Poezja reportaży z meczu Niemcy - Włochy

Po wygranej Włochów z Niemcami, dopiero dziś możemy przeczytać trochę „poezji” w reportażach z meczów na Euro 2012 – ale jest to wyłączna zasługa Włochów, którzy oczarowali kibiców i odczarowali Niemców. I to nie tylko za sprawą Balotelliego, który pytany dlaczego nie cieszy się po strzelonych golach, odpowiadał, że nie ma istotnego powodu do uśmiechu w pracy. – Widzieliście kiedyś listonosza, który okazuje radość po tym, jak uda mu się dostarczyć list? – pytał.

Michał Kołodziejczyk w “Rzeczpospolitej” dodaje:  „Ale w Warszawie po tym, jak (Balotelli) wysłał Niemcom pierwszy list z pozdrowieniami, cieszył się jak dziecko. Gol na 1:0 był jak pocztówka z ciepłego kraju otrzymana w środku zimy. Antonio Cassano zatańczył przy linii pola karnego, ośmieszył Matsa Hummelsa, nazywanego już przez Niemców Młodym Cesarzem, i dośrodkował na głowę Balotellego. Była 20. minuta i Włosi kilka chwil wcześniej zrozumieli, że mogą zaatakować śmielej. Niemcy próbowali zdominować rywala tak samo, jak zrobili to ze wszystkimi, ale kosa trafiła na kamień”.

Poezja gry Włochów sprawiła, że nudną analizę gry Hiszpanów, Portugalczyków czy Anglików na Euro 2012 – zastąpiły w mediach radosne reportaże, pełne porównań do tańca, pocztówki z ciepłego kraju, czy też owej kosy, która trafiła na kamień. Włosi bowiem już zupełnie nie przypominają dawnej reprezentacji w piłkę nożną, której niewątpliwym osiągnięciem było murowanie bramki, znane już w świecie, jako  "catenaccio". Zaskoczeniem jednak jest to, że catenaccio (wł. rygiel, zasuwka) – a więc system taktyczny kładący szczególny nacisk na dobrze zorganizowaną obronę oraz faule taktyczne, skupiający się na chronieniu własnej bramki bardziej niż zdobywaniu goli – nie wprowadził Włoch ! Ten system stał się znany dzięki argentyńskiemu trenerowi Helenio Herrerze, który w latach sześćdziesiątych wdrożył ten system w Interze Mediolan. Dzięki niemu Inter w Serie A wygrywał większość swych meczów wynikiem 1:0.

Ale to jest  przeszłość, gdyż grą Włochów kieruje, nie bojący się ryzyka Cesare Prandelli, który mówi: „Ryzykowaliśmy. Jestem dumny z moich piłkarzy” – nie ujawniając jednak, gdzie tym razem pójdzie na pielgrzymkę po powrocie do Krakowa. Bo trener Włochów jest przy tym katolem...  

Fantazyjna i pełna polotu gra Włochów – a zwłaszcza trójki: Andrea Pirlo, Antonio Cassano i Mario Balotelli (nazywany już Super Mario) – kompletnie rozbiła Niemców, typowanych na zwycięzcę Euro 2012. Jeśli do tej trójki dodamy 34-letniego bramkarza Gianluigi Buffona, który na tej pozycji nie musi wykazywać się fantazją, lecz raczej wielkim doświadczeniem i doskonałą sprawnością fizyczną – to sukces Włochów nie był przypadkiem, tak jak przypadkowe mogą być mecze po rzutach karnych...

Tu siłą rzeczy powracam do meczu Włochy-Anglia, zakończonego właśnie sukcesem Włochów, po serii rzutów karnych. To Anglia zastosowała wobec Włochów „catenaccio”, starając się doprowadzić do rzutów karnych. Włosi tę serię wygrali, między innymi dzięki Andrea Pirlo, którego finezyjny, lekki strzał po podcięciu piłki – ośmieszył młodego bramkarza reprezentacji Anglii. To był przedsmak tego, co nas czekało na meczu Niemcy – Włochy. I jedyną zasługą Joachima Loewa było to, że nie starał się zastosować wobec Włochów gry na rzuty karne i przyznać trzeba, że Niemcy też mieli nie jedną szansę na zdobycie gola..

Jednak i tak trener Niemców przestraszył się siły Włochów, nie wystawiając w pierwszym składzie bardziej ofensywnych piłkarzy, jak choćby Thomas Mueller, czy też Mirosław Klose. Dwie bomby naturalizowanego Ghańczyka, którego rodzina po przybyciu do Włoch oddała rodzinie Balotelli – sprowadziła Niemców na ziemię. Ostatecznie bowiem upadł mit, że na mistrzostwach piłkarskich gra wiele drużyn, ale zawsze wygrywają je Niemcy. Nie zamierzam w ten sposób deprecjonować drużyny niemieckiej, która jednak dotarła do półfinału, w przeciwieństwie do drużyny, która miała być postrachem na Euro 2012.

Dziś o tej drużynie już mało kto wspomina, choć wpuszczono w nią z pewnością nie mniej pieniędzy niż w reprezentację Portugalii. A przynajmniej w prezesa związku piłki nożnej i w aktyw piłkarski. Jedynym radosnym wspomnieniem po EURO 2012 będzie więc pałac w Kościelisku, którego budowę nadzorował Franz Smuda. Oczywiście – w czasie przerw na treningi drużyny, która zgodnie została uznana za najgorszą spośród wszystkich uczestników Euro 2012. Ale o tym, już żadni dziennikarze dzisiaj nie piszą, używając przy tym finezyjnych określeń, lub nie tak dawnego patosu. O „dumie” – otwierającej oczy niedowiarkom. Kolejny raz okazało się, że jest to drużyna na skalę naszych możliwości, która prędzej czy później ulegnie skasowaniu, jak przysłowiowy Miś – produkt działaczy sportowych z epoki PRL-u.