Tusk i Ursula von der Leyen na straży demokracji - wilk pasterzem owiec?

To skojarzenie mimo woli się nasuwa. I byłoby śmiesznie, gdyby nie fakt, że Tusk nadużywa w swej, podobnej do chorągiewki na dachu, retoryce politycznej tragedii ukraińskiej, porównując walkę Ukrainy do walki o władzę totalnej opozycji. „Nie możemy mieć wątpliwości, że to, o co walczą dzisiaj Ukraińcy, płacąc za to daninę krwi, to jest coś, o co my musimy także walczyć każdego dnia i w naszym kraju, i w Unii Europejskiej, i w Pakcie Północnoatlantyckim” – powiedział. Tusk, we frymarczeniu prawdą nie mający żadnych zahamowań. Oto przykład: „Wzywam [opozycję demokratyczną] do pełnej determinacji. Nie do ustalenia czegoś, co wydaje się dość oczywiste, ale do pełnej determinacji w naszej współpracy, aby wyeliminować z polskiego życia publicznego wszystkie fenomeny te niebezpieczne, które tę literkę „Z” mają też jakby jako swój emblemat. My także mamy swoją robotę do wykonania w tej konfrontacji między politycznym wschodem, autorytaryzmem, pogardą dla człowieka, pogardą dla mniejszości a tym naszym światem. Musimy tu wykazać determinację naprawdę nieporównywalną z poprzednimi wyborami, poprzednimi czasami”.

Determinację, owszem, ale w dostateczny sposób manifestuje pogardę dla prawdy, Polski i ludzi, do których zwraca się z takimi bredniami.

Porównywanie aluzją (Z), po latach nieudolnych rządów PO/PSL, spokojnie i wydajnie pracujący rząd polski do putinowskiej Rosji, to coś tak kuriozalnego, że nawet zwolennicy Tuska powinni trzeźwej spojrzeć na swego przywódcę. Goebbels dbał o to, by swe kłamstwa przybrać zawsze w szatę prawdy, ale to może zrobić tylko kłamca inteligentny i przemawiający od siebie, a nie służący jako tuba obcych treści.

Ursula von der Leyen powiedziała na uniwersytecie Princeton: „Jeśli sprawy we Włoszech po niedzielnych wyborach "pójdą w trudnym kierunku, mamy narzędzia, jak w przypadku Polski i Węgier”. Podobieństwo do rzkomo demokratycznych wynurzeń Tuska jest tu namacalne i wcale nie przypadkowe, gdyż Tusk chodzi na smyczy trzymanej w Brukseli, a śpiewa z nut pisanych w Berlinie. „Wessen Brot ich esse, Essen Lied ich singe? (śpiewam tak jak mi każe chlebodawca).

Ciekawe, jaki rodzaj „praworządności” zastosuje Bruksela, by przejść do porządku nad „wpadkowo” prawdziwą enuncjacją pani von der Leyen i nadal twierdzić, że to nie UE, ale w istocie praworządne kraje są niepraworządne i „praworządnie” mogą być nadal okradane? Język kłamstw i pozorów daje profity, ale też mąci umysły.

Problem w tym, że Tusk ma tych nut tyle, z których śpiewać musi jak mu zagrają, że się w nich gubi. Tak niedawno jeszcze pisze on o "nowej filozofii „resetu z Rosją, zaprasza Putina do Polski, jak również dodaje, że "stosunki polsko-rosyjskie chcemy mocniej osadzić w kontekście relacji rosyjsko-unijnych”. Dalej, tokuje pod adresem władcy Kremla: „W Pana wypowiedziach dostrzegłem zarówno dążenie do poszukiwania wzajemnie korzystnych rozwiązań na wszystkich płaszczyznach kontaktów, jak również gotowość do podejmowania trudnych tematów z uwzględnieniem wrażliwości strony polskiej”.

A dzisiaj już: „Trzeba zdecydowanie od wszystkich przyzwoitych, także polityków w Polsce, oczekiwać determinacji tu, aby przyszłe rządy były, i to zarówno na poziomie ogólnopolskim, jak i całe życie publiczne w Polsce, żeby było wolne od ludzi, którzy świadomie lub nieświadomie sprzyjają dziś Putinowi w Rosji".

I co najdziwniejsze, zawsze strofuje obecny rząd polski, jako rzekomo działający jakoby w sprzeczności z jego, ponoć żelaznymi w swej konsekwencji, zasadami. Nic nie szkodzi, że obecnie wykazano czarno na białym na podstawie faktów i dokumentów prorosyjską politykę rządu polskiego, kierowanego przez Tuska, w latach 2007-2015.

W Poczdamie 15 IX 2022 r. Tusk wszem i wobec stwierdzał, że „od zawsze wykazywał się stanowczą antyrosyjską postawą, że od zawsze był przeciwko Putinowi i od zawsze działał na rzecz interesów Europy”. Takie kłamstwo obraża także słuchających tych słów, ale w Niemczech, być może, bynajmniej nie, gdyż zapewne było to „uzgodnione” jak niegdyś w demoludach.

Gdyby kłamstwo można było uznać za cnotę, czyli godną do naśladowanie sprawność, to Tusk miałby palmę pierwszeństwa. Oto jego słowa wypowiedziane onegdaj, a nie kilka lat temu: „Kiedy słyszę dziś słowa, że Europa i Niemcy powinny posłuchać się Polski w sprawie agresywnej polityki Kremla już wiele lat temu, mam gorzką niestety satysfakcję. Tak, mieliśmy rację, kiedy namawialiśmy was w 2008 r., a byłem wtedy premierem polskiego rządu, aby przyjąć Ukrainę do NATO. Mieliśmy rację, kiedy ostrzegaliśmy przed fatalnymi geopolitycznymi konsekwencjami Nord Stream 2, czy kiedy starałem się w 2014 r. przekonać Niemców, Francuzów”.

Wydaje się, że to jest już szczyt humoru, na jaki stać Tuska, aliści potrafi on znacznie więcej. Oto jak grzmiał ostatnio w Poczdamie: „Najwyższy czas to zrozumieć – to jest także nasza wojna, w której chodzi o fundamenty naszej cywilizacji. Zwycięstwo Ukrainy oznaczać będzie nie tylko, że utrzyma ona swoją niepodległość i integralność terytorialną. Zwycięstwo to staje się także coraz wyraźniej warunkiem przetrwania wspólnoty europejskiej i politycznej cywilizacji Zachodu. Ewentualne zwycięstwo Rosji oznacza ludobójstwo na terenie Ukrainy oraz groźbę podporządkowania Europy i zanik jej geopolitycznego znaczenia. Triumf Putina oznaczałby także wzmocnienie tendencji autorytarnych, czy wręcz faszystowskich, w świecie, a szczególnie na naszym kontynencie".

Oj, panie Tusk! Za bardzo pan przejmuje się tradycją, może rodzinną, może środowiskową. Jako chłopiec słyszałem jak eingedeutschte wypierali się polskości i Polski a następnie jak ci sami ludzie po 1945 r. deklarowali swój polsko-sowiecko-ludowy patriotyzm. I pan rzeczywiście chciałby wracać do takiego mischmaschu dziś, kiedy tu i ówdzie ta demokracja jednak raczkuje? Panu się nie dziwię, ale skąd bierze się te około 30% pana popierających?