W siódmą rocznicę smoleńskiej zbrodni

Czy zbliża się czas prawdy o Smoleńsku? Od razu rozwieję nadzieje: nic mi o tym nie wiadomo - na pewno nie będzie to związane ani z pracami podkomisji Berczyńskiego, ani prokuratury. Wiele natomiast zależeć będzie od polityki USA wobec Rosji. Ameryka jest główną siłą sprawczą, potencjalnie zainteresowaną w ujawnieniu, bądź (taki stan mamy obecnie) nieujawnieniu faktycznego stanu rzeczy. Pytanie tylko, czy to wyłącznie presja USA, czy też nakładają się na to jakieś problemy naszych elit? 

Bo chociaż awangarda polityki światowej (w tym również i nasza) doskonale wie jaki przebieg miały smoleńskie wydarzenia, to społeczeństwa żyją w totalnym mroku. Obawiam się, że nie tylko w kwestii smoleńskiej. Czy to dobrze? Nie. Nie jest dobrze. 

Nawet jeśli niektórzy twierdzą, że o pewnych rzeczach lepiej nie wiedzieć, ja na ten temat mam zdanie odrębne. Bo, wybaczcie to porównanie, ale nasuwa mi się tylko jedno - jesteśmy jak stado owiec. W sumie nie wiemy dokąd nas prowadzą – czy na zielone pastwiska czy na rzeź. W każdym razie czuć wielki niepokój stada – przepychanki, kopnięcia, uderzenia. To się udziela i potęguje, bowiem wszyscy intuicyjnie czujemy fałsz w działaniach przewodników. Dlaczego nie mówią nam dokąd idziemy? Co mają przed nami do ukrycia?

Mój syn, urodzony w 1989 mówi, że zazdrości mi czasów młodości, kiedy wiadomo było kto stoi po stronie dobra, a kto zła. Dotyka istoty rzeczy. Teraz prawda nie walczy z kłamstwem. Obecnie prawdzie trudno się jest przebić, bo na arenie, wiążąc oczy widzów ścierają się ze sobą głównie łgarstwa, lub (jak chcą inni) różne "prawdy". Tak, mój syn ma rację, teraz można być człowiekiem szlachetnym i z całym przekonaniem stawać po stronie zła.

A teraz trochę optymizmu. Amerykański senat chce otwarcie mówić o tym „co robi Rosja”, a senator Ren Johnson uważa, że to gnuśność zachodu sprawiła iż Moskale zaczęli panoszyć się we wszystkich przestrzeniach. Amerykański dziennikarz polskiego pochodzenia John Czop uważa, że w Stanach powoli zmienia się polityczny klimat i podejście do Rosji.

- O Smoleńsku zaczyna się mówić (w senacie USA – przyp. RM) jako o politycznym zabójstwie i nikt nie wierzy w raporty MAK i polskiej komisji – twierdzi żurnalista (Nasz Dziennik 04.04.17).

W jednym poprawię Czopa – w przypadku elit to nie jest kwestia wiary, a... wiedzy.

Kiedy my posiądziemy wiedzę smoleńską? Odpowiedź jest naiwnie prosta – wówczas, gdy (i jeśli) będzie to w interesie USA. To niekoniecznie dobry prognostyk dla nas, bo nie wiemy, ani czy, ani kiedy, ani też w jakim celu Amerykanie rozegrają naszą kartę. Dla nas byłoby oczywiście najlepiej gdyby prawda wyszła na jaw jak najszybciej. Zobaczylibyśmy na własne oczy w czym tkwimy po uszy, gdzie czai się niebezpieczeństwo i jaka jest droga wyjścia. Przypuszczam też, że jest to jedyna, nietragiczna droga do społecznego pojednania. Niestety albo Polska jest za słaba aby stać się rozgrywającym polityki międzynarodowej, albo nasi politycy mają coś na sumieniu w związku ze Smoleńskiem . Widać to choćby po tym, że szumne zapowiedzi ministra Macierewicza, z września ubiegłego roku, o opublikowaniu źródłowych rozmów chłopaków pilotujących naszą Tu-154M z wieżą w Smoleńsku (ze źródeł ]]>własnych]]>, ]]>duńskich]]>, ]]>szwedzkich]]> i ]]>łotewskich]]> etc) okazały się... tylko zapowiedziami. Z drugiej strony to jednak dobrze. Nie opublikowano bowiem kolejnych stenogramowych fake'ów, których aż cztery różne wersje zafundowali nam wcześniej rządzący. Jeśli bowiem czegoś nie może się powiedzieć (a sądzę że tak właśnie jest), to lepiej chyba nic nie mówić, niż łgać w żywe oczy.

Mimo to nie ufam żadnym ziemskim przewodnikom. Przewodnik, który jest sprawiedliwy mówi, że tylko życie bez manipulacji, dyskredytowania kogokolwiek i podstępu, prowadzi do ocalenia. Zanurzenie się, coraz głębiej w kłamstwo będzie powodować coraz większe patologie – nie tylko w życiu politycznym. To schodzi bowiem niżej – na relacje międzyludzkie, co chyba odczuwa każdy z nas.

Powtarzam więc sobie, że idziemy ciemną doliną, ale nie można bać się zła. Trzeba tylko trzymać się właściwego Przewodnika.

Pytam co jakiś czas siebie – czy należy czekać z założonymi rękami, aż wujek Sam kiwnie przyzwalająco głową i pozwoli na otwarcie depozytów i archiwów? I odpowiadam sam sobie – muszę być konsekwentnym działaczem Ruchu Uporu w dążeniu do Prawdy. Nawet gdybym miał nigdy do niej nie dotrzeć. Nawet gdyby spychano mnie na margines milczenia, albo nagiego i oplutego wystawiono publicznie z tablicą moich występków uwieszoną na szyi. Inaczej jaki sens będzie miało moje życie? Czy w ogóle można będzie nazwać moją egzystencję życiem? Może raczej oportunistyczną wegetacją…