na cmentarzu wielkie krzyki

"Jaki Michał, taka wiosna" powiada ludowa mądrość, godna uwagi nie tylko w kwestiach meteorologicznych.

Przypuszczam, że rządcy oraz zarządcy terytorium położonego między Bugiem a Odrą wiosny chcieliby doczekać w spokoju, i chcieliby, aby była ona równie spokojna, tedy czynią pewnie jakieś preparacje na okoliczność wydarzeń, mających tutaj nastąpić na Święty Michał, a wyczerpujących znamiona czynu określanego jako "niepokoje społeczne".

Preparacje te są znacznie mniej widoczne niż preparacje do wzniecenia wspomnianych niepokojów, bo z innych wynikają (i niekoniecznie jawnych) trosk - ale wszystkie owe troski, po obu stronach, mają cechę wspólną : zatroskanym chodzi o to, żeby było dobrze, albo lepiej.

Różnice uwidoczniają się dopiero wówczas gdy "doprecyzować" trzeba, komu - i bywają zasadnicze.

*

Troska o spokój w kraju, która dziś zastępuje dawną walkę o pokój, nie jest niejawna; owszem, przejawia się w postaci zaniepokojenia, którego objawy dostrzec może nawet ślepnący dziad, niezależnie od tego czy gada do obrazu ruchomego, czy do drukowanego, lub, na przykład, do radia.

Inaczej oczywiście objawia się zaniepokojenie prezydenta czy marszałka, które może przybrać postać ustawy, inaczej zaś zaniepokojenie tego lub innego redaktora czy posła (wymieniam wedle rangi), którym też wolno mówić i pisać co zechcą, ale w pojedynkę praw nie stanowią, nawet jeśli im się tak wydaje.

Pojedynczy obywatel może się niepokoić ustnie na imieninach u cioci, albo pisemnie na jakimś "forum", wywołując tym zaniepokojenie sąsiadów, ale nic więcej, póki nie dołączy do jakiejś silnej grupy pod odpowiednim wezwaniem, gdzie jego obywatelskie zaniepokojenie przeobrazić się będzie mogło w taki wyrazisty "niepokój społeczny", jaki zapowiada nam się na Święty Michał.

Nie jestem pewien czy dobrze odczytuję znaki czasu, ale mam wrażenie, że znaczna część moich współobywateli nie czeka na ten dzień z niepokojem, lecz z radosnym podnieceniem i z nadzieją.

Mam też niejasne przeczucie, że w najbliższych dniach będą się - czy w ramach wspomnianych na wstępie preparacji, czy najzupełniej przypadkowo - wydarzać tu i ówdzie, nie tylko na cmentarzach, gorszące incydenty, wobec których rządcy i zarządcy nie będą mogli pozostać obojętni.

Myślę jednak że mają dostatecznie wiele poważnych powodów do niepokoju, by ich nie mnożyć bez potrzeby.

Wierzę, że tegoroczne Święto Archaniołów może być piękne, jak polska jesień.