Mózg społeczny kontra mentalność postkomunistyczna

Trzej wybitni brytyjscy naukowcy opracowali i zrealizowali projekt badawczy poświęcony ewolucji mózgu, opisany przez nich w niedawno wydanej książce - Clive Gamble, John Gowlett, Robin Dunbar - “Potęga mózgu”. Jednoznacznie określili ten mózg mianem “mózgu społecznego”, jako że ewolucja mózgu nastąpiła pod wpływem presji życia w dużych grupach homininów.

Jeżeli ten wynik badań przyjmiemy, to można postawić tezę, że zawirowania społeczne wpływają negatywnie na jakość relacji międzyludzkich i na zachowania pojedyńczych jednostek, bo mózg spoleczny odzwierciedla te zmiany. Gdy następuje dekompozycja porządku społecznego, odbija się to na losach jednostek i ujawnia w ich mentalności. I odwrotnie, gdy mamy do czynienia z uporządkowaniem relacji społecznych, widzimy pozytywny efekt w życiu jednostki.

Jeżeli więc popatrzymy na rozwój polskiej tożsamości i porządku państwowego, to rzuca się w oczy, że w okresie XIV w., gdy zaczyna się praca nad przywróceniem polskiej państwowości, pojawiają się w polskiej polityce takie zadziwiająco wybitne osobowości jak Kazimierz Wielki, jego wnuczka Jadwiga, a następnie Władysław Jagiełło. Mało tego, wokół tych władców tworzy się coś co mozna określić jako państwowotwórczy ruch społeczny rycerstwa/szlachty, będący zalążkiem polskiej wolności.

I odwrotnie, destabilizacja porządku państwowego w w.XVIII, w epoce saskiej i później doprowadziła do pojawienia się ludzi o mentalności utracjuszy władców z dynastii saskiej i targowicy . Podobnie, w postpeerelu błędnie określanym mianem tzw. III RP rozpad społeczny wywołany łącznym oddziaływaniem demoliberalizmu i postkomunizmu doprowadził do wyłonienia się karczemnej mentalności “totalnej opozycji” i takich wybryków ludzkiej natury jak Ryszard Petru i jego harem. Na szczęście pojawiły się też projekty porządkujące relacje społeczne w postaci programu Rodzina 500 +, uporządkowania systemu fuskalnego i reformy sądów.