W KLATCE…

Było to w czasach, gdy w naszym Imperium zapanował pokój, dobrobyt i złoty wiek. Ludziom żyło się lepiej i to wszystkim, a przy autostradach powstały baseny - znikły nawet kolejki do lekarzy. Albowiem wszyscy stali się zdrowsi, bardziej uśmiechnięci i odczuwający nieustanną, uzasadnioną dumę i satysfakcję. A nad wszystkim panowała Wielka Caryca Imperium – wzór cnót wszelkich…

O jej łaski zabiegali Króle i Królewicze z państw ościennych, a ci – co jej do gustu przypadli – Wielka Caryca hojnie stanowiskami nagradzała. Było tak dobrze, że nawet emeryci wyjeżdżali na wakacje pod palmy, a więc tam gdzie powstało Wielkie ZOO. Jedni mówili o tym ZOO z przestrachem, inni zaś z niesmakiem. Bo jak tu można trzymać dzikie zwierzęta za kratami, skoro one są do wolności stworzone ? One są przecież takie same jak i my - mieszkańcy Imperium dobrobytu, pokoju, a nawet solidarności ! Nieprawdaż?

Wielka Caryca nie była głucha na te głosy. O nie ! Wielka Caryca w swojej nieskończonej dobroci postanowiła te kraty poprzecinać, dzikie zwierzęta wypuścić, aby i one zaznały co to wolność, dobrobyt a nawet i solidarność ! I wtedy się zaczęło…

Bo wtedy nasze Imperium zalała fala zwierzyny dzikiej, co ją z tego ZOO wypuścili. Nie bacząc na granice, nie bacząc na zasieki, płoty i oddziały wojska – drogami, lasami, opłotkami a nawet i pociągami – ZOO z południa ruszyło ku stolicy, gdzie Wielka Caryca wraz z gronem wiernych jej Przydupasów przebywała. Ta fala była nie do opanowania, więc w końcu blady strach Wielką Carycę obleciał i jej wiernych Przydupasów, Królów i Księżniczki - żyjące dotąd w błogim i dostatnim nieróbstwie…

Gdy się okazało, że tej fali już nikt nie opanuje – zebrała się Wielka Rada Imperium. Rada, która dotąd zajmowała się przepisami, jak by tu banany wyprostować, lub też – co by tu zrobić, żeby kominy nie dymiły a żaby bujnie się mnożyły na mokradłach, przez które trakt ktoś chciał zbudować. Otóż ta Rada stanęła nagle przed wyzwaniem, które przekraczało umysł nawet i samego Króla – Pierwszego z Przydupasów Carycy. Ten ci w pierwszym odruchu zagranicę Imperium uciekł, by tam coś ważnego negocjować...

Tak myśleli i myśleli - aż wreszcie wymyślili ! Postanowili zatem, że na każde państwo ościenne naszego Imperium przypadnie tyle to a tyle dzikiej zwierzyny, której należy się wikt, opierunek i mieszkanie takie samo, jakie każdy mieszkaniec Imperium posiada !

Ludzie zaczęli wtedy szemrać, że już takie ZOO powstały w naszym Imperium, tylko wejść tam nie można, bo prawo dziczy tam panuje !  Ale gdzie tam ! Emisariusze Wielkiej Carycy zaczęli przekonywać, że to nie żadne dzikie zwierzęta, tylko bardzo łagodne, a nawet i chętne do pracy osobniki ! Tak jak ten miś potulny, co u nóg Wasalki Króla najchętniej przebywał !

Tak od słowa do słowa wyszło na to, że my – mieszkańcy Zadupia naszego Imperium musimy wziąć część tego ZOO, co się po Imperium rozpierzchło. Ale nie za dużo – w sam raz na parę tysięcy parafii, gdzie się ich katechizmu nauczy…

Piszę do was, gdy nadciągnęła już kolejna fala do naszego Zadupia. Jestem bezpieczny, bo zbudowałem sobie solidną, stalową klatkę – podobnie, jak i moi ziomkowie, którzy jeszcze tu pozostali. Chociaż strach jest wyjść na zewnątrz, to znów – tak jak przed laty, za panowania Wielkiego Gajowego - czujemy uzasadnioną dumę i satysfakcję. Dumę i satysfakcję z solidarności, którą okazaliśmy zwierzynie zamkniętej w klatkach i okazanej Wielkiej Carycy – naszej dobrodziejki jedynej. Bo bez niej to wszystko nie byłoby przecież możliwie . Ale i bez armii Przydupasów i Wasali do jej nóg przypadłych…