Król Dawid łamie ciszę wyborczą?

Już nie przepływ, a rzec by można, przelot ponaddźwiękowy nowości przyprawia o zawrót głowy. A co jedne, to budzą coraz większy niepokój. Oczywiście mogą to być zwykłe plotki, albo tak zwane w czystym języku Reja, fake newsy. Sprawdzić tego nie sprawdzisz, bo jak? Nawet jeśli to by się działo o miedzę od twoich progów. N. p. powiadają, że nauczycielka jakiejś szkoły poprowadziła swą klasę na „marsz równości”, a nic nie wiadomo, by tę panią odtransportowano do lecznicy, gdzie drzwi nie mają klamek. Kiedy indziej znowu słyszy się, że w przedszkolu ktoś zaczął dzieciakom tłumaczyć gender z praktycznym szkoleniem przy użyciu bananów i czegoś tam jeszcze. Takie ćwiczenie, to pestka, można je uznać jako prace ręczne, ale skąd znaleźć takiego, który by wiedział co to jest gender i jak to maluchom wytłumaczyć? Jak opisać trzecią, czy dziesiątą płeć? Dzieci myślą konkretami i takich kretyństw nie rozumieją. Jak wreszcie dopaść taką aglomerację głupoty? O deprawacji nawet nie wspominając. A jednak, w każdej bzdurze jest coś na rzeczy.

Inna plotka, jako że Kler przestaje już emablować, coś z poletka kościelnego. Z pewnością plotka, ale o plotkach dziś mowa. Ponoć pewna pani, nie wiem z jakiej partii, może bezpartyjna, zakwestionowała w jakiejś komisji wyborczej werset z psalmu responsoryjnego (psalm 33, wers 5) jako naruszenie ciszy wyborczej na rzecz PiSu. A werset ów był w czytaniach mszalnych na 29 niedzielę, cykl B i brzmiał: „On [Bóg] miłuje prawo i sprawiedliwość”. Mało tego, inna plotka mówi, że pewni duchowni w Poznaniu także zakwestionowali ten werset i opuszczali jego czytanie w czasie liturgii. Zaznaczam, że jest to, zwłaszcza to drugie zdarzenie, takim curiosum, iż trudno w to uwierzyć, więc niech będzie, że to tylko plotka. Oby!

Ale cóż szkodzi podywagować, zakładając, że jednak Bóg dopuszcza spadek ciśnienia w mózgu nie tylko jakimś osobom nie zawsze wiedzącym, co to jest psalm responsoryjny, ale także duchownym, światlejszym jednostkom spośród kleru. Wyobraźmy sobie, że w Poznaniu zadziałał stary pruski dryl i jak jeden mąż tamtejsi parochowie wykreślili ów werset, jak się przed soborem mówiło, kiedy łacina dla inteligenta nie była jeszcze językiem obcym, pro hac vice, z liturgii niedzielnej. Pokusa to wielka, by tak myśleć, bo wtedy łatwiej przełknąć wynik wyboru prezydenta Poznania, kładąc go m. in. na karb gorliwości pasterskiej. Ale kto zna tradycję tego miasta sięgającą sto i więcej lat wstecz, ten tego wyniku nie rozumie, bo Poznań miał swoją markę. Miał swą kartę w dziejach narodowych. Bóg, Honor i Ojczyzna, to nie były tam puste słowa. Dziś miast tego Poznań stał się miastem europejskim według parametrów unijnych. Tamte trzy słowa, jakimi kiedyś legitymowali się Poznaniacy, zastąpiła duma z takich wspaniałych, jak nigdzie w Polsce, pochodów tęczowych, gdzie wartości z tamtych słów promieniujące znalazły się na bruku, deptane. Oczywiście prezydent Jaśkowiak patronował tej imprezie. Wybór A. D 2018 jest zatem jednoznaczny. Kiedyś mnie kojarzono z Poznaniem. Nic z tych rzeczy.

A może jednak nikt nie ocenzurował tekstu liturgicznego, może to wyjątkowo złośliwa plotka? Bo przecież w Warszawie o takim czymś nie słyszano, a wynik wyborów prezydenckich dokładnie taki sam. Chyba, że da się wiarę innemu bajaniu, o komisji reprywatyzacyjnej, której owocne działanie jakoby aż tak wielu przeraziło. No, bo teraz spać mogą spokojnie i nie bać się konsumować milionów niewiadomego, albo i wiadomego pochodzenia. . Ratusz ich obroni, może nawet i tę panią, której zasługi dla owych milionerów są wprost nie do oszacowania. A nie zapominajmy także o niektórych sędziach. Słucham najrozmaitszych komentarzy na temat wyborów w szeregu miastach i dziwię się, kiedy konstruuje się łamigłówki naszpikowane socjotechniką, by wytłumaczyć zjawisko żenujące i dyskwalifikujące, w końcu wielkie i, jak by się mogło wydawać, nie byle jakie społeczności. Wytłumaczenie jest jedno i lepiej je przemilczeć, bo upokorzenie boli nie tylko tych, których bezpośrednio dotyka.

Trudno więc jednoznacznie dociec, czym kierowali się mieszkańcy niektórych miast, wybierając tych a nie innych merów? W każdym razie racje obiektywne trzeba wykluczyć. A może rzeczywiście plotki w rodzaju owej poznańskiej zadziałały, a może wielu wyborców nie zdołało jeszcze określić swej płci, nie mówiąc o światopoglądzie? Albo też ten ostatni określili i dali temu wyraz stawiając znaczek na określonej karcie wyborczej? Dużo jest tych znaków zapytania. A wszystkie kumulują się w jednym: na ile zadziałały tu rozum i sumienie. Wyjątkowo trudne pytanie, ale czeka na odpowiedź.