WYZWOLENIE

Po emocjonalnym ochłonięciu po obejrzeniu konwencji wyborczej zjednoczonej prawicy, pierwszym skojarzeniem było własnie wyzwolenie.

Przygotowano grunt, przygotowano pole bitwy, uzyskano wsparcie ludności, rozpoczęto odliczanie i ZERO – zaczęło się.

Walec "Kaczyński" posuwa się powoli, ale nieubłaganie.

Miłośnicy "Gwiezdnych Wojen" wielokrotnie widzieli to na własne oczy na ekranie, a znawcy historii wojen wiedzą, że pierwsi do walki idą, jadą, lecą zagończycy, lekka kawaleria, zwrotne, szybkie i kąśliwe maszyny; a gdy już dokonano przygotowania, do ostatecznego zwycięstwa i zmiażdżenia wroga ruszają ciężkie machiny wojenne, pojazdy pancerne, które trudno zatrzymać i unieszkodliwić.

Tak więc walec toczy się toczy się już pięć lat bezustannie, nie dbając o pułapki, wilcze doły i strzały z boku, budząc coraz większą nerwowość i panikę wroga.

A teraz odpalono rakietę – trzy... dwa... jeden... ZERO.

Tak jak na przylądku Canaveral, zwanym również Cape Kennedy, gdzie w olbrzymim centrum kosmicznym w połowie półwyspu Floryda, startują największe na świecie rakiety, możemy obserwować, że po momencie Zero, są odpalone główne silniki rakietowe i powoli, w chmurze dymu i ognia, pojazd kosmiczny zaczyna się unosić majestatycznie, nabierając coraz więcej pędu i mocy.

Takim własnie startem, pierwszym oderwaniem się od lądu i powolnym unoszeniem się na orbitę z konkretnym celem, była właśnie pierwsza konwencja wyborcza kandydata Andrzeja Dudy, obecnego prezydenta.

Przez te 85 dni do wyborów w maju będą kolejne konwencje. Tak jak w locie rakiety odrzucenie pierwszego, zbędnego już członu napędowego, przyspieszenie, by na końcu uwolnić czołowy pojazd kosmiczny. Ostatni etap nastąpi dwa, trzy tygodnie przed wyborami. I wtedy głowica uzyska pełną moc bojową.

Nagle - gwizd!
Nagle - świst!
Para - buch!
Koła - w ruch!
 

To było wczoraj.

Najpierw -- powoli -- jak żółw -- ociężale,
Ruszyła -- maszyna -- po szynach -- ospale,
Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,
I kręci się, kręci się koło za kołem,
I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej,
I dudni, i stuka, łomoce i pędzi,
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
 

Lokomotywa wyborcza kiedyś, rakieta wyborcza dzisiaj, ruszyła.

Opozycja nie ma szans w tego typu imprezach. Działają jak aparatczycy na posiedzeniach biura politycznego, albo KC. Kompletnie ich nie obchodzą prawdziwe myśli, pragnienia i odczucia obywateli.

Nieudolnie uprawiają pustosłowie. Obiecają wszystko, a nie dadzą nic.

Jedna milczy, bo ma pusto w głowie. Inny histerycznie się miota, nie zdając sobie sprawy, że gdy już zaczyna wrzeszczeć falsetem, to nieświadomie wg. mnie małpuje Hitlera. Trzeci przemawia jak ksiądz z brudnymi paznokciami, który ma wiele do ukrycia. Przyniesie zbawienie. Co za bzdura. Następny nawet nie udaje, że jest tylko podstawionym figurantem, którego lepią z plasteliny zawsze ci sami rzeźbiarze marionetek. Z kim do gości!?

Jedyne co mają, to dużo forsy. Garbaty nos, albo Mongoł barbarzyńca, czy wreszcie dobra ciocia – klocia, dbają by nigdy im nie zabrakło na robienie czadu i zamętu.

Więc dla kogo mają się starać? I po co? Forsa będzie płynąć tak długo, jak będą bruździć w opozycji. Kreować chaos. Straszyć ludzi. Szpiegować i donosić...

Chyba, że... Coś jednak niepokojącego kołacze im w tyle głowy.

Ci najbardziej kumaci i najbardziej umoczeni już dawno woleli się wynieść. Jeden jak zwykle przytulony do piersi ciotki. Drugi, właściciel dwóch paszportów, ukrył się jak Litwinienko w Londynie. A jeszcze innych przygarnęła Ukraina. Konkretnie ta jej moskiewska część.

Strzeżonego Pan Bóg strzeże... Choć Ryżego korci. Kobieta się nie sprawdzi. Lama by zyskała więcej głosów. Więc może ją w ostatniej chwili podmienić? Jednak jeśli przegra, to będzie trupem. Będzie musiał sobie kupić koszulki z napisem i żółte okulary.

Chyba nikt nie ma wątpliwości, że dobra zmiana chowa na koniec duuużą niespodziankę. Coś, co zachwyci wszystkich. Wiem nawet co, ale nie będę psuł zabawy. Sam też się ucieszę, jak to wreszcie publicznie pokażą.

Ta pierwsza konwencja to była iskra na podpałkę. Zapalniczka, od której ma zapłonąć ogień. Wszyscy go potrzebujemy. Nawet rodzina Stuhrów. Lecz wielu boi się, że się poparzą. Jasne, niektórzy może nawet spłoną. To ci łatwopalni. Ale reszta tylko przy ogniu się ogrzeje i poczuje dobrze. Jak dawniej przy ognisku domowym.

Całkiem niedawno napisałem krótki felieton pod tytułem "Cug". Niestety, nie wysiliłem się dostatecznie i wielu tego nie zrozumiało.

A chciałem tylko pokazać, że aby każdy piec, palenisko, kominek dobrze funkcjonowały, konieczne jest wytworzenie naturalnego w procesie palenia ciągu – ruchu powietrza, ruchu, który zasysa od dołu, podtrzymuje spalanie i gorące spaliny wyrzuca do góry, zazwyczaj, gdy jest, do komina. Wtedy wystarczy tylko dodawać paliwa i wszystko świetnie działa.

W dziejach narodu takim cugiem – ciągiem, jest entuzjazm. Zawsze potrzebna jest iskra, aby zapalić i wzbudzić ludzki entuzjazm.

Widziałem wczoraj na konwencji Andrzeja Dudy prawdziwy entuzjazm.

Czy ktoś może zaprzeczyć? Czy ktoś może powiedzieć, że był to wykreowany teatr? Łzy w oczach chemicznie wytworzone? Uśmiechy sztucznie przylepione?

Pewne elementy teatru i reżyseria oczywiście były. I to wysokiego lotu. Bo tak trzeba. Iskra, by zapalić entuzjazm nie może już powstać ze skałki uderzonej stalą nad hubką. Dziś potrzeba dużo więcej. Prawdziwego palnika.

A ten, co będzie się upierał, że to tylko kolejna inscenizacja, bo jego to nie poruszyło, niech sobie wyszuka moment, gdy prezydent przechodził w szpalerze uczestników, wymieniając uścisk dłoni z każdą wyciągniętą do niego ręką i w pewnym momencie starszy, siwy mężczyzna po prostu pocałował dłoń prezydenta. Wyreżyserowane? Duda był zaskoczony i zażenowany. Po sekundzie mocno przytulił starca.

Chyba wszyscy lubimy marzenia. Warto zawsze mieć różne marzenia. Od trywialnych, chwilowych, po te ważne, życiowe.

Lecz marzenia, jeśli tylko są realne, zazwyczaj się kończą. Wiecie kiedy? Wtedy, gdy zostaną spełnione.

Nie można dopuścić, by powstała pustka po nich. Natychmiast trzeba zbudować nowe marzenia.

Ps. Niech mi tylko jakiś dyżurny malkontent, maruda, czy satyryk nie wrzuca tu dalszych zwrotek, które Julian Tuwim, napisał o wagonach, które lokomotywa ciągnęła. To metafora naszego społeczeństwa. Tacy jesteśmy i nie ma co się obrażać, wy "grubasy, [co ] siedzą i jedzą tłuste kiełbasy ".

.