Pięć lat póżniej, ale słowa cisną się te same!

Pięć lat temu pisząc poniżej przypomniane słowa płakałem jak bóbr, jak małe dziecko.
Płakałem jak po stracie nakbliższych, najukochańszych.
A łzy leciały same, jak z kranu.

Dziś pięc lat pózniej pozwalam sobie je powtórzyć.

" Szanowny Panie Prezydencie!
Chciał Pan Polski normalnej; dobrej, uczciwej, solidarnej!
Szanowanej w świecie!
Zasobnej, gospodarnej.

Odszedłeś!

A tyle jeszcze do zrobienia!
A tyle jeszcze pozostało do zrobienia!

Szanowny Panie prezydencie!
Nie chciał Pan Polski, gdzie pierwszy milion należy i trzeba ukraść!
Chciał pan Polski, gdzie na każdą złotówkę trzeba uczciwie zapracować!
Nie godził się Pan na Polskę ubogą krewną, na Polskę brzydka pannę i bez posagu!, bowiem wiedział Pan, że Polska ciężko sama zapracowała na szacunek!
Nie godził się Pan, aby poklepywanki możnych tego świata zastępowały należny naszej Ojczyżnie respekt!, szacunek!
I za to Panu serdeczne staropolskie Bóg zapłać!

Najzacniejsza Pani Mario!
Najszanowniejsza Pierwsza Damo!
Była Pani ozdobą nie tylko Pałacu!, Polski.
Nie dla błyskotek, nie dla taniego poklasku, blichtru, ale z dala od kamer, fleszy i mikrofonów zdobiła Pani ten Najwyższy Urząd Najjaśniejszej swoją pokorną służbą; mądrością, uśmiechem i dobrem, którym obdzielałaś najbardziej potrzebujących, opuszczonych i odrzuconych!
Szanowna Pani!
Jakże służyła Pani tym najmniejszym!
I za to wszystko Pani najserdeczniej dziękuję!

Szanowny Panie Prezydencie!
Szanowna Pani Prezydentowo, Szanowna Pani Mario!
Bóg zapłać za wszystko, za to dobro jakim obdarzyliście Polskę!

Spoczywajcie w pokoju wiecznym!"

Jakże Was Obojga oraz tych 94 pozostałych brakuje!

pzdr