Monidło

„Monidło - rodzaj realistycznego obrazu, portretu, namalowanego na podstawie zdjęcia ślubnego. Osoby na portretach takich, które w całości były zazwyczaj czarno-białe, miały podkolorowane usta na czerwono, oczy na niebiesko, a inne detale retuszowane. Często postaciom domalowywano bardziej kosztowne stroje. Monidła po raz pierwszy pojawiły się w XIX wieku w Polsce, jako tańsza alternatywa tradycyjnych portretów, które z powodu większej ceny, były bardziej popularne w zamożniejszych warstwach społeczeństwa. Monidła natomiast rozpowszechniły się wśród mniej zamożnych ludzi, szczególnie wśród chłopów. Po II wojnie światowej straciły one na popularności i z czasem stały się synonimem kiczu.” (Wikipedia).

Sam, jako mały chłopiec, znałem producenta monideł i chodziłem do jego pracowni patrzeć z fascynacją, jak ze zdjęć legitymacyjnych ( zdobywanych przez domokrążców) i szablonu z garniturem i suknia ślubną wyczarowuje obrazy. Powiększenie, trzykrotne naświetlanie wybranych fragmentów dużego papieru, a potem już pastele, filcowy rysik, gąbka i… noga królicza (ooooch!) do cieniowania. Na koniec – lakier do włosów, jak werniks. Nawet dawał mi się pobawić odpadami produkcyjnymi. Fantastyczne!

Z czasem monidłem zaczęto też nazywać inny rodzaj sztuki, hmmm, jarmarcznej. Wielkie plansze przedstawiające lotników (nawet kosmonautów), podróżników na tle piramid, myśliwych nad zwłokami upolowanego nosorożca… Sprytne otwory pozwalały każdemu sfotografować się w fantastycznej pozie i scenerii.

A sceneria była jak z piosenki Młynarskiego, piękna do bólu:

„Układanka:
Na obrusie stały społem
w dzbanku kawa, tort i strucla,
a pod stołem zgodnym kołem
układały dzieci pucla.
Tu kolegom, koleżankom
w mig wyjaśniam, trzasku-prasku,
pucel to jest układanka
według wzoru na obrazku.
Setki małych kawalątek,
do wyboru, do koloru,
z cierpliwością, świątek - piątek,
się układa według wzoru.
Z nazwą bywa rozmaicie:
wuj anglista, chociaż wazel-
iniarz, śmieje się z nas skrycie
i nazywa toto "pazeł".
Tak czy owak - na obrazku
było zboże świeżo ścięte,
piernikowa chatka w lasku
i krasnalki z transparentem.
W krąg się wiła rzeka mleczna,
kłos się złocił, kwiat zakwitał,
słowem, była to bajeczna
kwintesencja dobrobytu.
Basia, Mania i Jureczek,
i nieznośny Jasio mały
taki oto obrazeczek,
postękując - układały.
Lecz choć wytężały oczka,
zniechęcając się po troszku,
choć się jęła zbliżać nocka,
układanka była w proszku.
Darmo dymi chałupina,
darmo zboże stoi w snopkach,
Jurek znalazł ćwierć komina,
ale na tym koniec - kropka.
W końcu Jasio wstał z kolanek
ścisnął w piąstki małe dłonie,
krzycząc: "Proszę koleżanek,
ktoś nas tutaj robi w konia!
i Ja mam dość tych dyrdymałków,
spójrzcie same, jeśli łaska,
przecież żaden z tych kawałków
nie pasuje do obrazka!
Proszę taty, proszę mamy,
dajcie wytchnąć, dajcie pożyć
po co my to układamy,
jak to nie da się ułożyć?!
Po co my tu główkujemy,
wytężamy się od nowa,
po co dopasowujemy,
jak się nie da dopasować?!
Ja bym mógł do ciemnej nocki,
tak układać z wami razem,
ale dajcie nowe klocki
albo zmieńcie ten obrazek!”

Czy mam pisać, „co autor ma na myśli”, i do czego „pije”?

Wystarczy przypomnieć sobie „świetlaną przyszłość” fundowana nam przez lewicę co raz ,i co raz i… do znudzenia, a także futurystyczne wizje PO. Wizja zawsze jest taka jak trzeba, otwory na głowę czekają…

Aha! „Schowaj babci dowód” („Po co babcię denerwować” – znów Młynarski)! Babcia zbyt wiele p a m i ę t a i może powiedzieć na głos (jak dziecko dla odmiany – „ależ cesarz jest nagi!!!!”, że „postęp” rozwijał się zawsze „od błędów i wypaczeń” do „błędów i wypaczeń” ( Platforma nie robi błędów, tylko „bywają sporadycznie” „drobne niedoskonałości urzędnicze”… na miliony i miliardy, ale mniejsza o nie, nieprawdaż?), a landszaft ciągle był piękny.

P.S.

Jeśli chodzi o katastrofę pod Smoleńskiem, obrazek też już jest namalowany w kilka chwil po wypadku ( a może nawet wcześniej) i uchodzi za ostateczny. Ogólnie – mgła… W dziury można tylko jeszcze wcisnąć „niespiskowe” teorie, że… wszystkiemu jest winny sam (zgadnijmy kto, no kto???) prezydent, bo kazał lądować, albo używał telefonu, no i zawsze - błąd pilotów (ostatnia próba dopasowania mordy do otworu: pomylili lotnisko ze… ścieżką, polskie duraki!).