Nauka przepraszania nie poszła w las

Hiobowscy żyli w niepewności co do losu rzecznika polskiego rządu. Rzecznika spotkały tejemnicze przygody. Podczas wizyty delegacji całego polskiego rządu w Moskwie palnął gafę. Potem za nią przepraszał, ale nie dość kornie i został poddany karze chędożenia. Delegacja wróciła już bez rzecznika. Zastępca rzecznika ogłosił w kraju podczas konfernecji prasowej, że rzecznik podczas chędożenia pękł.
Potem pojawiła się druga informacja. Że rzecznik żyje, że owszem, pękł, ale tylko częściowo. Posklejano go taśmą klejącą i odstawiono do kraju. Zapowiedziano konferencję telewizyjną rzecznika.
- Chcę oglądać! - wyrwał sie Łukaszek. - Pokażą jak go chę-chę-coś tam?
- Chędożyli - poprawił tata Łukaszka. - Nie pokażą.
- Nie zniechęcaj dziecka do polityki - ofuknęła go mama Łukaszka. - Niech obejrzy. A jak pokażą, to będzie to twoja wina.
- A...! - zaczął tata Łukaszka, machnął ręką i zrezygnowany oddał pilota.
Na ekranie pojawiło się studio telewizyjne. Wszedł rzecznik rządu ubrany pod szyję w garnitur. Szedł sztywno i powoli, a na jego twarzy malował się ból. Zasiadł za stołem ozdobionym wieńcem mikrofonów.
- To nieprawda, że pękłem - wychrypiał rzecznik na powitanie.
- Podobno pan pękł i okleili pana taśmą klejącą!
Rzecznik wstał powoli i rozpiął marynarkę prezentując goły tors.
- Jest gdzieś taśma klejąca? - chrypiał rzecznik eksponując kaloryfer.
- Łiiii, ale ciacho - zapiszczała siostra Łukaszka.
- Jakie to blade, brak śladu pracy, paniczyk - grymasiła babcia.
- Zaprawdę powiadam wam, nie taśmy klejącej! - uradowała się mama.
- Gdzie niby ma być ta taśma, na brzuchu? - powątpiewał dziadek. - Przecież go chędożyli w...
- Gdzie? - wstrzelił się Łukaszek.
- Dziecko słucha - przypomniała siostra patrząc na Łukaszka.
- I ja też słucham, proszę dziecka - odgryzł się Łukaszek patrząc na siostrę. - To gdzie go chę-chę-coś tam?
- ...w Moskwie - wybrnął dziadek. - No przecież tą taśmę klejącą nie powinien mieć na brzuchu tylko na...
- Tego przecież nie pokaże - rzekł tata Łukaszka.
- Jeśli to byli Rosjanie, to mógłby mieć na brzuchu - stwierdziła babcia.
Rzecznik zapiął marynarkę i siadając z trudem potrącił stół. Jeden z mikrofonów spadł.
- I co pan najlepszego narobił! - zapiszczał wściekle w tle głos jakiejś dziennikarki. - Wie pan ile to kosztuje?
- Przepraszam... - wybąkał rzecznik.
- Ma pan szczęście, że to nie był rosyjski mikrofon! Musiałby pan rozwinąć czerwony dywan i...
Rzecznik zaczął się trząść. Z kieszeni marynarki wypadły mu nożyczki, a za nimi taśma klejąca.
- Acha!! - krzyknęli triumfująco dziennikarze.
- To przypadek! - bronił się rzecznik.- Po wizycie w Moskwie zawsze ze sobą noszę taśmę klejącą! Nigdy nie wiadomo kiedy będzie potrzebna! Na przykład premierowi się podrze jakaś kartka i wtedy taka taśma będize jak znalazł!
- Nie ma dowodów - stwierdziła mama Łukaszka spoglądając na "Wiodaćy Tytuł Prasowy" ozdobiony artykułem pod tytułem "Nie ma dowodów".
- Ale chyba jednak go chędożyli - rzekł z zastanowieniem tata.
- Co to znaczy to chę-chę-coś tam? - dopytywał się zrozpaczony Łukaszek licząc na to, że ktoś w roztargnieniu się wygada. Padło na siostrę Łukaszka.
- Chędożyli, to znaczy, że ci rosyjscy żołnierze go... E... A... - do siostry Łukaszka powoli dotarło co mówiła. - Ojejku! To znaczy, że on gej!
- Żaden gej - zdenerwował się mama Łukaszka.
- Trzeba być toleranycyjnym, bycie gejem to podobno nic takiego - wtrącił słodko dziadek.
- Ale on akurat nie jest gejem - upierała się mama. - Ma żonę!
- Aaaa... - uspokoiła się siostra. - W takim razie to on jest ten, no... Biceps!