Całkowita dzikość opozycji

Drogi panie Romanie. Przecież napisałem wyraźnie że rolnicy powinni otrzymywać GODNE odszkodowania (od państwa, nie od myśliwych) a wszyscy byli by szczęśliwi - i rolnicy i reszta Polaków ponieważ miała by u siebie prawdziwą naturę. Te odszkodowania naprawdę im się należą a Polska jest już na tyle bogata że może je spokojnie wypłacać.

Tak, słyszy się o spustoszeniach robionych przez dziki i jelenie na polach uprawnych, ale tak samo słyszy się o morderstwach na polskich ulicach. W skali kraju są to naprawdę sporadyczne wypadki nie mające większego ekonomicznego znaczenia. Poza tym dzisiaj rolnicy mają tak małe zyski z upraw, a często narzekają że sprzedają poniżej kosztów - w tym wieprzowinę którą tak chcemy im chronić - więc wcale by nie płakali gdyby dostali odpowiednią rekompensatę.

Odnośnie biegających po miastach dzików... Pan znów raczy żartować, prawda? Wiele miesięcy każdego roku przebywam w Polsce i też biegających dzików w miastach nie widziałem. Znów są to prasowe mega-wyolbrzymiania. Gdzieś, kiedyś się przytrafi to od razu halo na całą Polskę. Za to tu gdzie mieszakam - sarny, jelenie, szopy pracze, zające wałęsają się po miastach jak po swoim! Normalnie po ulicach chodzą - dosłownie. W leśnych parkach w mieście rodzą wiosną małe, i nikt ich nie przegania. Taka sarna która ma małe jest strasznie niebezpieczna. Przekonał się o tym mój pies. Sarna chciała go zabić (dosłownie) a mnie stratować. Szarżowała na nas, psa brała na celownik i skacząc nad nim chciała go kopytem grzmotnąć w głowę. Dla psa była by to śmierć na miejscu. I pomyśleć... taka sarenka a potrafi zmienić się w diabła kiedy jej młode są nieopodal. Uciekaliśmy jak nigdy a ona szła za nami, nawet weszła na ulicę i upewniła się że weszliśmy w głąb osiedla. Moja żona miała podobny przypadek i od tego czasu późną wiosną do parku w naszej dzielnicy nie wejdzie. Pies natomiast nabrał dla saren respektu i nawet na nie nie szczeknie. Na spacerach w lesie jedynie pokazuje mi pyskiem gdzie która w krzakach siedzi. 

Jesienią to normalka że przychodzą obrywać jabłka, żołędzie i wszystko co mogą spod samiutkich domów. Zimą wpieprzają że tak powiem gałązki drzewek ozdobnych czyniąc tym wielką szkodę. Od czasu do czasu ostrzeżenie - uważajcie na swoje pieski bo widziano kojoty pod domami. I co? Ktoś do nich z tego powodu strzela??? Niechby spróbował...

Mieszkałem w Kanadzie gdzie zimą pod domy podchodziły niedźwiedzie polarne. To dopiero niebezpieczeństwo. I co - mordowano je? No nie mordowano...

Czy się w Stanach poluje? Jasne że się poluje. Nie pisałem że się nie poluje, tylko że JA przestałem polować bo po raz pierwszy w życiu mogłem obcować z prawdziwą dziką naturą, a to zmieniło moje patrzenie na świat. Ale w moim stanie sezon polowań jest bardzo krótki. Dzięki temu populacja samych jeleni jest bodaj 3 razy większa od populacji ludzi. Tylko czy my musimy robić w Polsce wszystko to samo co robią Amerykanie? Jak oni tak to i my musimy? Żebyśmy mieli chociaż jedną dziesiątą zwierząt co Amerykanie na głowę mieszkańca... prawdziwa posucha a i tak się poluje a lasy przetrzebia i nazywa naukowo "gospodarką leśną". Przetrzebia się lasy "bo się o nie dba", a równocześnie takiego syfu jaki jest w polskich lasach to ja nie widziałem nigdzie. W mojej rodzinnej miejscowości, na pierwszych dwu, trzech kilometrach w głąb lasu jest tyle śmieci, toreb, butelek całych i porozbijanych, paczek po papierosach i wszelkiego rodzaju innych śmieci, że po prostu płakac się chce. Usiąść i płakać. Jak to możliwe że żaden urząd tym się nie zajmie? Zawsze idę tam z workami, ale już po stu metrach są pełne śmieci. Zabieram te worki wracając...

Mam to szczęście że w Ameryce mieszkam na skraju ogromneg lasu należącego do stanu, gdzie na szczęście nie wolno polować. Las ten pozostawiony jest w stanie naturalnym ale nie jest to żaden park narodowy. Jedyne co robi ranger, czyli leśnik, to jeśli drzewo padnie w poprzek ścieżki, to wycina w tym drzewie przejście i odsuwa uciętego pniaka na bok. Niczego się z lasu nie zabiera. Każdy może tam chodzić. Co mój brat powiedział kiedy wziąłem go tam na spacer?

- Boże, ile zwierząt i... żadnego, nawet jednego śmiecia! - jak to jest możliwe?

No właśnie. I to by było tyle w temacie Marioli.

Kiedy popatrzymy na historię ludzkości, to ciężko znaleźć większą plagę niż... człowiek. Czy zwierzęta eksterminują ludzi? Nawet te drapieżne zabijają ludzi tylko wtedy kiedy muszą. A człowiek nie tylko kiedy musi, ale jeszcze zabija zwierzęta dla samej przyjemności.

Gdyby zastosować tę samą miarę w stosunku ludzi jaką stosujemy w stosunku do zwierząt, to powinniśmy wytępić niektóre narody. Szkody jakie one wyrządziły są jakieś... kilka milionów razy większe niż te które wyrządzają dziki. Coraz to nowe narody zaczynają te szkody podliczać. Ba, były czasy gdy strzelało się do Indian jak do zwierząt. 

Nowa miejscowość w której mieszkam była kiedyś po części polem farmera a po części dzikimi chaszczami. Jelenie, sarny i inne stworzenia wciąż nie mogą przyzwyczaić się że człowiek ot tak sobie wyciął drzewa, krzaki, przegonił je i pobudował domy i betonowe drogi. Wciąż przychodzą tam gdzie się urodziły, zrywają jabłka ze zdziczałych jabłoni (dokładnie wiedzą gdzie i kiedy przyjść), i rodzą młode w krzakach w których one się urodziły. Czy nie powinny mieć prawa wytępić nas, cholerną plagę nowobogackich, którzy bez pytania i bez pardonu wyrzucili ich że tak powiem z ich ojcowizny?

Dwa lata temu sarna urodziła młode dosłownie pod progiem mojego domu. W miejscu które znała jako bezpieczne, własne. Wracam z pracy a tu maleńka sarenka pod krzakiem obok schodów.  Jeszcze na nogach nie potrafiła stać.  

Doczekałem do wieczora, ale kiedy matka nie przychodziła do małego (bała się bo zrobił się ruch) spanikowałem i zadzwoniłem do znajomego który ma farmę 40 kilometrów dalej. Przyjechał i zabrał małą żeby się nią zaopiekować. Jakie było moje zdziwienie kiedy następnego dnia matka wróciła po dziecko. Najpierw porykiwała. Kiedy po pół godzinie wciąż nie było dziecka, matka dosłownie płakała. To nie było już wołanie, to był dosłownie przejmujący płacz, wycie. Zaczęła chodzić między domami. Wszystko jej było obojętne - psy, ludzie... totalna rozpacz.

Zadzwoniłem do znajomego. Natychmiast przywiózł sarenkę którą położyliśmy tam skąd ją wzięliśmy. Matki już nie było, ale mieliśmy nadzieję. Sarenka zaczęła już wstawać, powoli kicać... Kiedy zaczęło się zmierzchać, matka pojawiła sie jak duch, znikąd. Zabrała małe i zniknęła. A mówią że jeśli dotkniesz pisklę lub sarenkę to matka już go nie weźmie. Kolejn obalony mit.

Płaczu tej matki sarny po stracie dziecka nie da się zapomnieć. Po prostu nie da. To są właśnie te momenty które wpływają na postrzeganie natury i uświadamianie sobie jak nic o niej nie wiemy. To nie jest to samo co zobaczyć w lesie nagle sarnę 50 metrów dalej. Wtedy łatwo jest przyłożyć karabin do oka, wycelować, strzelić. Kolejna zabita bestia. Można iść na grzańca... Po takich doświadczeniach jakie ja miałem, nie wiem jakim trzeba było by być człowiekiem żeby dalej polować. Założę się że każdy inny na moim miejscu mówił by dokładnie tak samo jak ja. To jest po prostu kwestia naszej totalnej niewiedzy. Mentalność człowieka który naturę zna głównie z lunety swojego sztucera, który swoją własność ceni wyżej od życia innej istoty.