Kogo śmieszą kultowe filmy?

Przywiędłe moralnie figurynki zwane Jarząbkami lub Aniołami, czy innymi
frajerami z PRL – owskiego cyrku, całe te fabularne prefabrykaty
mentalne złożone z tragedii, grotesek i prymitywizmu, są żelaznym
tematem naszych rozmów o idiotyzmie.  Myślę tu o Rejsie, o
Alternatywach 4, lub o Misiu. 

Założenie: dialogi, sceneria, sytuacje ukazujące absurdy zgrzebnej
epoki, powinny śmieszyć. Przestrzegać, że czasy głupoty mogą wrócić.
Ostrzegać, a jednocześnie przerażać.

I było tak trzydzieści lat wstecz: śmieszyły oglądane po raz pierwszy,
drugi, trzeci. Były sposobem na odreagowanie naszej bezradności. Miały
swój czytelny cel, niosły wyraźne przesłanie.

Natomiast gdy ogląda się je po raz tysięczny, gdy co dnia widzi się
bohaterów Misia, czy  Rejsu, małomiasteczkowych dygnitarzy i
intelektualistów z piwnicznej półki,  jak wyłażą z ekranu lat
siedemdziesiątych i uwijają się po dwudziestym pierwszym wieku, 
jak siedzą po dzisiejszych urzędach, pracują po ADM. – ach i innych
prawnych kostnicach, jak są gospodarzami domu przefarbowanymi na
praworządnych obywateli, jak nic się nie zmieniło i kultowe niegdyś, a
krzywe zwierciadło epoki - teraz, nie jest już materiałem źródłowym
ilustrującym przeszłość, zapisem odrzuconych czasów, lecz jest
potwierdzeniem, że nadal mamy te same problemy - trudno mi o zachwyt
nad nędzą, która tak długo trwa.

Niejaki Gogol stwierdził, że ni ma z czego rechotać, bo jak już, to
śmiejemy się z siebie. No, ale jak długo można eksplodować gwałtownym
entuzjazmem?

Mam cieszyć się, że jest tak, jak nie miało być?

Filmy te nie śmieszą mnie akurat. Uważam, że są beznadziejnym wyrazem
sadyzmu i masochizmu po równi. Niedawną rozrywką z obecnej powtórki.
Smętnym onanizmem kolesi, którzy uwielbiają pławić się w namiastkach,
zaprzepaszczonych szansach i oglądaniu pod światło efektów swojego
smarkania w chusteczkę.