Gdzie podział się Stefan Niesiołowski?

Po Kongresie PiS odbytym w Poznaniu jestem poważnie zaniepokojony. Nie chodzi o rezultaty tego zgromadzenia, a o całkowity brak odzewu, jaki przemówienie Kaczyńskiego i przebieg Kongresu powinny wywołać u człowieka szczególnie wrażliwego, wyczulonego na nieprawości i bezeceństwa w naszym kraju. Zupełna cisza i brak z jego strony jakiejkolwiek reakcji zadziwiają, a nawet zatrważają.

Dręczy mnie myśl, która powraca jak uderzenia kafara monotonnie wbijającego pale. Myśl to przygnębiająca i obezwładniająca, doprowadzająca momentami niemal do rozpaczy, podyktowanej zwykłą troska o bliźniego. Staram się odrzucać wszelkie koszmarne przypuszczenia i domysły.

Ile już dni żyjemy bez znaku życia od człowieka, który zdążył wszystkich przyzwyczaić do niezawodnej, niemal codziennej obecności na pierwszej linii frontu ideologicznego? Człowieka będącego wyrazicielem najszlachetniejszych uczuć deklarowanych przez jego partyjnych zwierzchników i uczucia te w szczególny sposób uosabiającego.

Człowieka zawsze i w każdej sytuacji, na pstryknięcie palców gotowego wypluć ze swej gardzieli antypisowski potok słów, jad sączony w przestrzeń publiczną głosem charakterystycznym, skrzeczącym, rozpoznawalnym nawet wśród łomotu i huku pneumatycznych młotów.

Człowieka pod byle pretekstem miotającego kalumniami adresowanymi do wszystkich, którzy dobrowolnie, sami z siebie, zaliczają do postponowanej, bydlęcej części naszego społeczeństwa.

Co dzieje się z drogim nam wszystkim Stefanem Konstantym Myszkiewiczem - Niesiołowskim? Jaka może być przyczyna jego niepokojącego milczenia? Czy zdrowy na ciele i umyśle?

Stefanie dwojga nazwisk Myszkiewicz - Niesiołowski, arystokrato polskiego języka i polskiej kultury politycznej, odezwij się proszę, przerwij to okropne milczenie i wielką pustkę, której nie wypełni nawet stu Palikotów! Wróć do rzeczywistości, Ojczyzna wzywa!