z dwoistością ludzkiej natury, będący efektem braku harmonii między oboma czynnikami.
Jeżeli popatrzymy na pewne wydarzenia z bliskiej przeszłości, to te efekty widać wyraźnie.

Oto przegrane Powstanie Warszawskie, związane z ogromną daniną polskiej krwi okazało się, po latach, już nawet za komuny, źródłem narodowego odrodzenia, ośrodkiem kształtowania się idei wolnościowych i patriotycznych i kamieniem węgielnym rodzącej się Nowej Polski, którego establishment postpeerelu nie był w stanie zdekonstruować. Powstał wspólnotowy mit założycielski, dodatkowo wzmocniony przez  mit żołnierzy wyklętych.

Z drugiej strony, indywidualna polska przedsiębiorczość i umiejętność radzenia sobie w życiu, która wielu Polakom przyniosła po r.1989 spory wzrost dobrobytu, w skali zbiorowej doprowadziła do zapaści państwa, do owej przysłowiowej już "c.d. i k.k". Nie do wiary - wspólna klęska okazała się darem dla przyszłych pokoleń, podczas gdy indywidualna przemyślność i pomyślność - kamieniem u szyi ? Dziwne figle płata los. Jak się przyjrzeć bliżej, to jednak nie są figle - los wymierzył sprawiedliwość.