Najlepsi z najlepszych

1 marca to dzień dumy dla Polaków. dzisiaj oddajemy hołd tym, którzy po wojnie oddawali życie, walcząc z sowietyzacja Polski. To oni za polska tożsamość oddali to co najcenniejsze - życie. Wtedy nazywano ich i im podobnych reakcjonistami i bandytami. Dzisiaj uważa się ich za bohaterów. Wtedy nie wolno było o nich mówić. Dziś doczekali się uznania i rehabilitacji. Zygmunt Szendzielarz – „Łupaszka” W większości byli to ci żołnierze Armii Krajowej, którzy po 1945 r., po wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej nie pogodzili się z kolejną utratą niepodległości. Uznali słusznie, że miejsce poprzedniego okupanta niemieckiego zajął nowy okupant rosyjski. Żołnierze wyklęci to byli najbardziej zdeterminowani, najbardziej zagrożeni, ale nade wszystko najbardziej patriotycznie nastawieni partyzanci Polski Podziemnej z II wojny światowej, którzy podjęli walkę z ludobójcami z sowieckiego NKWD i mordercami z polskiej bezpieki oraz w ogóle z komunistycznym totalitarnym reżimem, który w postaci współczesnych targowiczan Stalin narzucił Polsce i Polakom. Marian Bernaciak - „Orlik” Anatol Radziwonik – „Olech” Najsłynniejsi wyklęci to autentyczni bohaterowie: mjr Józef Kuraś “Ogień”, mjr Zygmunt Szendzielarz “Łupaszka”, rtm. Witold Pilecki, gen. Emil Fieldorf “Nil”, mjr Bolesław Kontrym “Żmudzin”, ppłk Łukasz Ciepliński. Dzień egzekucji tego ostatniego i jego grupy w celi śmierci strasznego więzienia na Rakowieckiej w Warszawie (1 marca 1951 r.) symbolicznie został uznany za Narodowy Dzień Pamięci "Żołnierzy Wyklętych". Ostatni „żołnierz wyklęty” – Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) prawie dwadzieścia lat po wojnie – 21 października 1963 r. Opowieść o śmierci Ks. Wrony Pamiętam, w celi sześciu nas było, Gdzie lizaliśmy po śledztwie rany A z nami siedział cichy, pogodny, Ksiądz Wrona - na śmierć skazany. Był spowiednikiem, gdzieś pod Turbaczem, Gdzie wieje halny i szumią smreki I był na tyle nierozważny, Że nie donosił "chłopcom" z bezpieki. Klęczał, więc cichy, na progu celi, Szepcząc modlitwy za konających I błogosławił wrogów za drzwiami I nas pokotem w celi leżących. A kiedy wpadło oprawców czterech I ręce wiązali mu liną... On wciąż powtarzał: "Wybacz im Panie, Przecież nie wiedzą, co czynią!" Stach "cichociemny," co w nic nie wierzył, Klęczał pod ścianą i Boga prosił By opiekował się duszą Polaka Co ginie bo nie donosił! Więc jeśli spotkasz gdzieś purpurata Co podpisywał się bez oporu... Wspomnij cichego księdza Wronę Co zginął za Polskę! I dla Honoru! Ostatni list do Matki. Piszę do Ciebie mamo, Bo wiem, że klęcząc prosisz Boga O syna i, o zmiłowanie Bo wielka w sercu Twoim trwoga Nie płacz mateczko, nie płacz proszę Czas jest lekarstwem, co leczy rany A za dni kilka przyjdzie pismo, Że „ wyrok został wykonany „ Ja nie rozpaczam, choć się boję A w sercu taka miłość płonie, Więc klęczę u nóg Twoich mamo, Całując spracowane dłonie. Nie płacz mateczko, Muszę przejść te siedem schodów do piwnicy Nieść moje osiemnaście lat, Aby nie wlekli mnie strażnicy Kocham cię matuś Słońce, wiatr i łopot żagli na jeziorze I pierwszych pocałunków smak I kiedy jest wzburzone morze! Umierać jest mi strasznie żal, Przysięgam na mą biedną duszę Tak trudno przejść te siedem schodów A przecież przejść je muszę!!!! Więc jeśli kiedyś, WRÓCI POLSKA! To niech się za nas ktoś upomni Żegnaj mateczko, muszę kończyć, Klucz zgrzyta w zamku .........idą po mnie! !! Napisany w celi więzienia we Wronkach 1953/54 r.. ]]>http://10milionow.pl/aktualnosci/artykul/i,156,poezja-spod-szubienicy-zo...]]> Niech się pani pomodli (autor nieznany) Zmrok zapadał szarosielankowy, z łąk skoszonych aromaty szły, Wiatr coś szeptał, tuląc drzew korony, z dala we wsi ujadały psy. Wtem słychać zgiełk i turkot wielu wozów, młodych głosów nawoływań moc, To nadciąga partyzancki obóz, by zajmować kwatery na noc. I był tam ktoś, tak bardzo zadumany, co w oczach miał idei wielki cel. Ktoś, kto tańcząc ze mną leśne tango, z cicha szeptał dziwne słowa te: Niech się Pani pomodli, dzisiaj w mojej intencji, bo wyprawa mnie czeka, niebezpieczna i zła. Może Pani modlitwa, będzie dla mnie skuteczną i uchroni od złego, tego co prosi tak. I minęło tyle długich dni od tej chwili, a ja wciąż przed oczyma obraz w sercu ten mam. Kiedy słońce zachodzi, zmierzch ku nocy się chyli, a ja słyszę wciąż turkot i zgiełk wozów ten sam. Lecz odszedł ktoś, tak bardzo zadumany, co w oczach miał idei wielki cel. Ktoś, kto tańczył ze mną leśne tango, i z cicha szeptał dziwne słowa te: Refren: Niech się Pani pomodli. "Niech się Pani pomodli ...", to piosenka śpiewana w oddziałach partyzanckich Lubelszczyzny i Podlasia. Szczególnie popularna w oddziale Romana Dumy "Romana" wchodzącym do sierpnia 1945 r. w skład zgrupowania poakowskich oddziałów podległych por./mjr. Hieronimowi Dekutowskiemu "Zaporze". Ratuj nas Chryste! Gdy ginie naród ze swej woli Choć ma przed sobą drogi przejrzyste Wtedy tak serce ogromnie boli Ratuj nas Chryste Kiedy nas niemoc bezduszna zżera Choć nas wzywają prawdy wieczyste Pomóż Polakom fałsze odpierać Ratuj nas Chryste Tym, co zaparli się Twego krzyża Wskazuj niebo jasne przejrzyste Niech się do prawdy Twojej przybliżą Ratuj nas Chryste Daj udręczonym narodom wojną Koniec bitewnej drogi ciernistej Roztocz nad światem ciszę spokojną Ratuj nas Chryste Wawrzyniec Hubka "Dąb", "Góral" Wołam cię, obcy człowieku, Co kości odkopiesz białe: Kiedy ucichną już boje, Szkielet mój będzie miał w ręku Sztandar ojczyzny mojej. Krzysztof Kamil Baczyński, fragment wiersza Wiatr (18.IV.1943r.) wszystkie materiały z sieci ps. We wtorkowej "Gazecie Wyborczej" ukazał się "komentarz" Seweryna Blumsztajna "Zostawcie tych żołnierzy", skierowany przeciwko tym bohaterom. Blumsztajn przedstawia skrajnie subiektywny obraz powojennego podziemia niepodległościowego, pisząc, że to "wojenna demoralizacja i bandytyzm" oraz że ludność cywilna była mu niechętna. - "Żołnierze wyklęci" byli od początku ulubionym tematem historyków IPN. Słusznie, bo przez dziesiątki lat pisać o nich nie było wolno. Tyle że w ramach "polityki historycznej" nie wypadało zajmować się całym dramatem chłopców, którzy zostali w lesie: wojenną demoralizacją i bandytyzmem, częstą niechęcią do nich ludności cywilnej, która już wojny nie chciała. Teraz los tego straconego pokolenia - tak wielu z nich nie chciało już strzelać, a do lasu zapędziły ich z powrotem represje UB - zawłaszczony ma być przez tych, którzy ciągle udają, że "są w lesie". Heroicznie walczą z komuną, biją się o prawdziwą prawdę historyczną, stoją - a właściwie maszerują - na straży suwerenności. Więcej... ]]>http://wyborcza.pl/1,75968,11247167,Zostawcie_tych_zolnierzy.html#ixzz1n...]]> Oto bydlaki, ELYTA IIIRP postkomunistycznej z siedzibą przy Czerskiej w Warszawie. ]]>http://www.fronda.pl/news/czytaj/tytul/warszyc_do_radoslawa:_za_co_usilu...]]> ]]>http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20120301&typ=po&id=po11.txt]]>