Przecena „Newsweeka” i „Wyborczej” – na żywo.

Mało teraz w Polsce zdarza się zaobserwować sytuacji, czy usłyszeć nowin, które potrafią rozweselić normalnego, szarego człowieka, lub sprawić mu zwykłą przyjemność. A zetknąć się z czymś pobudzającym do niczym nieskrępowanej wesołości i jeszcze powiązanym z tzw. mediami mętnego nurtu – to prawie niemożliwe. A jednak. Spotkało mnie to dwukrotnie w ciągu ostatnich dwóch dni. Na dodatek zupełnie niespodziewanie.
Pierwsza taka sytuacja przydarzyła mi się, gdy wieczorem dla zabicia czasu gapiłem się w ekran telewizora i zdarzył się wypadek. Przez pomyłkę trafiłem kciukiem w niewłaściwy przycisk pilota i odbiornik przełączył się na jakiś program. Na ekranie trwała ożywiona dyskusja, chociaż nikt z nikim nawet nie usiłował polemizować. Sens wypowiedzi można by ująć w kilku zdaniach: - każdy ma prawo nakręcić taki film, jaki chce, i czy w ogóle jakiś film można nazwać antypolskim? Czy coś takiego, jak film, może przynieść Polakom wstyd? Przecież to jest tylko sztuka i dobrze jeśli ona dotyka wstydliwych spraw z historii, bo to oczyszcza atmosferę społeczną i wypala nienawiść. A u nas jest w tym względzie strasznie niska kultura, przynajmniej części społeczeństwa, to jest „choroba”, „zmasowane chamstwo” i „inteligentna hołota”. Dyskutanci po kolei dodawali do tego kotła swoje przemyślenia.
„To jest manipulowane politycznie” rzucił jeden z dyskutantów, który najbardziej kojarzył mi się z dziadkiem filmowego Azji Tuchajbejowicza. Zacząłem się przysłuchiwać. Teraz mówił producent filmowy: - „Kręciłem ten film, a potem to wystrzeliło – nienawiść, rasizm...”.
„I antysemityzm” – dorzuciła ta sama osoba, co poprzednio.
Mimowolnie się uśmiechnąłem. Myśląc, że może to jednak jakiś skecz kabaretowy - zgłośniłem nieco telewizor. Na ekranie pojawił się jakiś napis, więc założyłem okulary i przeczytałem – „Tomasz Lis na Żywo”.
I tyle było tego uśmiechu, a na dodatek szukając okularów posiałem gdzieś pilota.
Ale w sumie nie żałuję. Bo najzabawniejsze dopiero miało nastąpić.
Dla porządku dodam, że w programie swoje obiektywne poglądy wymieniali doskonale wyselekcjonowani aktorzy „niepokorni”: - Wojciech Pszoniak, Daniel Olbrychski i Michał Żerbrowski oraz Dariusz Jabłoński - producent filmu „Pokłosie”. Myślę, że nie muszę dodawać już, wokół jakiego filmu toczyła się ta dyskusja. Konkluzja była jedna – film jest świetny i na pewno dobrze przysłuży się Polsce i Polakom. I że naprawdę trudno zrozumieć skąd takie ataki na twórców i aktorów.
Po chwili znowu zacząłem się uśmiechać. To rzeczywiście dobrzy aktorzy. I potrafią rozbawić. Ot choćby taki dialog:
Pszoniak – „ale myślę, nie trzeba na to zwracać uwagi”
Olbrychski – „nie, nie masz racji”
Pszoniak – „Daniel mówi nie, nie trzeba”
A Lis od czasu do czasu coś dorzucał „do pieca” – to o mowie nienawiści, to wyjaśniał, że Opania nie chciał zagrać roli Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, bo jest przeciwny tezie, że był zamach itd. Momentami - z satysfakcji aż machał kitą. Zresztą może to był tylko krawat?
Każdy, kto choć raz zabłądził do programu Lisa, ten doskonale wie, że tam każdy dyskutowany temat musi dla równowagi zostać pokazany również od drugiej strony. Taki warsztat dziennikarski.
W tym przypadku drugą stroną okazał się film „krzywdzący nasze społeczeństwo i pogłębiający podziały”. Oczywiście chodziło o film Antoniego Krauze, film o tragedii smoleńskiej, film, którego jeszcze nie zaczęto nawet kręcić. Na film najbardziej oburzył się „Żyd grający Kmicica”.
Żeby mnie nikt nie posądził o antysemityzm – od razu wyjaśniam, że posłużyłem się tu określeniem zaczerpniętym z przedmiotowego programu. Olbrychskiego, jako aktora cenię i przyznaję, że bardzo mi się podobała jego gra w filmie „Pan Wołodyjowski” – szczególnie ta scena, w której go nabijano na pal. Otóż Olbrychski o planowanym filmie pana Krauze wyraził się tak:
„To byłby film antypolski. Wyrządziłby krzywdę naszemu społeczeństwu, które i tak jest skłócone. Zawrzałoby jeszcze bardziej. Stanie się tak, jeśli pan Antoni zrobi film, gdzie będzie artykułował, że był to zamach. I jeśli ktoś ten film obejrzy za granicą, no to ośmieszy nas przed całym światem”.
I zawrzało. I Lis i Pszoniak, zaczęli go przekonywać, że wszedł w buty tych złych, że zajął dokładnie takie stanowisko, jakie zajmują ci, co ich trapi choroba nienawiści.
Ale pan Daniel, tym razem w mniejszości - dzielnie walczył, choć grzązł coraz głębiej. Wyraźnie było widać po minie, że tym razem chyba nie zrozumiał dobrze swojej roli i naruszył scenariusz programu. Ale upierając się przy swoim zdaniu rzucił na szalę ostatni argument, stwierdzając, że gdyby np. miał w filmie o Katyniu zagrać niemieckiego oficera strzelającego w tył głowy polskim żołnierzom – to by odmówił. Bo to by było rozpowszechnianie kłamstwa...
A mimiką zagrał tak, jakby właśnie niechcąco ukrzyżował Lisa na okładce „Newsweeka”.
Poruszenie w studiu stało się jeszcze większe. Padały argumenty, że to sprawa osobista aktora, że postać należy oddzielić od roli itd., aż niespodziewanie panu Danielowi przyszedł w sukurs Michał Żebrowski. Wykazując się niebywałą w tym gronie odwagą stwierdził m. in., że:
„Gdyby mi zaproponowano w filmie Smoleńsk rolę Donalda Tuska, który robi zamach, to bym odmówił”.
Więcej nie widziałem, bo od śmiechu łzy zalały mi oczy, a zanim się pozbierałem - domownicy znaleźli pilota i przełączyli odbiornik na inny program.
Zresztą więcej nie było chyba sensu oglądać, bo co mu mogli odpowiedzieć? Ani zakrzyczeć, ani wyśmiać. Po prostu kołek osikowy w piersi, albo jak kto woli strzał w to, co redaktor Lis ponoć ma, a czego jego zdaniem nie mają dziennikarze prawicowi.
Taka drobna zagadka. Już wy dobrze wiecie, że nie chodzi o serce.
Do moich poglądów na życie oglądany fragment programu niczego nowego nie wniósł. Jednak zobaczyć skonsternowany „salon” – bezcenne. Podobno za resztę można zapłacić kartą.
Następnego dnia jeszcze w dobrym humorze wybrałem się na zakupy, zahaczając o salon prasowy, a tam czekała mnie następna miła niespodzianka.
Na ścianie nad półkami z wyłożoną prasą umieszczono trzy plakaty o następującej treści:
1. „Newsweek” – 25% taniej.
2. „Wyborcza” – 20% taniej.
3. „Rzeczpospolita” – 28% taniej.
A na dodatek wisienka: „„Uważam Rze” – teraz w cenie promocyjnej 2.90 zł”.
Z uśmiechem na ustach dziwowałem się temu przez dłuższy czas. Taka obniżka, chciałoby się powiedzieć – niebywała okazja, a nikt tego nie kupuje.
Zdarzyło mi się nie raz obserwować, jak „Wyborczą” dodawano gratis do biletu w kinie, czy wykładano do darmowego pobrania w jakiejś instytucji, lub firmie – najczęściej państwowej.
Ale pierwszy raz spotkałem się z jej oficjalną przeceną.
Czy to nie jest przyjemna rzecz – oglądać, jak chamstwo i zwyczajne kłamstwa się dewaluują?
I jak społeczeństwo wreszcie zaczyna mądrzeć? A sądząc po tej przecenie - już zmądrzało, tak na oko przynajmniej o jakieś 20%.