Prof. Rybińki – ekonomista, czy „jajcarz”?

Prof. Krzysztof Rybiński pisze często. Przeważnie mądrze i ciekawie, ale czasem potrafi wymyślić coś takiego, że nie mogę załapać, czy to na poważnie, czy może robi sobie tylko zwykłe „jaja”.

I nie wiem, czy to tylko taki specyficzny „talent” satyryczny pana profesora, czy zupełnie świadomie wkładany - przysłowiowy kij w mrowisko.
Co ciekawe - po nagłośnionym przez media pomyśle prof. Rybińskiego, dotyczącym tzw. „stypendium demograficznego” wydaje się, że nie tylko ja mam z tym problem.
Ale może po kolei.
Pierwszy raz na taki „satyryczny” tekst profesora trafiłem w lipcu zeszłego roku na portalu „salon24.pl”. Publikacja nosiła tytuł „Rzecz o polactwie” i była chyba dziełem o zacięciu socjologicznym z elementami sensacji i czarnego humoru. Po przeczytaniu uzmysłowiłem sobie, że autor odkrył, a może nawet wynalazł i poddał wnikliwej obserwacji coś zdecydowanie gorszego i bardziej niszczącego Polskę niż Platforma i całe stada „lemingów”.
To „coś” miało odpowiadać za to, że w Polsce nic się nie udaje, że jest taka gęsta i nieprzyjemna atmosfera, że upadają przedsiębiorstwa i w ogóle za całe zło. Tego paskudnika nazwał prof. Rybiński - „polaczkiem”, a całe zjawisko „polactwem”.
O zjawisku „polactwa” autor pisał tak:
„Polactwo jest zjawiskiem, którego koszty przewyższają koszty wszystkich chorób razem wziętych”. Widzicie więc, że było się czego bać.
Szkodnika „polaczka” autor scharakteryzował zaś tak:
„Polaczka charakteryzuje pięć podstawowych cech: skrajna nieufność, czerpanie satysfakcji z nieszczęścia innego Polaka, najlepiej sąsiada lub współpracownika, wybiórcza ślepota, impulsywna nienawiść do innych Polaków, szczególnie, jeżeli odnieśli sukces oraz chęć udowodnienia sobie, że jest się ważnym” .
Gdyby to napisał red. Lis, czy np. któryś z publicystów GW, to wiedziałbym, że chodzi o polski „ciemnogród”, czyli generalnie elektorat PiS-u. Kogo wytropił i tak „żartobliwie” pan profesor scharakteryzował - do końca nie wiem. Trop zgubiłem gdzieś w połowie artykułu.
Teraz wrócił pomysł prof. Rybińskiego sprzed paru miesięcy dotyczący „demograficznego stypendium” i został nagłośniony przez media głównego nurtu, jako pomysł PiS-u i jego eksperta od spraw ekonomicznych – prof. Rybińkiego.
Czy PiS-owi było to potrzebne? Widać nie, skoro media prorządowe nagłaśniają ten pomysł np. tak: „PiS i Rybiński proponują 1 tyś. zł. na dziecko. Prof. Orłowski: to propozycja o charakterze fantastycznym.”
Powyższy tytuł wygrzebałem z „Lisiej” nory, czyli z portalu „naTemat.pl.”
Z kolei prof. Jadwiga Staniszkis w RMF.FM mówi:
„...żal, że pomysł Rybińskiego nie został wyeksponowany, nie potraktowano go poważnie”.
Co o tym może myśleć niewyrobiony politycznie i zagubiony w wielkim świecie informacji szary człowiek, ot - chociażby taki, jak ja?
Po roku 1989 mieliśmy już wiele pomysłów na to, jak nas uszczęśliwić. Patron lotniska w Gdańsku obiecał każdemu Polakowi przecież po 100 milionów (po denominacji 10 tyś. zł).
Z kolei dobrze wiemy, że nikt nie byłby w stanie dać nam tyle, ile obiecał nam Premier Tusk. To, co obiecywał Premier już wtedy wydawało się szczytem łgarstwa. Ale tylko tak się wydawało, bo w końcu po wygranych przez PO wyborach, okazało się jednak, że to był raczej szczyt łatwowierności i głupoty wyborców Platformy.
Teraz pojawił się pomysł prof. Rybińskiego na to, by odwrócić trend w dzietności polskiego społeczeństwa. Tysiąc zł. na każde nowonarodzone dziecko, co miesiąc i tak do ukończenia 18 roku życia. Każdy przyszły rodzic by tak chciał. 216 000 zł na każde dziecko w ciągu 18 lat, to jest naprawdę coś. Od razu widać, że przy prof. Rybińskim, Lech Wałęsa to „cienki Bolek”, a i Premier Tusk ze swoimi obiecankami musi się schować - najlepiej do „tuskobusa”. Historia pokazała, że spora część polskiego społeczeństwa, to ludzie dobrzy i łatwowierni. Wykorzystał to Gierek, wykorzystał Wałęsa i z dobrym dla swoich planów skutkiem wykorzystuje Tusk. Ale chyba na nim już powinno się to definitywnie skończyć.
Ktoś może mi zarzucić oderwanie od życia, albo zanucić fragment piosenki - „naiwny, jak dziecko we mgle”. I znając realia uprawiania polityki będzie miał pewnie rację.
Ale mimo to - myślę, że wykorzystywanie ludzkiej naiwności, to nie jest właściwa metoda ani na budowanie uczciwych relacji ze społeczeństwem, ani na prowadzenie polityki, choć wiem, że niecne praktyki prowadzą czasem do sukcesów wyborczych.
A wracając do realiów.
Uważam i pewnie w tym nie jestem odosobniony, że niezbędnym czynnikiem do tego, by w przyszłości mogło być w Polsce lepiej (i to dotyczy niemal każdej dziedziny życia), jest odsunięcie Platformy od władzy. Jeśli to się nie uda, to wszystkie, nawet najlepsze pomysły na poprawę sytuacji w Polsce będą akurat tyle warte, co obiecanki Premiera Donalda Tuska.
Moim zdaniem najpierw trzeba przekonać do siebie wyborców, aby zrozumieli, że głosując na platformę ludzi nieuczciwych i zakłamanych, wyrządzają krzywdę nie tylko sobie, ale i innym. W tym - swoim dzieciom i wnukom. Wiem, że nie da się przekonać tej grupy ludzi, która na platformerskich rządach nieźle się utuczyła i która kosztem pozostałej części społeczeństwa, zgarnia do siebie nienależne jej profity. Jednak pozostałych trzeba przekonywać i przyciągać do siebie.
Czy akurat rozdawnictwem pieniędzy, choćby nawet na najbardziej szlachetne cele? Tu jestem sceptycznie nastawiony. Myślę, że podstawą powinna być determinacja i dobry pomysł na stworzenie miejsc pracy dla wszystkich, którzy chcą pracować. I uczciwa zapłata za wykonywaną pracę. I to jest rzecz najważniejsza, co słusznie zauważył Jarosław Kaczyński podczas ostatniej debaty „Teraz Rodzina”. Wycofanie się z podwyższenia wieku emerytalnego, to kolejna sprawa. Myślę, że PiS po zdobyciu władzy wywiąże się ze swojej obietnicy w tym względzie.
Czy jest jeszcze w Polsce ktoś, kto nadal wierzy w obietnice Premiera Tuska i jego ekspertów, że dla wszystkich po 65 roku życia będzie praca i że emerytury będą wyższe?
Jeśli tak? - To współczuję.
Koniecznie trzeba postawić na tworzenie miejsc pracy, bez przekrętów, rozkradania i marnotrawienia środków, a wtedy naprawdę wiele problemów, przed którymi stoi Polska i polskie społeczeństwo rozwiąże się samoistnie.
Bo pomyślcie tylko – 2,5 miliona ludzi wyjechało już z kraju za pracą, przynajmniej dwa razy tyle jest jeszcze w kraju bezrobotnych i nie ma dla nich pracy. A w większości to ludzie młodzi i wykształceni. Mogliby w kraju pracować - dla siebie i dla pomyślności całego społeczeństwa, gdyby tylko była tu dla nich dobra praca. A jej, jak wiemy nie ma i przy tym rządzie nigdy nie będzie, bo po co Platforma miałaby tworzyć nowe miejsca pracy, skoro krewni i znajomi dobrze płatną pracę już mają. Czasem nawet na kilku etatach.
Pomyślcie - tyle rąk i głów się marnuje, a mogliby pracując - godnie żyć i jednocześnie pomnażać majątek i siłę Polski.
Ile nas, jako państwo, kosztowało samo wykształcenie takiej liczby osób? Czy nie szkoda tych ludzi i tych pieniędzy? Czy taki jest plan Europy i naszego pro europejskiego rządu dla Polski. Czy tak właśnie Polacy mają budować dobrobyt Europy? Stanowiąc siłę roboczą dla innych nacji, potrafiących zadbać o swoje, narodowe interesy?
No to płaćmy za każde dziecko, budujmy żłobki i przedszkola, kształćmy nasze pociechy i dbajmy o to, by rodziło się nas więcej i więcej. Obiecajmy nawet dodatkowo każdemu, kto ukończył 18 rok życia, darmowy bilet do wybranego kraju UE, USA lub nawet Australii. Jak już szaleć, to idźmy na całość. Co tam polska gospodarka, naród i jego dobrobyt.
Europa i świat przyjmą każdą ilość dobrze wykształconej polskiej „siły roboczej”. Za „frico”.

Na jak długo jeszcze wystarczy nam pieniędzy? Jak długo uda się jeszcze pożyczać?
Nie sądzę, żeby prof. Rybiński nie zdawał sobie z tego sprawy, lub o tym nie myślał – więc co? Poważna propozycja ekonomiczna, kij w mrowisko, czy zwykłe „jajcarstwo”?