Benedykt XVI znów przegrywa z Adolfem Hitlerem!?

Niemcy nie pozostawiają chyba żadnych złudzeń, że Adolf to był ktoś! A Joseph Ratzinger!? Od poniedziałku zalew komentarzy salonowych watykanistów jakże współgra, jakże koreluje z opiniami, szczególnie z tymi znad Renu , z ojczyzny Ojca Świętego Benedykta XVI. Łączy je jedno, totalny obskurantyzm, na poziomie dowcipasa socjalisty Hollanda, prezydenta Francji.
Za pomocą kilku prymitywnych zdań chcą oni podsumować nie tylko prawie 8 letni pontyfikat Benedykta XVI, pontyfikat odmienny od jego poprzednika Jana Pawła II, ale jakże jednak z doktrynalnego punktu widzenia będący jego kontynuacją.
Nie tak, dynamiczny, żywiołowy i spontaniczny jak poprzednik, Benedykt XVI był i nadal jest!!!papieżem pełnym miłości, ale stanowczym.
Już swoją pierwszą encykliką zaskoczył. Spodziewano się, że dawny przewodniczący Kongregacji Nauki Wiary poświęci ją niebezpieczeństwom sekularyzacji lub zgubnych dla sfery ducha skutków mentalności konsumpcyjnej. Tymczasem Benedykt XVI pisze traktat o miłości - "Deus Caritas est" ("Bóg jest miłością")i ogłasza ją w 9 miesięcy po wyborze na Stolicę Piotrową słowami św. Jana: "Bóg jest miłością; kto trwa wą miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim". Treść dokumentu trzymana w duchu Soboru Watykańskiego II stanowi próbę odpowiedzi na pytanie o fundamentalne znaczenia miłości w życiu człowieka, pokazania jej w całej pełni odcieni, łącznie z miłością erotyczną.
"W pierwszej mojej encyklice pragnę mówić o miłości, którą Bóg nas napełnia i którą mamy przekazywać innym" - to Jego słowa wprowadzenia.
Pierwsze miesiące pontyfikatu Benedykt XVI co rusz powoływał się na Jana Pawła II. A mówiąc o znaczeniu pontyfikatu Jana Pawła II dla spraw Kościoła, uznał, że najważniejsze jest to, iż "potrafił on wzbudzić w młodzieży entuzjazm dla Chrystusa" i swoją pierwszą zagraniczną podróż, w sierpniu 2006 roku, Benedykt XVI odbył właśnie na XX Światowe Dni Młodzieży do rodzinnej Kolonii.
Jego posługa na Stolicy Piotrowej to niesamowita wręcz osobista skromność, prostota i powściągliwość.
Gdy miał chwilę czasu, grał ukochanego Mozarta na swym starym wysłużonym pianinie.
W chwili wyboru było 20 lat starszy od Karola Wojtyły jakże odmiennie, inaczej kształtowało się ich doświadczenie życiowe.
Bawarczyk, urodził się 16 kwietnia 1927 w Marktl am Inn w Bawarii.
I jak większość niemieckich dzieci został wcielony do Hitlerjugend, otrzymał przydział do służby pomocniczej w obronie przeciwlotniczej.
W listopadzie 1944 roku wcielony do Wehrmachtu, pod koniec wojny internowany w amerykańskim obozie dla jeńców wojennych skąd już zwolniony w lipcu 1945 roku.
Wstąpuje razem z bratem do monachijskiego seminarium duchownego.
Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1951 r.
Niesamowicie zdolny, oczytany.
Tytan pracy.
Niepospolita inteligencja i pracowitość niezwykła pracowitość. Studiował filozofię i teologię.
W 1953 roku obronił pracę doktorską "Lud Boży w nauce św. Augustyna", cztery lata potem uzyskał habilitację na podstawie rozprawy "Teologia dziejów u św. Bonawentury". Dziesięć lat był profesorem na najlepszych niemieckich uniwersytetach - w Bonn, Muenster, Tybindze, Ratyzbonie.
Tytan, gigant., cichy
I do tego zawsze skromny, umiejący słuchać innych.
I zasadniczy w sprawach wiary, w sprawach doktryny.
Bardzo wymagający.
I takim pozostał.
I takim poznał go bp Karol Wojtyła, gdy podróżował do Watykanu. Potem już Joseph Ratzinger stał się jednym z najbliższych współpracowników Jana Pawła II.
Niemcy, znaczy się lewactwo i jej przybudówki łącznie ze sferami rządowymi nigdy nie zaakceptowali swego rodaka jako następcę św Piotra. Już od początku traktowali jego wybór bardzo sceptycznie, uszczypliwie nie szczędząc mu chłodu i złośliwości przy każdej nadarzającej się okazji. Od poniedziałku, na wieść o Jego abdykacji nie tylko nie kryją radości a wręcz wylewają na jego kubły pomyj.
I chyba mogę napisać, że szeroko rozumiany salon od Szprewy Haweli przez Łabę po Ren i Mozelę wyje z radości.
I tak oto na naszych oczach Niemcy chyba nie pozostawiają złudzeń, że Adolf Hitler jest im tak naprawdę milszy niż Joseph Ratzinger?!
Ten Niemiec, który jako nastolatek siłą, z mocy prawa zadekretowany do hitlerjugend, a potem jako 17 letni chłopiec siłą wcielony do służby pomocniczej Wehrmachtu przeszedł niesamowitą wręcz drogę, od żołnierza wbrew swej woli do świętości.
Joseph Ratzinger nie wstąpił ochotniczo, jak choćby Guenter Grass do elitarnej zbrodniczej waffen panzer ss.
I nigdy na siłę nie narzucał się jako ani Niemcom ani Europejczykom jako busola moralna.
Joseph Ratzinger jako wikary, biskup, kardynał a teraz Ojciec Święty głosi, mówi o potrzebie przestrzegania X przykazań.
A jak to ich boli! jak to dla tzw poprawnośći jest grozne! widać nie tylko po komentarzach przeróżnej czeredy nadwiślańskich salonowych watykanistów jak także
rechoczących Niemców.

pzdr