Zapomniane ofiary stanu wojennego

Wczoraj będąc u znajomej miałem okazję przysłuchiwać się rozmowie mojej żony z żoną Waldka. Obie przeszły przez działalność opozycyjną i podziemną a następnie internowanie lub uwięzienia swoich mężów. Obie przechodziły przez częste rewizje swoich mieszkaniach. Obie wystawały pod aresztami, więzieniami i miejscami internowania. Obie musiały tłumaczyć dzieciom dlaczego tatusia nie ma w domu. Obie zostały raptownie same w obliczu życia, a jakie było życie w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych zwykłego człowieka, tym co je pamiętają, nie muszę przypominać, a ci co nie pamiętają tamtych lat, powinni modlić się dzień i noc, aby tamte czasy nie wróciły. Ile takich żon, mężów czy dzieci było? Ile matek i ojców?

I nagle uzmysłowiłem sobie coś o czym praktycznie się nie mówi, coś co nigdy nie było doceniane i w końcu zapomniane. Rodziny, dzieci, żony lub mężowie represjonowanych czy nierpresjonowanych.  Najpierw ludzi legalnej Solidarności, a później podziemnych organizacji zdelegalizowanej Solidarności. A przecież gdyby nie oparcie w rodzinach, a w dużej mierze współpraca żon czy mężów, a nawet dzieci,  LUDZI tej "SZAREJ PIECHOTY" wszystkie górnolotne deklaracje pozostałyby śmiesznymi dyrdymałami na papierze. NIC NIGDY BY SIĘ NIE STAŁO!!!

Chyba czas najwyższy przypomnieć sobie o tym. Chyba czas najwyższy docenić zapomniane bohaterki i bohaterów działalności podziemnej. Chyba czas najwyższy przestać karmić ich czarną polewką!