"Stoi Lenin, a pod nim jedna szósta świata, dymią wokół fabryki, syczą bloki stali" Listopadową wieczornicę noblistce dedykuję!

To jednodniowe spóżnienie niechaj będzie wybaczone! Nadrobię to zaniedbanie rewolucyjnym żarem, a jeśli taka będzie decyzja kolektywu, to i na gułag bez słowa pomsty pojadę.

Sziroka strana maja radnaja,
mnoga w niej liesow, poliej i riek,
ja takoj drugoj strany nie znaju,
gdie tak wolno dyszyt' cziełowiek

Ura! ura! ura!
Czapajew geroj!
Za rodinu, za....

Stalinowskie jasne słońce
opromienia cały świat,
pozdrowienia śle dziś Polsce
cała młodzież Kraju Rad

Wisława Szymborska
TEN DZIEŃ
"Życie Literackie" nr 11/61 z 15 marca 1953 r.

Jeszcze dzwonek, ostry dzwonek w uszach brzmi.
Kto u progu? Z jaką wieścią, i tak wcześnie?
Nie chcę wiedzieć. Może ciągle jestem we śnie.
Nie podejdę, nie otworzę drzwi.

Czy to ranek na oknami, mroźna skra
tak oślepia, że dokoła patrzę łzami?
Czy to zegar tak zadudnił sekundami.
Czy to moje własne serce werbel gra?

Póki nikt z was nie wypowie pierwszych słów,
brak pewności jest nadzieją, towarzysze...
Milczę. Wiedzą, że to czego nie chcę słyszeć -
muszę czytać z pochylonych głów.

Jaki rozkaz przekazuje nam
na sztandarach rewolucji profil czwarty?
- Pod sztandarem rewolucji wzmacniać warty!
Wzmocnić warty u wszystkich bram!

Oto Partia - ludzkości wzrok.
Oto Partia: siła ludów i sumienie.
Nic nie pójdzie z jego życia w zapomnienie.
Jego Partia rozgarnia mrok.

Niewzruszony drukarski znak
drżenia ręki mej piszącej nie przekaże,
nie wykrzywi go ból, łza nie zmaże.
A to słusznie. A to nawet lepiej tak."

O śmierci Józefa Stalina napisała:

[…] Nic nie pójdzie z jego życia w zapomnienie.
Jego Partia rozgarnia mrok.

A grób Lenina, jak to napisała Szymborska wieńczony będzie kwiatami / z nieznanych dziś jeszcze planet. Z naszego PRL-owskiego podwórka niewątpliwie największym bohaterem był towarzysz Bierut, który uśmiechał się do uczniów z wywieszonego w sali portretu

A. Słonimski, Portret prezydenta

W szkole, z ramy portretu,
oczy łagodne i czyste
Patrzą na młodość twoją.
Oddać jej nie chcą zniszczeniu.
Wieków dawnych nie żałuj,
lepszych masz dziś gospodarzy!
Twoja to Polska wyrasta w dźwięcznym przyśpiewie kilofów.

W. Szymborska

Nienawidzą naszego węgla.
Nienawidzą naszych cegieł i przędzy.
Nienawidzą tego,co już jest
Nienawidzą wszystkiego,co będzie.
Naszych okien i kwiatów w oknach
Naszych lasów i ciszy leśnej
Nawet wiosny,bo to nasza wiosna
Nawet szkoły z wesołymi dziećmi
Rozpruli atom jak pancerną kasę
lecz nic prócz strachu nie znalezli w kasie
O,gdyby mogli,gdyby mogli tym strachem
uderzyć w domy i fabryki nasze.

Czesłam Miłosz
(dostał za to nagrodę Stalina)

1.Runą w łunach, spłoną w pożarach
Krzyże Kościołów , krzyże ofiarne
I w bezpowrotnym zgubi się szlaku
Z Lechickiej ziemi Orzeł Polaków

2. O słońce jasne, wodzu Stalinie
Niech władza twoja nigdy nie zginie
Niech jako orłów prowadzi z gniazda
Rosji i Kremla płonąca gwiazda

3. Na ziemskim globie flagi czerwone
Będą na chwałę grały jak dzwony
Czerwona Armia i wódz jej Stalin
Odwiecznych wrogów swoich obali

4. Zmienisz się rychło w wieku godzinie
Polsko , a twoje córy i syny
Wiara i każdy krzyż na mogile
U stóp nam legnie w prochu i pyle

Płodna leniwsko-stalinowska córo!
Tow. Wisławo!
i wam jej podobnym, jeszcze żyjącym życzę zdrowia
życzę też , aby te strofy nie zatarły się w waszej pamięci.
z żarliwym rewolucyjnymi życzenia.
ura, ura, ura!