Duński przykład

Dania może i powinna stanowić przykład dla Polski. To kraj wysoce rozwinięty, spokojny o dużej kulturze politycznej (i nie tylko) dyskusji. Nic dziwnego, że wielokrotnie podkreśla się, że Polacy mogliby się wiele od Duńczyków nauczyć. Ostatnio do grupy osób wskazujących Danię za wzór do naśladowania znalazła się pani Alina Całaz Żydowskiego Instytutu Historycznego oraz amerykański aktor, scenarzysta i reżyser Eli Roth, który niedawno wcielił się w rolę sierżanta Drozdowitza w najnowszym filmie Quentina Tarantino, Bękarty Wojny.

Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że oboje wskazują Polakom postępowanie Duńczyków za wzór zachowania wobec Holocaustu. Mieszkańcy tego niewielkiego skandynawskiego państwa z królem Chrystianem X na czele faktycznie wiele zasłużyli się w ratowaniu obywateli Danii żydowskiego pochodzenia.

Lecz przedstawianie tylko jednej strony medalu i kreowanie jej na wzór do naśladowania jest zwyczajnym fałszem. Ani bowiem pani Alina Cała ani Eli Roth, zarzucając Polakom udział w eksterminacji Żydów, zestawiając go z chwalebną postawą ludności małej Danii, słowem nie wspomnieli choćby Ochotniczym Legionie Duńskim (Freikorps Dannmark), który w maju 1942 roku trafił do Związku Radzieckiego z przydziałem do 3 Dywizji Pancernej SS Totenkopf, rekrutującej się w zdecydowanej większości ze strażników obozów koncentracyjnych.

Oprócz Ochotniczego Legionu Duńskiego, obywatele tego kraju ochotniczo wstępowali m.in. do 5 Dywizji Pancernej SS Wiking (mająca na koncie zbrodnie na ludności żydowskiej w Galicji w czerwcu 1941 roku czy podczas Powstania Warszawskiego) czy 11 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS Nordland (wszystkie one walczyły na froncie wschodnim). Łącznie szacuje się, że w tych jednostkach służyło ok 10 tysiecy obywateli duńskich. 

Ile zbrodnicznych mordów na Żydach (w tym także na terenie Polski) spoczywa na sumieniach tych żołnierzy? I czy Duńczycy są w tym względzie faktycznie godnym wzorcem zachowania podczas Holocaustu?