Druga Wenezuela?

Po legalnych, wygranych przez demokratyczną opozycję wyborach prezydenckich i parlamentarnych rozległo się i trwa wycie „odrywanych od koryta” elit „politycznych”. Trwa nieustanny jazgot medialny i odbywają się manifestacje uliczne zaprzańców.

 Powstał komitet obrony odsuwanych od władzy zdradzieckich elit działających pod przewrotną nazwą Komitetu Obrony Demokracji, sugerującą, że to oni demokracji bronią, a nie, że przed nimi jej trzeba bronić. Zarazem komitet ten broni dyscyplinowanej przez nowy rząd antydemokratycznej oligarchii i korporacji ponadnarodowych, wrogich suwerennej Polsce – czyli broni tych, którym się dotąd interesownie, a zdradziecko wysługiwali kosztem Państwa i Narodu Polskiego.

Trwa szukanie poparcia zagranicy dla dzisiejszej Targowicy – fama głosi iż zapowiadane jest przyjęcie Kijowskiego - jego szefa na specjalnej wizycie przez Obamę, co ma zapewne oznaczać oficjalne niej błogosławieństwo rządu  USA, a więc i wrogie, antydemokratyczne  zamiary wobec legalnych polskich władz i samej Polski tego sojuszniczego oficjalnia państwa. Odbędzie się, czy nie, to wroga nam robota propagandowa już została zrobiona. Zresztą w PE był przyjęty.

Podobnie szef PO zabiega o protekcję u Merkel. Wciąż trwają antydemokratyczne próby PO dla ustanowienia nadwładzy w postaci PO-wskich „przetrwalników” mających im zapewniać wpływy na władzę mimo przegranych wyborów, oraz zwiększać ich perspektywę ich ponownego wyboru przez obronę skompromitowanych procedowaniem w ustawie i niekonstytucyjnym wyborem nadmiaru sędziów Trybunału Konstytucyjnego.

Na to wszystko doszedł  ostatnio „Hołd warszawski” - kokos26-hold-warszawski-w-filharmonii-narodowej, manifestacja zaprzaństwa odsuwanych elit.

Oprócz skojarzenia z „Hołdem krakowskim” Krzeptowskiego, mocno kojarzy się to z postawą elit wenezuelskich odsuniętych od koryta przez Chaveza, które nie odpuszczały, aż doszło do zamachem stanu w 2002 roku.

W związku z powyższym warto przypomnieć, jak to się wtedy odbyło, bo analogia może wskazywać na szytą nam powtórkę. 

W latach siedemdziesiątych Wenezuela była czwartym eksporterem ropy na świecie, i jednym z głównych źródeł ropy dla Stanów Zjednoczonych (Sylvia & Danopoulos, 2003).  Jednak bogactwo płynące z ropy nie służyło wszystkim obywatelom Wenezueli, wielka cześć mieszkańców żyła w skrajnej biedzie. W latach osiemdziesiątych kryzys walutowy i spadek cen paliwa wpędził Wenezuelę w kryzys. Kryzys szybko i wyraźnie pokazał jak chwiejna jest gospodarka oparta o jeden surowiec. Panujący układ polityczny też stanął na rozdrożu ponieważ było mniej do podziału. Potrzebne były zmiany.

W lutym 1989 roku Prezydent Andres Perez wprowadził radykalny program reform podyktowany przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). Reformy miały za zadanie zrestrukturyzować gospodarkę Wenezueli – ograniczyć ingerencję państwa, zmniejszyć wydatki i zdywersyfikować dochody w ten sposób zmniejszyć zależność gospodarki na paliwie (Lander & Fierro, 1996).

Sposób w jaki te cele miały być osiągnięte to typowa strategia oparta na głównych doktrynach neoliberalizmu – obniżenie poziomu płac, cięcia w wydatkach publicznych, otwarcie rynku na artykuły importowane, deregulacja rynków walutowych i finansowych. Wiadomo było że reformy dotkną najbardziej tych najuboższych.

Reakcja społeczeństwa była natychmiastowa. Na przedmieściach Caracas wybuchły zamieszki. Wojsko dostało rozkaz stłumić demonstracje siłą. Część żołnierzy jednak odmówiła wykonania rozkazu – żołnierze nie chcieli strzelać do tłumu. Jednym z żołnierzy który się sprzeciwił był Hugo Chavez Frias.

... W wyborach prezydenckich Chavez okazał się bez konkurencyjny wygrywając z poparciem 56% głosów. Jeśli ktoś wątpił w ten rezultat, uważając że to chwilowe zauroczenie wyborców, to już kolejne wybory nie pozostawiły wątpliwości że Wenezuela stawia na Chavez’a. Rok po wyborach prezydenckich, 88% wyborców poparło pomysł powstania nowej konstytucji, która została zatwierdzona w kolejnym referendum (91% głosów) (Sylvia & Danopoulos, 2003). W 2002 odbyły się kolejne wybory prezydenckie w których Chavez zdobył 59.5% głosów (Sylvia & Danopoulos, 2003).

Jednak wydarzenia z Kwietnia 2002 pozwalają sądzić że działania opozycji w Wenezueli nie zawsze są zgodne z zasadami demokracji. Już w Grudniu 2001 stowarzyszenie przedsiębiorców, Federcamaras apelowało o strajk generalny w reakcji na zmiany wprowadzane przez rząd Chavez’a (Weisbrot et al. 2009). Ponowny apel zbiegł się z odwołaniem zarządu w państwowym przedsiębiorstwie paliwowym PADVSA. W tym samym czasie kilku wysoko postawionych wojskowych wycofało swoje poparcie dla prezydenta Chavez’a. W wyniku tych wydarzeń, 11 Kwietnia 2002 opozycja przeprowadziła zamach stanu. Prezydent Chavez został odsunięty od władzy. Wersje wydarzeń różnią się diametralnie. Jednak bez sprzeczny jest fakt że rząd tymczasowego prezydenta, przewodniczącego Federcamaras, biznesmena Pedro Carmony przetrwał tylko 47 godzin.

Mimo doniesień opozycji, Chavez nie poddał się do dymisji, a poparcie dla niego wśród ludności Caracas nie osłabło. Demonstracje które zawładnęły miastem niezbicie udowodniły że zamach stanu nie miał poparcia wśród ludności.

Hugo Chavez zdobył poparcie wśród tych grup ludności które miały najmniej. Mieszkańców podmiejskich slumsów, ludzi którzy nie mieli dostępu do edukacji, służby zdrowia a nawet żywności. Do tych ludzi nie docierało nic z pieniędzy płynących ze złóż ropy w ich kraju. Oprócz tych najbiedniejszych Chavez zyskał poparcie wśród grup sprzeciwiających się dotychczasowej hegemoni (Ramirez, 2005). Hegemonia, rozumiana tutaj jako dominacja pewnych idei, zasad i układów podtrzymywanych przez pewną grupę społeczeństwa (Gramsci, 1971), w Wenezueli oznaczała pogłębiającą się przepaść miedzy większością społeczeństwa, a elitą która zarządzała krajem i jego zasobami. Te wszystkie ruchy społeczne złożone były z ludzi świadomych tego, jakie zmiany są potrzebne w i ich kraju. Ta świadomość pozwoliła Chevez’owi zrzeszyć tych ludzi i w ten sposób powstały organizacje, które pomagały we wprowadzaniu licznych, dość radykalnych programów w wielu sferach życia w Wenezueli

Wybór Chavez’a na prezydenta był zdecydowanie nie wygodny dla wcześniej rządzących elit. Chavez nie godził się na dotychczas panujący ład. Chciał zmienić układy, odsunąć tych którzy najbardziej skorzystali na dotychczasowo panującym porządku i doprowadzić do nowych zasad podziału majątku który by bardziej służył najuboższym.

]]>http://www.stosunkimiedzynarodowe.pl/hugo-chavez-jednoznacznie-dyktator]]>

(wiki) Zamach stanu w Wenezueli 11 kwietnia 2002 – nieudana próba obalenia prezydenta ]]>Hugo Chaveza]]> podjęta przez środowiska związane z wenezuelską organizacją pracodawców ]]>Fedecamaras]]>. W ciągu 47 godzin Wenezuelą formalnie rządził Rząd Tymczasowy z liderem Fedecamaras]]>Pedro Carmoną]]> na czele. Rozwiązane zostało również Zgromadzenie Narodowe i Sąd Najwyższy, a konstytucja zawieszona^]]>[1]]]>. O klęsce zamachu zdecydowało spontaniczne powstanie zwolenników Chaveza z ]]>Caracas]]>, którzy po starciach z policją przejęli razem z Gwardią Prezydencką pałac]]>Miraflores]]>, oraz sprzeciw części środowisk wojskowych i opozycji antychavistowskiej wobec takiej formy zamachu^{]]>[2]]]>]]>[3]]]>}.

Bezpośrednią przyczyną podjęcia próby zamachu stanu było niezadowolenie środowisk związanych z organizacjami pracodawców i prywatnymi mediami z ogólnego kierunku polityki Chaveza, zakładającego poważne państwowe inwestycje w edukację, służbę zdrowia i gospodarczy sektor państwowy przy równoczesnym zmniejszaniu tradycyjnie wysokich politycznych wpływów najbogatszej części społeczeństwa^]]>[4]]]>. Szczególne nasilenie ataków opozycji na rząd nastąpiło po nacjonalizacji sektora naftowego i powstaniu państwowego koncernu PDVSA kontrolującego całość wydobycia]]>ropy]]> oraz po interwencjach państwowych w sektorze żywnościowym, których bezpośrednim inspiratorem był Chavez oraz jego zwolennicy wywodzący się spośród robotników.

Ogień do demonstrantów otworzyli snajperzy z dachów i tajemniczy cywile stojący na moście, uzbrojeni w rewolwery. 17 osób zginęło, kilkadziesiąt zostało rannych. Według opozycji, to prezydent nakazał strzelać do bezbronnych. Zwolennicy Commandante twierdzą, że do Gwardii Prezydenckiej jako pierwsi otworzyli ogień policjanci, których przysłał wrogi szefowi państwa burmistrz Caracas, Alfredo Pena.
Zdaniem Dietera Schneidera, przebywającego w Caracas pracownika niemieckiej fundacji Eberta, \”potrzebni byli zabici, aby wojskowi mogli zmusić demokratycznie wybrany rząd do dymisji i aby wyglądało, że to Chavez rozkazał krwawo stłumić protesty\”. W każdym razie generałowie byli gotowi. Aresztowali prezydenta w pałacu Miraflores, oficjalnie informując, że podał się do dymisji.Commandante nie stawiał oporu, ostrzegł jednak, że masy ubogich Wenezueli nie pogodzą się z tym puczem. Przetrzymywany był w różnych miejscach, w końcu przewieziono go na karaibską wyspę Orchila.

Prezydentem został biznesmen Pedro Carmona. Funkcjonariusze nowej ekipy natychmiast nazwali kolumbijskich rebeliantów narkopartyzantami i zapowiedzieli, że Fidel Castro nie dostanie ani kropli wenezuelskiej ropy. Nowe władze najwyraźniej zamierzały więc spełniać życzenia Stanów Zjednoczonych. Nic dziwnego, że na światowym rynku ceny ropy spadły. Waszyngton nie potępił puczu, aczkolwiek – zgodnie z kartą Organizacji Państw Amerykańskich – zbrojne przewroty przeciw demokratycznie wybranym władzom są niedopuszczalne. Większość krajów Ameryki Łacińskiej wyraziła swój sprzeciw wobec nowego reżimu w Caracas.

Zamach stanu w Wenezueli trwał tylko 36 godzin. Usunięty przez wojskowych prezydent Hugo Chavez jako triumfator wrócił do Caracas.

Dramatyczne wydarzenia w Wenezueli poważnie zakłopotały amerykańskich polityków. Początkowo bowiem Waszyngton nie potępił obalenia demokratycznie wybranego prezydenta. Rzecznik Białego Domu, Ari Fleischer, twierdził, że Chavez otrzymał to, na co zasłużył. Niektórzy uważają nawet, że Stany Zjednoczone dyskretnie popierały pucz.

]]>http://www.tygodnikprzeglad.pl/druga-szansa-chaveza/]]>

Od dojścia Chaveza do władzy w 1999 r., odbyło się 16 wyborów w Wenezueli. Hugo Chavez wygrał 15, a ostatnie - 7 października 2012 roku. Chavez zmarł na raka w wieku 58 lat wkrótce po ostatnich wygranych wyborach. Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama nie złożył kondolencji w związku ze śmiercią prezydenta Wenezueli. A jeszcze w 2011 nawet się lubili:

Powtórzę to, co tu uważam za sedno analogii:

W lutym 1989 roku Prezydent Andres Perez wprowadził radykalny program reform podyktowany przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). Reformy miały za zadanie zrestrukturyzować gospodarkę Wenezueli – ograniczyć ingerencję państwa, zmniejszyć wydatki i zdywersyfikować dochody w ten sposób zmniejszyć zależność gospodarki na paliwie (Lander & Fierro, 1996).

Sposób w jaki te cele miały być osiągnięte to typowa strategia oparta na głównych doktrynach neoliberalizmu – obniżenie poziomu płac, cięcia w wydatkach publicznych, otwarcie rynku na artykuły importowane, deregulacja rynków walutowych i finansowych. Wiadomo było że reformy dotkną najbardziej tych najuboższych.

... Wybór Chavez’a na prezydenta był zdecydowanie nie wygodny dla wcześniej rządzących elit. Chavez nie godził się na dotychczas panujący ład. Chciał zmienić układy, odsunąć tych którzy najbardziej skorzystali na dotychczasowo panującym porządku i doprowadzić do nowych zasad podziału majątku który by bardziej służył najuboższym.