Wiosna. Potęga smaku.

Do szkół ma wejść nowy Przedmiot Estetyka. Dawniej zajmowali się tym rodzice, dziadkowie.Później miało to robić radio, telewizja, teraz ma to robić szkoła.

Wracamy do korzeni. Niżej wiersz napisany przez uczennicę szkoły w Seroczynie, zamieszczony w gazetce szkolnej "Seroczyniak" z Lutego 1919 roku.

Już minęła zima, a nadchodzi wiosna. Już pączki zaczynają się wykluwać i wychodzić na świat ze swoich kryjówek. Znikły ciemne chmury, a złote słońce przyświeca od rana do wieczora. Gdy nagle … słonko się schowało, ciemne chmury zasłoniły jasny błękit, pączki pochowały się, a na ziemię zaczęły spadać srebrne gwiazdeczki. Po kilku dniach one znikły i wszystko wróciło do dawnego porządku; tylko pączki biedne, pączki … były takie słabiutkie. Aż słoneczko zlitowało się nad niemi i przysłało im wiele, wiele swych promieni. Już teraz i listki się z nich zrobiły i zazieleniły się drzewa. Skowronek szary wzbija się wysoko zdaje się być zawieszony w powietrzu, stamtąd dopiero wznosi hymn dziękczynny do królowej niebios. Wśród gęstwiny leśnej zaczęły się pokazywać białe, szare i czerwone kuleczki. To grzybki zaczynają spod mchu swe główki, ale to nie grzybki … to dopiero malutkie ich zawiązki. Wiosna, wiosna szemrzą strumyki, podają wieść drzewom rosnącym nad ich wodami. Drzewa te niosły wiadomość do tamtych co rosły w lesie, a te swym szumem oznajmiały wieśniakom pracującym w pobliżu. I wiosnę poznały wszystkie drzewa, strumyki, ptaszki, a w końcu i ludzie.

Stefa Kopówna.

A niżej Zbigniew Herbert. Chciałem, aby opowiadanie tej dziewczynki znalazło się w dobrym towarzystwie. Dodatkową przyjemność mi sprawia, że Pani Profesor Dąmbska jest herbu Godziemba!

Zbigniew Herbert. Pani Profesor Izydorze Dąmbskiej
Potęga smaku


To wcale nie wymagało wielkiego charakteru
nasza odmowa niezgoda i upór
mieliśmy odrobinę koniecznej odwagi
lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku
Tak smaku
w którym są włókna duszy i cząstki sumienia

Kto wie gdyby nas lepiej i piękniej kuszono
słano kobiety różowe płaskie jak opłatek
lub fantastyczne twory z obrazów Hieronima Boscha
lecz piekło w tym czasie było jakie
mokrt dół zaułek morderców barak
nazwany pałacem sprawiedliwości
samogonny Mefisto w leninowskiej kurtce
posyłał w teren wnuczęta Aurory
chłopców o twarzach ziemniaczanych
bardzo brzydkie dziewczyny o czerwonych rękach

Zaiste ich retoryka była aż nazbyt parciana
(Marek Tulliusz obracał się w grobie)
łańcuchy tautologii parę pojęć jak cepy

dialektyka oprawców żadnej dystynkcji w rozumowaniu
składnia pozbawiona urody koniunktiwu

Tak więc estetyka może być pomocna w życiu
nie należy zaniedbywać nauki o pięknie

Zanim zgłosimy akces trzeba pilnie badać
kształt architektury rytm bębnów i piszczałek
kolory oficjalne nikczemny rytuał pogrzebów

Nasze oczy i uszy odmówiły posłuchu
książęta naszych zmysłów wybrały dumne wygnanie

To wcale nie wymagało wielkiego charakteru
mieliśmy odrobinę niezbędnej odwagi
lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku
Tak smaku
który każe wyjść skrzywić się wycedzić szyderstwo
choćby za to miał spaść bezcenny kapitel ciała
głowa