Demokracja w Polsce?

Nie znaleziono.

Jeśli wygooglamy sobie słowo „demokracja”, jako pierwsze pojawia się hasło w polskiej wikipedii. Czytamy w nim, że myśl liberalna za kryteria demokracji uznaje możliwość wyboru władzy przez wolne i uczciwe wybory, możliwość kandydowania do ciał tworzących władzę przez wszystkich obywateli, rządy prawa i jawność stanowienia prawa, przestrzeganie humanistycznej idei praw człowieka (wolność głoszenia swoich poglądów, wolność zrzeszania się i tworzenia politycznych grup nacisku, wolność od dyskryminacji klasowej, religijnej, z uwagi na orientację seksualną, niedopuszczanie uciskania jakiejkolwiek grupy ludzi (mniejszości)). Dalej następuje plejeda temu podobnych prawniczych formułek, zwieńczona cudownym cytatem, podobno z Marksa: „Na to, by w danym kraju zapanował socjalizm, wystarczy wprowadzić w nim demokrację”...

A zatem demokracja plus wikipedia równa się socjalizm – chciałoby się powiedzieć. Jest w tym jednak coś więcej. Na przykładzie tej definicji w wikipedii widzimy bowiem, że współczesny polski internauta, a zapewne i w ogóle współczesny Polak zagubił gdzieś istotę demokracji, jaką jest – UWAGA, CZYTAMY UWAŻNIE! - przetarg pomiędzy elitą sprawującą władzę a poddanymi jej obywatelami. Albowiem elity władzy nie tworzą bezpłciowe metroseksualne „anioły”, ale ludzie, którzy mają dzieci, żony, mężów, kochanki i kochanków, wchodzą w najróżniejsze relacje towarzyskie i relacje interesów. To wszystko kruczkarskim i technokratycznym definicjom demokracji jakoś się wymyka. Konia z rzędem dam temu, kto pokaże mi kraj, w którym elita nie buduje tzw. „dzielnic rządowych”, nie wysyła dzieci do tych samych, elitarnych szkół, nie wchodzi w związki małżeńskie i nie prowadzi interesów we własnym, dobranym gronie. Dwa konie i dwa rzędy dam temu, kto wskaże mi kraj, w którym elita nie obsadza administracji rządowej, nie próbuje kształtować opinii publicznej za pomocą massmediów i innych środków przekazu. A w ogóle cały tabun koni z rzędem dam temu, kto pokaże mi kraj, w którym elita nie nakłada podatków (pod takim czy innym kryptonimem) i nie podejmuje wysiłków na rzecz zapewnienia swoim dzieciom płynnego przejęcia władzy.

Najwyraźniej jednak opłaca się studiowanie historii Pierwszej Rzeczypospolitej...! ;-)

Tego wszystkiego, czyli funkcjonowania elity w demokracji, „instytucjonalne” definicje demokracji nie uwzględniają. A tu właśnie jest cały sekret jak ustrój działa naprawdę. Jest i drugi sekret: „parlamentaryzm”. Wpiszmy go w google i wyskoczą nam odpowiedzi takie lub siakie, w każdym razie nie udzielające odpowiedzi do czego parlament w ogóle służy. Na ogół zaś potocznie sądzimy, że parlament służy do partyjniackiego skoku na kasę i urzędy oraz do dorocznej, pokazowej kłótni o dotacje z budżetu państwa lub budżetu Unii Europejskiej. A parlament europejski? Nie służy do niczego, podobnie jak samorząd szkolny.

Obecna pasożytnicza elita naszego kraju wkłada ogromny wysiłek w tworzenie inscenizacji demokratycznych instytucji (patrz mój tekst

demokratura), a koszty budowania wszystkich kostiumów, atrap i innych dekoracji są gigantyczne. Różne rzeczy można by tolerować, gdyby elita choć trochę była „nasza”, to znaczy przynajmniej próbowała realizować rację stanu, usuwała ze swych szeregów czarne owce, pomagała maluczkim w przetrwaniu. Jednym słowem - „starała się”. Taką elitę próbował budować Lech Kaczyński i pewnie chciałby to kontynuować jego brat, Jarosław. Mamy jednak elitę pasożytniczą, co w pewnym stopniu zwalnia nas od niektórych obowiązków wobec elity władzy. Szczególnie zaś pod znakiem zapytania staje obowiązek łożenia danin – w tym także lichwy.

Przestrzeń wolności w późnośredniowiecznej Polsce pojawiła się wtedy, gdy rycerstwo zbierało się na pospolite ruszenie w jednym miejscu. Historycy wielokrotnie piętnowali to co następowało potem: te przetargi z królem o rozmaite przywileje, te „wojny kokosze” - ale to jest właśnie droga do demokracji. Wszystko to nie byłoby możliwe bez zagwarantowania szlachcie-obywatelom immunitetu podatkowego i bez ustanowienia instytucji „króla kontraktowego”. W przeciwieństwie do Anglików, którzy ustanowili ostatecznie słabego króla-dynastę i silnego, partyjnego premiera, my woleliśmy silnego króla, ale bez dynastii i bez systemu partyjnego. Odkąd płacenie podatków i następstwo tronu zależało od decyzji narodu, ustrój monarchiczny stał o lata świetlne bliżej demokracji, niż baloniaste instytucje III RP...

Gra toczy się o pieniądze. Jeśli parlament nie kłóci się o podatki, nie rozmawia o kredytach, to znaczy, że kapitalizm to może i jest, ale demokracji nie ma i nie pomogą tu zaklęcia o „humanistycznych wartościach” i tego rodzaju banały. Pierwsza Solidarność walczyła z władzą za pomocą strajków, albowiem jedynym „pieniądzem” w socjaliźmie była niewolnicza praca obywateli. Gdybyśmy dzisiaj chcieli działać naprawdę skutecznie (a nie tylko inscenizować protesty z czasów stanu wojennego) musielibyśmy zmusić pasożytniczą elitę do rozmowy o podatkach i kredytach.

Jaka byłaby forma tej rozmowy - to już rzecz do dyskusji. Do tej pory zamykano nam usta zaklęciami, że jak będziemy debatować o ekonomii, to rynki źle zareagują. Przez cały okres 3RP ekonomia była tematem tabu, realnie wyłączonym spod demokratycznej kontroli i dyskusji. Mieliśmy więc tyle demokracji, co samorząd szkolny. Może teraz jest wreszcie czas aby to zmienić?

Jakub Brodacki

ps. tekst jest częściowo odpowiedzią na teksty fotoamatora pt. kto pierwszy zacznie strzelać oraz krótki tekst o demokracji. Jest także – jak się okazuje – odpowiedzią na koncepcję demokracji wyrażoną przez Ewę Stankiewicz (podaję link – minuty 2-3). Wobec ostatnich informacji o rzekomym zamachowcu, polecam ostudzenie emocji i chwilę zadumy nad tym co naprawdę jest ważne.