Zapiski na "mankietach"

Siedziała pochylona, pisała, litery które się pojawiały nabierały znaczenia i stawały się wyrazami, jak jakaś opętańcza zabawa, ale czy nią była?

„Często potrafiła zapatrzeć się w mrok, by tam ujrzeć to, co kryło się w cieniu.
Już cienie jej nie przerażały, była silniejsza inaczej zaczynała na te cienie spoglądać.
Znaczy przeszła metamorfozę? Może, a może coś zupełnie innego.
Bo czy tak naprawdę można się ukryć przed własnym cieniem?”

Odłożyła brudnopis i spojrzała na ten zapisek, czy coś znaczył, czy w tych słowach coś chciała uwydatnić, coś zaczarować.
Spojrzała na ciemniejące okno, słuchała jak w kuchni jej mąż robi sobie herbatę…a cienie na ścianie tworzyły własny świat, świat który był przyczyną lęków, a może tylko wydumanych nieistniejących koszmarów.

Przewracała strony kajetu i każdy zapisek jawił się jej jako inny świat, często o czymś myśląc, przelewała to na papier…może to brak zaufania czy może taki papierowy psychoterapeuta.

Otworzyła na zapiski z przed roku, wzdrygnęła się, bo przeczytała:

„A goździki pachniały w całym pokoju, udając bezpieczeństwo i komfort zapachowy, ale wokół wcale nie było ani bezpiecznie, ani dobrze…
Odczuwało się smutek i ciemność i bezgraniczną słabość, kruchość struktury.
Żywe istoty przesuwały się jak w fotoplastikonie, jakby nie miały żadnych uczuć, tylko…jak na balu manekinów, kilka figur, kilka gestów.
Potem rozpalała się fala…fala wymiany zdań i znów gesty, figury…i goździki pachnące w wazonie.
Przerwa na sen, taniec śmierci, zamknięte oczy, poświata srebrzystego, trupiego światła.
I fotoplastykon dnia, figury, gesty…
Żywe spojrzenie?
To ona mnie zadręczyła, ona zabija we mnie to, co żywe…ale już za późno-mówi i przymyka oczy.
Słone łzy-ludzkie odczucie, parzą policzki nieprzywykłe coś takiego odczuwać, ale już za późno, za późno i na łzy i na odczuwanie.
Zapach goździków staje się nie do zniesienia jest duszny i męczący, wystawia wazon za okno, za bardzo są jeszcze żywe, choć pozbawione korzeni.”

Pomyślała, że musiała mieć wtedy straszny dół, ale zachwycił ją sam zapis.
Znów spojrzała w okno, w ciemnej szybie odbijała się lampa, taka prozaiczna lampa elektryczna.
Pomyślała, co by o takiej lampie napisać i w duchu zaśmiała się cicho…bo to był chyba najgłupszy pomysł jaki jej przyszedł do głowy.
Zamknęła zeszyt i przymknęła oczy, wciąż widziała pod przymkniętymi oczami odbity blask lampy, taki niby prozaiczo-bezpieczny i pomyślała, co by o takiej lampie napisał Stephen King jej ulubiony pisarz literatury grozy.

Wstała, odłożyła zeszyt na półkę, uśmiechnęła się do lampy, potem spojrzała na męża, leżał już w łóżku i miał przymknięte oczy…zasnął.

Zapaliła papierosa i przyniosła sobie filiżankę herbaty…a lampa wciąż odbijała się w ciemnym oknie…

Pozdrawiam serdecznie.:D