Lasy Państwowe a własność

 Piszę to rozważanie o własności dla uzasadnienia jak ważna jest ochrona Polskich Lasów Państwowych przed sprzedażą w ręce prywatne, przed pozbawieniem ich statusu własności państwowej i dobra wspólnego Narodu Polskiego.

Oszuści, którzy Polskę po’89-tym obsiedli robią wszystko by nas pozbawić własności, skłonić byśmy swoje własności traktowali jak posiadanie i je rozmieniali na zaspokajanie swoich bieżących potrzeb. Nawet pobudzają te potrzeby konsumpcyjne ponad stan konieczności i sprawiedliwości, czy usprawiedliwienia. Nie da się ukryć, że robią to na drodze kłamstw, manipulacji przemilczeń i ukrywania prawdy i stanu prawnego przed opinią publiczną, a nawet miliony podpisów wyrażające jej głos wyrzucają do kosza; robią to środkami niemoralnymi, może i groźby, czy naciski i wpływy korupcyjne wobec władz państwowych. Inaczej mówiąc robią wszystko, byśmy jak najszybciej zostali niewolnikami tych, co naszą własność zawłaszczą.

Człowiek, aby był wolnym musi mieć własność, bo ta mu daje gwarancję niezależności ekonomicznej. Człowiek wolny bez własności to żebrak i włóczęga, albo niewolnik najemny zwany też robotnikiem (od „rab”- raboczij, niewolnik), czy pracownikiem, albo najemnikiem, czy też złodziejem - utrzymującym się z kradzieży, czy innego czynienia zła. Usługodawca musi już mieć własny warsztat. Gdy warsztat nie jest jego, jest on faktycznym niewolnikiem właściciela, czy kredytodawcy.

Własność trzeba wyraźnie odróżnić od posiadania, bo własność jest wartością, a posiadanie potrzebą. Własnością jest np. prywatny warsztat pracy, a potrzebą są pożytki z niej płynące, zaspokajające potrzeby życiowe. Nasze najlepiej pojęte człowieczeństwo powoduje, że służymy naszym ludzkim wartościom wyższego rzędu, bo wiemy, że one już same się troszczą o odzyskiwanie ewentualnie traconych wartości rzędu niższego i o zaspokajanie potrzeb życiowych.

Własność jest więc niezbywalna. Czasami wprawdzie można ją świadomie i dobrowolnie zamienić na równoważną – ale to z najwyższą ostrożnością, bo przy takiej zmianie podstaw swojej egzystencji grozi strata, grozi jej wyzbycie się, co niemal zawsze skutkuje zniewoleniem.

Własność to element trwały, umożliwiający spełnianie naszych funkcji życiowych, czy pożytki pośrednie, np. przez pracę zawodową. W trakcie pracy własność pozostaje niezmienna (lub zużywa się w jakimś stopniu, ale ze sprzedaży dzieła każdy dobry gospodarz, właściciel zbiera się środki na jego remonty i wymianę). Posiadanie odwrotnie – podlega zamianom, wymianom na inne dobra zaspokajające potrzeby bez ograniczeń. Przykładem posiadania jest pieniądz. Posiadanie to efekt bezpośredni w postaci owocu pracy, czy zapłata ze sprzedaży wytworzonego dobra i dobra nabywane za tą zapłatę. Posiadanie można kumulować i przeznaczać na powiększanie zakresu własności, ale w drugą stronę to już naganna nieodpowiedzialność.

To wszystko, co wiąże się z możliwością prowadzenia pracy zarobkowej na potrzeby swoje i swoich bliskich (żywność, odzież, mieszkanie, bezpieczeństwo, wykształcenie, wychowanie potomstwa, zdrowie) jest własnością. Ale nie tylko.

Gwarantem tej niezależności ekonomicznej jest także udział we własności wspólnotowej – w dobru wspólnym swojej rodziny, czy swojego narodu. One się brały stąd, że przodkowie nasi oddawali część swojej własności na cel wytworzenia się tych dobr wspólnych, dbali o nie i je chronili, by dzięki nim wspólnotowo organizować dbałość o pewne wartości, priorytety, cele, których nie byliby w stanie zabezpieczać na tak wysokim poziomie indywidualnie, czy w ramach mniejszych wspólnot. Pożytki z dóbr wspólnych muszą też stwarzać rezerwę na czas bycia ofiarą jakichś szczególnych zajść i utraty własności prywatnej.

Wspólnota tworzy taką rezerwę dla wsparcia chwilowo potrzebujących. Oznacza to też, że wspólnota jest zainteresowana tym, żeby nikt swojej własności prywatnej nie stracił (warunków zewnętrznych, zdrowotnych i organizacyjnych, w tym stanowisk pracy najemnej też). Tak więc społeczeństwo jest gwarantem własności prywatnej, a to nie znaczy tylko, że pomaga ją odzyskać, ale i broni swoich członków przed jej utratą. O ileż bardziej społeczeństwo musi chronić dobro wspólne narodu, tą własność szczególnie chroniącą najuboższych i będących w potrzebie.

Ostatnio Państwo, którego urzędnicy są z znacznym stopniu skorumpowani przez siły nam wrogie wyzbyło się znacznej ilości takich rezerw. Rolę takiej rezerwy i to szczególnie ważnej odgrywają też lasy państwowe.

Największym z dóbr wspólnych wspólnoty narodowej jest państwo, a więc własność państwowa, to własność narodu. Naród tu chroni sam siebie chroniąc tych chwilowo potrzebujących by przetrwać, by przeżyć, by się odbić od dna i podjąć dzieło „równania w górę” do poziomu tych, co już sami dbają o siebie i o innych. To w przypadku lasów mogą być miliony rodzin – dziś mają wspomożenie dla swojego utrzymania, może i główne źródło – w żadnym przypadku nie można ich tego pozbawić, nawet ryzykować, że ktokolwiek im tu zrobi ograniczenia.

Z tym „w tym stanowisk pracy najemnej też”, wiąże się i ochrona leśników polskich – są na najwyższym światowym poziomie - wprawdzie pełnią służbę na rzecz dobra wspólnego, ale i pobierają za to zapłatę jak pracownicy najemni. W przypadku prawdopodobnych ich zwolnień ich najwyższe kwalifikacje zawodowe ulegną zmarnotrawieniu, a koszty tego poniesiemy wszyscy. Nadto to jedni z nas, do tego zasłużeni, do tego potrzebują pomocy w ich obronie, bo w takich sprawach, przy podejrzeniu o interesowność przez wrogą propagandę, samym im się bronić trudno.

Nie ma żadnej gwarancji, że ewentualny nabywca naszej własności będzie ją traktował jak wartość, że będzie jej służył ze wszystkich sił i dla pożytku wspólnotowego. Przeciwnie – trzeba podejrzewać, że potraktuje jak posiadanie i będzie myślał tylko i wyłącznie o korzyściach dla siebie. Prawdopodobnie żeby zagwarantować, aby dobro narodowe tu nie ucierpiało, musiałoby powstać setki aktów prawnych i wiele instytucji do ich pilnowania i karania go za próby ich omijania. A to wszystko i koszty ogromne i gwarancji nie ma żadnej, zaś pozostawienie stanu aktualnego bez zmian (ze zdjęciem ostatnio narzuconych na Lasy nieuzasadnionych obciążeń „podatkowych” na rzecz budżetu) daje kontynuację i jakość najwyższą

Znamy biblijną przypowieść o synu marnotrawnym, który swoją własność potraktował jak posiadanie i przeznaczył na konsumpcję, trwoniąc, aż zaznał najgorszych niedoli.

Pisałem już, że "Żaden prawdziwy gospodarz w chwili potrzeby nie sprzeda tego, co za chwilę musiałby kupować, by przeżyć, by pełnić swoje funkcje, by zachowywać się odpowiedzialnie.  Taki stan sprzedaży powoduje zniewolenie, powoduje wpuszczenie między a tego gospodarza, a jego możliwości życiowe (potrzeby też) pośrednika poza kontrolą, który ma możliwość wyrastania na jego pana, pozbawiania go wolności, stawiania w sytuacji przymusu”. (Ratujmy Polskie Lasy Państwowe. ) To dokładnie dotyczy wyzbywania się niezbywalnego – wyzbywania się własności.

A lasy z punktu widzenia Narodu Polskiego to własność szczególna.

Pisałem w ww wpisie też, że 50% lasów to strefa ochronna, a drugie 50% pracuje na koszty, przez co lasy praktycznie nie potrzebują dofinansowania. Nadto PLP robią bardzo dobrą robotę w w kwestii redukcji CO2, więc po umiejętnym przedstawieniu tego w Unii mogą zaoszczędzić dla państwa ogromne pieniądze. Przy PLP jest gwarancja najwyższej tu jakości, zaś po prywatyzacji tego wszystkiego już nic nie może zagwarantować -  koszty utrzymania stref ochronnych może państwo ponosić, a ewentualne korzyści z redukcji CO2 przejmie właściciel prywatny. Straty dla Państwa ogrome. To już poziom podcięcia gałęzi drzewa na której siedzimy, to już samozagłada.

Dlatego Lasów Państwowych sprzedawać nie wolno!!!