Żartownisie i błazny

Od czasu przewrotu, dokonanego w polskim dziennikarstwie rękami pana barona Toeplitza, który uczynił z gadzinowego tygodnika "Szpilki" platformę wymiany ironicznych myśli inteligentów, nasze poczucie humoru zaczęło się zmieniać niczym ogon kota z Przekrojowego "Humoru z zeszytów szkolnych" ("Kot jest zakończony ogonem który jest coraz cieńszy i cieńszy aż wreszcie ustaje.").

Dziś, gdy zanikło prawie zupełnie, nieliczne obdarzone nim jednostki są poddawane surowym represjom, a w najlepszym razie ostracyzmowi, zadaję sobie pytanie, czy nie tędy właśnie biegnie droga do zagłady polskiej kultury i utraty naszej narodowej tożsamości, i czy ożywiona działalność licencjonowanych błaznów nie jest bardziej szkodliwa od Kulturkampfu czy politgramoty..

Nie myślę o Urbanie, którego żałosna ewolucja - od niemal heroicznej młodości w "Po Prostu", do degeneracji w "Nie - pokazuje, dokąd może prowadzić posiadanie inteligencji oraz wrażliwości, gdy ma się poglądy, ale nie ma się sumienia.

Niestety, doczekał się licznych wnuków, nie wyposażonych równie szczodrze, ale mających ten sam defekt.

A że błaznów rozmaitego formatu najwięcej jest w polityce,
nie brak ich też wśród posłów i ministrów, nie mamy się z czego śmiać.

Najwidoczniej sytuacja jest zbyt poważna, by ją można traktować poważnie.

Śmiejmy się więc, bo kto wie, czy świat potrwa jeszcze dwa tygodnie.