zagrożenie

Rozmyślałem sobie właśnie nad metafizycznym związkiem między prezydenturą Grzecha Schetyny a złotym medalem Holendrów (to nie pomyłka, sens w tym zdaniu jest, jeno ukryty ciut głębiej) kiedy zaatakowała mnie, jak co rano, rzeczywistość medialna.
Jąłem więc rozmyślać nad tym, co też miniona niedziela pozostawi w pamięci historycznej młodych Polaków i ilu z nich myśleć będzie rozłącznie o ludobójstwie na Kresach i o zbrodni w Jedwabnem, a ilu zapamięta, że przed laty, w lipcu, Ukraińcy wymordowali trochę Polaków a Polacy trochę Żydów (Niemców zaś ani Rosjan przy tym w ogóle nie było), ale zrobiło mi się jeszcze bardziej smutno.
Przestałem myśleć. Włączyłem telewizor.
Goście programu publicystyczno-informacyjnego wymieniali akurat poglądy w sprawie tegorocznej "budowlanej samowolki" w sercu Stolicy, gdzie bez zezwolenia Pani Prezydent lud Warszawy postawił Krzyż i pod nim się nielegalnie gromadzi.
Młody człowiek o assyryjskiej urodzie z bardzo poważną miną seplenił, że ten ksyz koniecnie ceba stąd psenieść do świątyni Bozej Opacności; sekundował mu kolega, cynicznie uśmiechnięty cwaniaczek, sugerujący inną dyslokację - do najbliższej plebanii. Ot i dialog był, polityczny bardzo.
Obaj panowie - nota bene posłowie - byli zupełnie zgodni co do tego, że Krzyż tu i teraz z a g r a ż a, zatem..
Trzeci z rozmówców reagował z tak stoickim spokojem na wywody kontestatorów , że nawet nie drgnęła mu powieka, gdy usłyszał nowy, nieużywany dotąd zarzut prześladowania przez pisowców posła Sebastiana Karpiniuka, niechże mu tam Pan Bóg wybaczy po śmierci wszystkie jego bezczelne łajdactwa matactwa, krętactwa, cyniczne kłamstwa i szyderstwa, amen.
Widać jesteśmy coraz bliżej upragnionej zgody narodowej na to, że za katastrofę smoleńską, a więc i za zamordowanie posła Karpiniuka, odpowiada jeden z braci Kaczyńskich. Motyw mieli obaj. Wiem co piszę; sam miewałem ochotę.. no, mniejsza z tym, nie było sposobności.
A skoro już zebrało mnie na bezinteresowną szczerość, chcę pouczyć liberalnych i lewicowych zwolenników ewentualnej antykrucjaty, że obecność Krzyża w sercu Warszawy nie jest dla nich zagrożeniem, ale szansą.
Lud Warszawy, doprawdy, stawiać potrafi nie tylko krzyże.