Ioioio!!!

- Ioioio!!! - śpiewała siostra Łukaszka chodząc po mieszkaniu.
- Możesz przestać się wydzierać?! - poprosiła ją mama Łukaszka. - Co to za jodłowanie?
- Akcja ta jakaś jest - poinformowała ją siostra Łukaszka. - Wszyscy piszą jakiś taki szyfr. A ja go śpiewam. Ioioio!!!
- Nie "I", tylko "jeden". W internecie też jest o tym. Ciągle piszą jakieś "101010". O co tu chodzi? - spytał Łukaszek.
- Nie wiem - odparła beztrosko siostra Łukaszka. - Ale to jest fajne. Ioioio!!!
- Ja tu oszaleję - i mama zatkała sobie uszy stoperami z logo "Wiodącego Tytułu Prasowego" (dodane do któregoś z numerów gazety). Niestety, nadal słyszała siostrę Łukaszka.
- Do dupy te stopery - poskarżyła się w przestrzeń. Przestrzeń akurat przecinał tata Łukaszka idący do kuchni.
- To czemu wkładasz je do uszu? - zdziwił się tata.
- Wy, faceci, niczego nie rozumiecie - parsknęła mama Łukaszka, wyjęła stopery i zaczęła ścierać z nich miód w chusteczkę z monogramem "Wiodącego Tytułu Prasowego" (dodana do któregoś z numerów gazety).
- O co chodzi z tym 101010? - powtórzył pytanie Łukaszek.
- Hm... - zastanowił się tata Łukaszka. - Jeśli 101010 potraktujemy jako zapis dwójkowy, to dziesiętnie mamy... 42. Łał. Normalnie "Autostopem przez galaktykę"!
- Nic nie rozumiem - poskarżył się Łukaszek. - Co z tym 42? Jaka galaktyka?
- Ioioio!!! - zaśpiewała siostra Łukaszka.
- Cicho!!! - ryknęła mama Łukaszka i rzuciła w nią dodatkiem kulturalnym do "Wiodącego Tytułu Prasowego".
- Ty jesteś mały, to możesz nie pamiętać - powiedziała babcia wyłaniając się z kuchni. - Ale żeby inni zapomnieli? Przecież od pięciu lat robią te akcje...
- Jakie akcje?! Jakie akcje?! - dopytywał się Łukaszek.
- Czczą pamięć tego co zginął... Tego małego... - babci jakoś nazwisko nie chciało przejść przez usta.
- Aaa... Tego... - przypomniała sobie mama.
- Ale przecież to się stało jakoś w kwietniu! - powiedział tata Łukaszka.
- Ale to są internauci, oni są nienormalni. Oni obrażają anonimowo i plują zza węgła! - oznajmiła gromko mama Łukaszka.
- W internecie nie ma węgla - rzekł stanowczo Łukaszek i został wyrzucony z pokoju.
- To jest rocznica dziesiątego października dwa tysiące dziesiątego roku - głosem dziadka odezwała się z korytarza duża zielona choinka pod którą widać dziadkowe nogi i buty. - Taki oddolny ruch. I nie tylko internauci. Wychodzę!
- A dokąd? - odezwał się Łukaszek.
- Na akcję!
- A co dziadek będzie akcjował?
- Chodź to zobaczysz!
- To idę!
- Powinien zostać - zaniepokoiła się babcia. - Już Lenin mawiał, że kadry są najważniejsze. A tak nasiąknie tą ideologią i o...
- Ioioio!!! - zaśpiewała siostra Łukaszka.
- Cisza!!! Mam dosyć tej polityki - oznajmiła mama Łukaszka. - Dziesięć, dziesięć, dziesięć! Jeszcze raz ktoś mi pokaże dziesiątkę, to nie ręczę za siebie!!
- Spokojnie... - rzekł tata Łukaszka i wysunął w stronę mamy odruchem obronnym obie dłonie.
- Dziesięć palców! - zaśpiewała radośnie siostra Łukaszka. Mama spojrzała na nich strasznym wzrokiem po czym bez słów sięgnęła po pilota i włączyła telewizor. Akurat leciało jakieś show. "Jak oni jodłują".
- Ioioio!!! - wyciągał jakiś śpiewak.
- Pięknie śpiewał - mama Łukaszka otarła łzę.
- Oceniamy twój występ na maksymalną notę! - oznajmiła trójka jurorów i podniosła trzy tabliczki. Na każdej widniała liczba "10".
- Dziesięć... Dziesięć... Dziesięć... Aaarggghhhh!! - i mama Łukaszka złapała się za głowę rujnując fryzurę. - Oni są wszędzie!