Lemingoza

Nazwa tej choroby bierze się od skądinąd sympatycznego stworzonka jakim jest leming /lemmini/, a jego stadne zachowanie w trakcie cyklicznych  migracji stało się synonimem zachowań ludzi dotkniętych tą przypadłością.

Początki tej choroby datują się w Polsce na lata dziewięćdziesiąte XXw.. Istnieją przesłanki na to że jej ogniska istniały już wcześniej, jednak okres ten traktujemy jako utajony. Wybuchła gwałtownie po 1989 roku i jako zarażliwa w szybkim tempie rozprzestrzeniła się po całym kraju.

Przenoszona  głównie drogą medialną zaatakowała ludzi niezależnie od wieku i pozycji społecznej. Prowadzone badania wskazują jednak na większy odsetek zarażonych wśród; celebrytów, dziennikarzy , pracowników korporacji a z partii politycznych na sympatyków PO. Stwierdzono też że główne ogniska choroby zlokalizowane są w Warszawie w rejonie ulic Czerskiej i Wiertniczej.

Objawy;  lemingoza objawia się głównie utratą samodzielnego, analitycznego myślenia, zmianą priorytetów. Przykładowo posiadanie ciepłej wody w kranie staje się celem nadrzędnym, jednocześnie odsuwane są na bok i traktowane wrogo zachowania tradycyjne i konserwatywne. Powszechne jest też odwracanie pojęć, amnezja i relatywizowanie własnych poczynań. Często mylona z kretynizmem nie ma jednak z nim nic wspólnego. Nie stwierdzono niedoboru jodu na rozwój lemingozy.

Leczenie: zdarzają się przypadki wyleczenia jednak proces nie jest łatwy i trzeba zaznaczyć że najlepsze skutki odnosi terapia wstrząsowa. Przy znanym ogólnie stanie służby zdrowia można przyjąć że paradoksalnie w miarę jego pogarszania odsetek wyleczonych bedzie wzrastał. W profilaktyce i leczeniu duże znaczenie mają też media nie zaifekowane, których niestety jest niewiele i są poddawane nieustannym atakom  ze strony mateczników chorobowych jak i szeregowych nosicieli.