Czy można pomagać wrogowi?

Poprawni politycznie zdradziecko zachęcają nas do pomocy tzw. imigrantom, a faktycznie tym, którzy Europę w sposób zorganizowany najeżdżają w celu podboju. Tłumaczą nam, że Jezus wzywał do miłości i pomocy i że to się tych imigrantów stosuje.

To oczywista półprawda, czyli kłamstwo najgorsze – tak w kwestii miłości, jak pomocy.

Jezus bowiem piętnował też współczesne banksterstwo okupujące dziedziniec świątyni w celach biznesowych (zapewne za łapówki), mówił też o plemieniu żmijowym, o pobielanych grobach, o faryzeuszach, którzy zdradzają naukę, mówił o wieprzach, przed które nie wolno rzucać swoich pereł, czyli podkreślał, że swojej tożsamości i odrębności trzeba przed pewnymi ludźmi bronić. Bronić zwłaszcza swojego systemu ludzkich wartości, by dokonując wyborów wybierać zawsze te, które są „wyższego rzędu”, a te niższe w ich obronie poświęcać (przykład z bojowym nadstawieniem drugiego policzka w obronie racji moralnej stawianej przed grożącą krzywdą cielesną).

Kłamstwo co do pomocy bierze się stąd, że chrześcijańska pomoc komuś to wyłącznie pomoc w czynieniu dobrze – tak w jego zamiarze zadbania o potrzeby swoje jak i w realizacji jego innych, dobrych celów.

To co nas tu dotyczy bezpośrednio to nie są przypadki indywidualnych imigrantów, tylko mówimy o masowym, zorganizowanym najeździe. W tym roku już się wybiera ich 10 milionów, z tego 6 do Niemiec, a to dopiero początek. Ich zamiary są wrogie, nieuchronnie zmierzają do zniszczenia naszej cywilizacji i nas, a budowy tu swojego państwa. Starczy popatrzeć co już wyrabiają ci, co zostali wpuszczeni.

W żadnym przypadku nie wolno wpuszczać ich do naszego życia publicznego.

Owszem, jeżeli uciekają przed skrzywdzeniem ich (jeżeli udowodnią, że rzeczywiście to wojna jest przyczyną ich migracji), można w miarę posiadanych środków jakoś ich zaopatrzyć, aby przeżyli, ale INTERNOWAĆ w zamkniętych ośrodkach - pod ścisłą strażą - do zakończenia wojny przed którą uciekają.

Kłamstwo tych, co wzywają nas do udzielania pomocy, a powołują się na Jezusa jest oczywiste - Jezus z Krzyża dał nam przesłanie, by aktywnym wrogom nawet nie przebaczać (modlić się o o to, by Bóg Ojciec im przebaczył już tak), a jak nie przebaczać, to już i na pewno im nie pomagać.

Nie ulega wątpliwości, że islamiści mają wobec nas złe zamiary (pominąwszy możliwe przypadki indywidualne – w tych okolicznościach nie do udowodnienia) - a więc pomoc im jest sprzeczna z nauczaniem Jezusa. Przecież tu chodzi o pomoc im w finalnym skrzywdzeniu nas – i to bardzo poważnym – tu już idzie o nasze przeżycie.

Również absudalnym jest tu powoływanie się na miłość bliźniego tych co nas tu wzywają do chrześcijańskiej pomocy. Po pierwsze miłość bliźniego jest łaską indywidualną – dotyczy konkretnych osób, nie grup.

Po drugie oni w grupie są wrodzy, ich braterstwo jest zamknięte, wrogie naszemu braterstwu, które jest otwarte, ale otwarte rozumnie. W swoim przejrzystym zamiarze są AKTYWNYMI  krzywdzicielami nas, a więc byłby to już nasz jawny współudział w krzywdzeniu siebie i swoich bliskich.

Nie można tu brać na siebie ciężaru z powodu „poprawności”, czyli fałszywej miłości. Tu wchodzi w rachubę tylko fałszywa, bo miłość bliźniego po pierwsze nie może być mniejsza jak siebie samego, a po drugie ta miłość bliźniego nie może być większa jak miłość do Boga, bo najpierw kochamy Boga (o tym mówi pierwsze, najważniejsze przykazanie naszej wiary), bo miłość jest zawsze ku dobru, a On jest bezdyskusyjnie dobry.

Dopiero z miłości do Boga kochamy inne jego dzieci, w których widzimy jakieś dobro do wywyższenia, do wyróżnienia, jakieś rzeczywiste człowieczeństwo.

To, że nie kierujemy się tu czystą, prawdziwą miłością jeszcze można próbować usprawiedliwiać jako słabość i niewiarę w siebie za którymi narzuca się działanie zwłaszcza przez bierność. Do tego próbować się usprawiedliwiać przez nieświadomość istoty logicznych zależności i błąd rozumowania (właściwie to jego braku), z którego wynikało, że „tak trzeba”.

Inaczej jest z pomocą – tu już nasza siła jest w użyciu. Tu już jest oddawanie nie tylko swojej siły osobistej, ale swoich posiadanych środków materialnych. Tu może dochodzić do finansowania pomocy nawet na kredyt, albo przez pozbawienie koniecznych im środków do życia tych, wobec których miało się zobowiązania – choćby swoich najbliższych.

Tu już wchodzi w rachubę wielkie pogubienie się nie tylko w odpowiedzialności – ta zawsze powinna być większa wobec najbardziej od siebie uzależnionych, czyli najbliższych, ale i pogubienie się w miłości, bo miłość nigdy nie może być większa jak odpowiedzialność – tak odpowiedzialność wzajemna wobec członków wspólnoty, w której się uczestniczy, jak odpowiedzialność wewnątrzwspólnotowa z tytułu pełnionych w niej funkcji, czy odpowiedzialność za wspólnotę jako całość.

W przypadku potencjalnego krzywdziciela zbiorowego ten aspekt wspólnotowy staje się najważniejszy. Nie wolno dać mu możliwości, by krzywdził naszą wspólnotę, by krzywdził nas, by stał się naszym wrogiem wewnętrznym.

Bo w przypadku wroga wewnętrznego tradycyjna społeczność współnotowa jest bezbronna, gdyż nie ma wewnątrz wspólnoty żadnej możliwości by walczyć z wrogiem wewnętrznym nie niszcząc wspólnoty. Dotyczy to okupanta, czy jakiejkolwiek innej grupy, która nie zamierza się asymilować, by działać dla dobra wspólnego danej wspólnoty – szczególnie Narodu, którego Państwo jest - a więc już grupy pasożytniczej, czy w ogóle jakiejś spiskowej, mafijnej, albo ideologicznej, ze swojej natury zbrodniczej. Szczególnie groźnymi dziś ideologiami są: syjonizm, islamizm, korporacjonizm, globalizm, czy genderyzm, a szczególnie lewactwo, za którym stoją zwłaszcza antykulturalizm, faszyzm i satanizm.

Mieć wroga wewnętrznego, to nie tylko mieć pasożyta, złodzieja domowego, zdrajcę otwierającego okna nocnym złodziejom, by uczestniczyć w ich łupach, ale i w ogóle ściągać na siebie zagładę Domu – bo cechą wroga jest powodowanie demoralizacji wspólnotowej, zastraszanie propaganda defetyzmu i beznadziei, bierności i patrzenia na egoistyczne korzyści, propaganda, by mieć i inne cele i inny system wartości, być nielojalnym wobec wspólnoty, zmierzać do osiągania swoich celów na drodze szkodzenia i współpracy z wrogiem zewnętrznym. To wszystko zaś razem powoduje stan rozbicia jedności „domowników” oraz ich nieustające skłócenie, a „Nie ostoi się dom skłócony”.

Społeczeństwo ma możliwość odsyłać swoje elementy patologiczne na margines życia publicznego – i ścisłego go kontrolowania, żeby się nie rozrastał i pozostawał tylko nic nie znaczącym marginesem, ale to dotyczy tylko „swoich” – i zawsze zmierza ku ich nawróceniu, ku daniu im drugiej szansy. We wspólnotach nie ma dla kogoś takiego miejsca w ogóle, od chwili, kiedy się ujawnią. Nie ma takich miejsca i w społeczeństwie – np. kiedy cudzoziemcy zamierzają powiększać sfery marginesu, albo kiedy tworzą na marginesie grupy zorganizowane, aspołeczne, czy antywspólnotowe, przestępcze czy terrorystyczne, kiedy ze swoimi odmiennościami chcą wkraczać w życie publiczne, kiedy chcą równouprawnienia z obywatelami, czy obywatelstwa bez gwarancji lojalności wobec  Narodu, którego Państwo jest,  kiedy domagają się tolerancji tam, gdzie to jest z naszego punktu widzenia niemoralne, a więc i może osłabiać naszą zdolność przetrwania.

Tu koniecznym jest obronienie się, skupienie się na swoich dobrze rozumianych mocach moralnych – swojej zdolności przetrwania. Tu wchodzi w rachubę wyłącznie wykluczenie udziału w swojej wspólnocie wroga wewnętrznego – pozbawienie go wszelkich sił i środków szkodzenia, ubezwłasnowolnienie, objęcie ścisłym dozorem, internowanie, a w przypadku tych, co już popełnili przestępstwo najpierw uwięzienie... To może być niemożliwe, gdy wróg wewnętrzny jest silny, albo gdy jest ich więcej – wtedy pozostaje tylko podział majątku i separacja, czy jej forma – banicja własnych obywateli czy odmowa dalszego pobytu cudzoziemcom.

Najważniejszym jest rozpoznanie wroga wewnętrznego, zwłaszcza działającego w grupie – koniecznym jest obronienie się tak przed napływem wrogów nowych, jak eliminacja starych. Przyjaciół, czy nieprzyjaciół, to wybieramy sobie sami, ale wrogowie to ci, co nas sobie wybierają jako tych, na których będą osiągali swoje korzyści na drodze głównie szkodzenia nam, osłabiania nas i demoralizowania w zakresie spójności wewnętrznej i wspólnotowej, kuszenia doraźnymi korzyściami, pozbawiania nas obrony ze strony wspólnoty, pozbawiania majątku, wolności i życia. Miłość bliźniego wykracza poza naszą wspólnotę, ale sięga tylko naszych nieprzyjaciół, a nawet czasami chwilowo nieaktywnych wrogów.

Wrogów aktywnych miłość bliźniego nie sięga. Tu już mamy moralny obowiązek najpierw się obronić.

Wytłumaczenia tych spraw ogółowi Narodu należałoby się spodziewać po Kościele. Niestety również Kościół jest przesiąknięty poprawną retoryką, z głównym nurtem poprawności politycznej - żeby się kochać, otwierać na drugiego człowieka, nie zauważać wyzwań i problemów...wszyscy razem... ]]>https://youtu.be/gQQRmbQaNy8]]>. Pisałem o tym : ]]>http://alfa.com.hel.neon24.pl/post/130506,nie-wszyscy-jestescie-czysci]]> . Najpierw Kościół by sam musiał się oczyścić.

W każdym razie pomoc aktywnemu wrogowi żadnego usprawiedliwienia nie ma. To jest zawsze nie tylko samozatraceńcze w perspektywie indywidualnej, ale i zabójcze wobec naszych wspólnot i naszej przyszłości.

Tych, co nas będą na nas próbowali naciskać, byśmy przyjmowali jakiekolwiek, choćby i symboliczne kwoty imigrantów musimy zdecydowanie przywołać do trzeźwości i logiki, i odprawić z kwitkiem, a nawet traktować jak agenturę wrogów.