Organy podatkowe, celnicy i Białoruś…

Kilka osób zadzwoniło do mnie pytając, dlaczego przestałem pisać na portalu Niepoprawni pl. ? - Czyś ty gdzieś wyjechał ? Powiedz stary, gdzieś ty był ? Moja odpowiedź zaskoczyła moich rozmówców, gdyż każdorazowo odpowiadałem, że byłem na Białorusi…. Na Białorusi, a  konkretnie gdzie? Otóż konkretnie to byłem w Polsce – odpowiadałem - która coraz żwawiej zmierza ku Białorusi…

Bo konkretnie zmagałem się przez ten czas i nadal zmagam z organami podatkowymi, które w dzisiejszej Polsce często przypominają dawną ubecję. Ja oczywiście im się nie daję, tak jak nie uległem ubecji - jednak zdaję sobie sprawę, ile osób w Polsce zostało zniszczonych przez urzędników skarbowych, których nie obowiązuje żadne prawo – w tym nawet Ordynacja podatkowa, oraz ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy prawnych. Ja już nie wspominam o Konstytucji, gdyż Konstytucja organów podatkowych w ogóle nie dotyczy, w tym także wyroki sądów. Dzisiejsze organy podatkowe, nie uznają też żadnych dowodów, o ile takie dowody mogłyby spowodować uszczuplenie podatków – zwłaszcza, gdy są to podatki pobrane nienależnie...

W Polsce słychać wokół jęki pokrzywdzonych przedsiębiorców, którzy zwykle padają w starciu z urzędnikami skarbowymi. Ale organy podatkowe, jak zwietrzą kasę, to dobiją każdego: emeryta, bezrobotnego, a najczęściej słabszego od siebie. Wystarczy kilkumiesięczne postępowanie, by zmiękczyć większość ofiar. Organy podatkowe, które według przepisów Ordynacji podatkowej muszą działać szybko – robią wszystko, by maksymalnie przewlec postępowanie, a gdy jest ono prowadzone na wniosek podatnika – na 99% odmawiają rozpatrzenia wniosku, wynajdując jakikolwiek pretekst. Postępowanie odwoławcze trwa tak samo długo, a nawet i dłużej, gdyż przedstawiony przez skarżącego nowy dowód, przedłuża postępowanie o kolejny miesiąc, gdy i tak na końcu „postępowania” – organ II instancji podziela tę samą opinię co organ I Instancji.

Wtedy pozostaje WSA, który najczęściej przyznaje rację organom podatkowym. Na kasację, trzeba mieć pieniądze i mocne argumenty oraz jeszcze większą cierpliwość. Większość przedsiębiorców do kasacji nie dożywa – zwijając przedtem interes. A większości osób fizycznych na kasację nie stać, o czym doskonale wiedzą organy podatkowe, gnębiąc obywateli nie gorzej niż dawna ubecja. A ponieważ świadomość prawna obywateli jest na niskim poziomie, zaś urzędnicy skarbowi, podejmujący decyzje uznają obywateli za złodziei i debili – nie trudno jest przewidzieć rezultat postępowania podatkowego.

W wielu krajach istnieje Rzecznik Praw Podatników, który chroni obywateli przed wszechmocą urzędników „Państwa w Państwie”. I choć w polskim prawie karnym jest przepis, na podstawie którego można skazać urzędnika, w wyniku którego decyzji obywatel poniósł szkody – jednak do Białorusi zmierza także Prokuratura, która chroni urzędników opresyjnego państwa, nie gorzej niż za cara.

Urzędnicy nie są w stanie wskazać nawet podstawy prawnej powstania zobowiązania podatkowego, więc – niczym wspólnicy złodziei – będą pisać o wszystkim, jednak nie o najistotniejszej sprawie, gdyż musieliby natychmiast zakończyć postępowanie, przyznając rację podatnikowi. Jedynym sensem działania urzędników, podlegających pod Ministerstwo Finansów, jest kosić kasę, nawet nielegalnie – tak jak czynili to celnicy w czasach Jezusa Chrystusa. I dlatego celnicy byli już wtedy znienawidzeni przez ludzi.

W czasach Nowego Testamentu celnicy nie pracowali na granicy jak współcześni celnicy. Celnik odpowiedzialny był za zbieranie podatków na rzecz Cesarstwa Rzymskiego i najczęściej zaliczany był do marginesu społecznego. Przyczyną tego było to, że po pierwsze nigdy okupowanym mieszkańcom kraju nie uśmiechało się płacić podatku na rzecz okupanta, a po drugie często celnicy pobierali więcej pieniędzy niż powinni, a nadwyżki zabierali dla siebie.

Ale z celnikami Cesarstwa łączy się jedna najpiękniejszych Ewangelii, która mi – gnębionemu przez współczesnych celników, czyli urzędników skarbowych – daje nadzieję, że nie wszyscy są tacy źli :

„I wszedłszy do Jerycha, przechodził przez nie. A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa, kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło…” ( Łuk. 19:1-10)