Jak działają szarlatani MENu - na przykładzie nauki angielskiego

Nie wystarczy, co postulowałem w poprzedniej notce, rozpędzić urzędników ministerstwa edukacji. Ich trzeba zapudłować za gigantyczne przekręty. I nie chodzi mi tu tylko o machinacje z nauką historii. Spójrzmy na przedmiot, ktory umyka powszechnej uwadze, a który jest najlepszym dowodem zidiocenia tego systemu - na nauczanie języka angielskiego.

Ten przedmiot w aktualnej praktyce nie jest poświęcony nauce języka, on jest poświęcony nauce odczytywania rysunków. Przecież język to jest system dźwięków, a mówiąc jeszcze precyzyjniej- to jest kod ukryty za dźwiękami. Kod należy rozszyfrować i go nauczać. Tymczasem przedmiot zwany nauką języka angielskiego jest poświęcony nauczaniu odczytywania rysunków, bo książka, na której opiera się cała dydaktyka, to jedynie zbiór literek a więc symboli graficznych, ktore z dźwiękiem nie mają nic wspólnego. Następnie te symbole graficzne układa się w inne, bardziej złożone symbole także graficzne czyli słowa. A uzupełniające książki nagrania są jedynie dodatkiem i to źle zaprojektowanym. Związek symbolu graficznego z dźwiękiem jest absolutnie arbitralny. W ten sposób tworzy się gigantyczna piramida bytów sztucznych podobna do znanych już piramid finansowych. A przecież mówienie polega na aplikowaniu dźwiękowego kodu strukturalnego w danym kontekście i sytuacji.

Litery, tekst to nie język, to jedynie analogia do realnego języka, taka sama jak relacja między rysunkiem czy fotografią krowy a krową realną. Karmić trawą rysunek krowy to przecież idiotyzm. Realny język jest jedynie w mowie. Struktura tekstu pisanego czy drukowanego wprawdzie dokładnie odwzorowuje to co jest w języku, ale jedynie to reprezentuje a nie jest z nim tożsama. Są to więc dwa odrębne systemy.Jeżeli ktoś tego nie rozumie niech wstawi sobie do obory rysunki krowy i zobaczy czy dadzą mleko.

A problem symboli graficznych traktowanych jakby to były realne dźwięki to tylko jeden z problemów anglistycznych, ktore tu pominę bo wystarczy jeden dowód absurdu.

I to jest ta powszechnie akceptowana szarlataneria, w porównaniu z którą afera Amber Gold to jest pikuś, tyci, mały pikuś. W systemie szkolnej szarlatanerii jest jeszcze parę innych takich sztuczek, ale już o mniejszej skali, jak choćby koedukacja.