O głupocie we własnych szeregach

.

Chcecie Bronka jeszcze? Przez następne pięć lat? Następne pięć lat stagnacji, rezygnacji, bezwartościowej gadaniny, czytania książek, których się nie chciało przeczytać w młodości, rzeźbienia narodowych symboli w czekoladzie i uczciwie, nie owijając w bawełnę, pierdzenia w stołek.
 
25 lat uciekło, jak z bicza trzasł. Mieliśmy dogonić, nawet nie najlepszych, ale choćby średniaków. I co? Ciągle w ogonie. Ciągły wstyd i beznadzieja.
A Bronek się cieszy. I każe się cieszyć. Głupi, czy co?
 
 
Czy nas wszystkich, nas, prawicowych patriotów marzących o jak najlepszym, silnym państwie, powaliło? Jakieś umysłowe i emocjonalne niedostatki?
Gdy wreszcie nadszedł ten moment, czas wyborów nowego prezydenta, aby w końcu zmieść uzurpatora, który zawłaszczył najważniejsze w kraju stanowisko po Smoleńskiej Tragedii, 10 kwietnia 2010 roku, my, jak to niestety często pokazuje historia naszego biednego kraju, nie jesteśmy zjednoczeni, zwarci i w sposób jak najbardziej optymalny dążący do celu.
Czy znowu z tych powodów nic nie wyjdzie? Gdyż tak, jak ja to dzisiaj widzę, w majowych wyborach zwycięży Komorowski – 53% poparcia, drugi – Andrzej Duda 32%, trzecia pani Ogórek 7%, a reszta, czyli całe osiem procent, pozostała drobnica.
I następne pięć lat w plecy. I nieustające dyskusje dlaczego tak się stało i co należało zrobić. Mądry Polak po szkodzie? A... takie g.... Mądry to on ma być dzisiaj.
Niestety – nie jest.
 
Może ja jestem jakiś specjalny zgred, ale swoje państwo staram się traktować poważnie i z całej siły chcę dla niego jak najlepiej.
To poważne traktowanie, to również poważne podejście do wyborów polskiego prezydenta, nie ważne, co sądzę o tym stanowisku (o czym później).
Cel na dzisiaj jest prosty i wyraźny – zrobić wszystko, by odsunąć od władzy zdecydowanego szkodnika dla Polski, Bronisława Komorowskiego. Reszta się nie liczy.
Gdybym widział, że może tego dokonać pan Korwin Mikke, Braun, czy Kukiz, to z całej siły bym ich popierał. Lecz chyba każdy widzi, że nie mają oni najmniejszych szans.
Cóż więc się dzieje. Popatrzmy na to uczciwie i bez emocji.
 
Mafia sprawująca władzę w Polsce praktycznie nic nie musi robić. Ma przecież wszystko. Ma sądy, wojsko, policję, a co w tym momencie najważniejsze – cały aparat propagandy, prasę i telewizję, w takim stopniu, że jest w stanie skutecznie mieszać w głowach niezbyt świadomym obywatelom. A dodatkowo już spuściła z łańcucha, na razie tylko dwóch zagończyków – Nałęcza i Michała Kamińskiego, którzy w sposób niesłychanie brutalny i chamski mają atakować przeciwników ich kandydata.
A co się dopiero będzie działo, jak uruchomią całą machinę propagandy, gdy uznają, że ich pozycja jest zagrożona? To dopiero będzie pokaz.
 
Tymczasem my, przeciwnicy tego kryminalnego reżimu sami się podkładamy.
Wydawałoby się, że mamy świetną okazję. Bo oto został wyłoniony wspaniały kandydat na prezydenta, pan doktor Andrzej Duda, człowiek mądry, młody i obdarzony dużą charyzmą. Cóż więcej trzeba, jak tylko zewrzeć szeregi i z całej siły popierać tego kandydata. Nie... to w Polsce niemożliwe.
 
Abstrahuję tu od naszego notorycznego utopisty, Janusza Korwina Mikke, gdyż on z wiecznego kandydowania do czegokolwiek uczynił sobie sposób na życie. Wydawałoby się, że jak już w końcu dochrapał się intratnego finansowo stanowiska w Unii Europejskiej, to będzie zadowolony. Nie – ambicje jego są nieograniczone. Gdyby były wybory na stanowisko Boga, też na pewno by startował.
 
Mam natomiast spory żal do dwóch fajnych chłopaków, których dotychczas popierałem w ich działalności, lecz nie będę popierał w ich kandydowaniu na fotel prezydenta, do Grzegorza Brauna i Pawła Kukiza.
Czy nie możemy być poważni panowie?
Mając szacunek do swojego państwa, w co raczej nie wątpię i chcąc dokonać w nim zasadniczych zmian, trzeba przede wszystkim działać niezwykle pragmatycznie i skutecznie.
Czego panie Pawle i panie Grzegorzu chcecie dokonać? Przecież nie macie szans nawet pokonać trzy procentowej bariery poparcia. A już mącicie w głowach nawet profesorom. Zdobędziecie trochę rozgłosu i odtąd będzie was można dumnie tytułować – były kandydat na prezydenta RP. To przecież każdy z nas może być takim byłym. Ja na przykład jestem byłym kandydatem na stopień doktora, a w dalszej kolejności, profesora. I co z tego?
 
Prawdziwy kandydat na prezydenta musi ogarniać całe spektrum, polityczne i gospodarcze, wewnętrzne i zewnętrzne. Mieć kompleksową wizję dla państwa i narodu.
Nie tylko panie Pawle walczyć o JOWy, czy panie Grzegorzu o zbliżenie z Watykanem. Czy to, co demonstrujecie wystarcza do kandydowania na prezydenta Polski, poważnego, silnego europejskiego państwa? Dla mnie to trochę śmieszne i uwłaczające obywatelskiej godności.
No właśnie... To jest ustawiczny problem. W swoim patriotycznym zacietrzewieniu często nie potrafimy zbudować należytych fundamentów dobrego państwa, koncentrując się wyłącznie na jakichś fragmentach.
To tak, jak by przy budowie domu rozmyślać wyłącznie o dachu, panie Grzegorzu, albo o drzwiach i oknach, panie Pawle.
Tak nie można panowie. A jeżeli przyświecają wam inne cele niż faktyczna walka o fotel prezydenta, to stwierdzam, że nie czas i miejsce na to. Teraz sytuacja jest wyjątkowo dramatyczna i kto wie, czy nie jesteśmy w przededniu upadku Polski. Ja, w każdym bądź razie jestem przekonany, że trwanie przez następne pięć lat Komorowskiego na tym stanowisku zrujnuje kraj doszczętnie, a resztki sprzeda się sąsiadom i wszystkim chętnym.
 
Tymczasem mamy świetnego kandydata na stanowisko prezydenta – pana doktora Andrzeja Dudę, tak się złożyło, kandydata Prawa i Sprawiedliwości. Odrzućmy na bok emocje i uprzedzenia i tak trochę po amerykańsku, trzeźwo i pragmatycznie spróbujmy podsumować pozytywy tego kandydata. Te widoczne na pierwszy rzut oka, których nikt rozsądny nie może podważyć.
Pan Duda intelektualnie przewyższa obecnego prezydenta o wiele poziomów. To człowiek wykształcony i mądry, o czym mogliśmy się wielokrotnie przekonać. Poza tym, jako były szef kancelarii śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, to człowiek, który ma duże pojęcie o rządzeniu państwem. Zna się na aparacie państwa i polityce. Nie musi się, jak np. Wałęsa, dopiero tego uczyć.
Andrzej Duda jest również obdarzony naturalną charyzmą; jego twarz, mowa ciała, sposób artykulacji powodują sympatię otoczenia. Wypowiada się mądrze, elegancko i zrozumiale. Nie stosuje ezopowych praktyk, którymi są tak wypełnione, pełne gaf i przejęzyczeń, słowa obecnego prezydenta.
I co jeszcze bardzo się liczy w polityce na tym poziome, ma wspaniałą żonę i rodzinę, która jest dużą podporą na takim stanowisku.
Oraz na koniec tych pozytywnych faktów – pan Duda nie jest uwikłany w żadne podejrzane powiązania, czy nawet machlojki. Tak, jak np. Komorowski w swoich kontaktach i sympatiach do służb bezpieczeństwa i komunistycznej ubecji.
 
Niesłychanie ważne jest również to, że ma za sobą wsparcie całej głównej partii opozycyjnej, PiSu, co już na starcie zapewnia trzydziestoprocentowe poparcie i, co należy uczciwie też podkreślić, zabezpiecza wsparcie finansowe na kampanię prezydencką.
Sobotnie, świetne przemówienie wprowadzające kandydata Dudy, tak dobre, że aż zaszokowało i wzbudziło panikę wśród przeciwników, co zaskutkowało idiotyzmami i kretyńskimi atakami, jak to o wygłaszaniu płomiennego przemówienia korzystając ze ściągawki na prompterze, lub jeszcze bardziej debilna wypowiedź Michała Kamińskiego, że Andrzej Duda przemawiając w sobotę, musiał być "nakręcony", czyli sugerując, że był pod wpływem narkotyków, lub tylko przynajmniej "środków farmakologicznych". Słynny spin doktor zdradził w ten sposób platformerski punkt widzenia, że w polskiej polityce nie mogą być tacy ludzie, jak Duda, którzy potrafią tak wspaniale przemawiać. Koniecznie muszą być na dopingu. Widać Kamiński ma z tym spore doświadczenie.
 
Wysłuchałem tego przemówienia dwukrotnie z uwagą i muszę przyznać, z wielką przyjemnością, bo cenię dobrych mówców, co jest raczej rzadkością. Ostatnio tak dobre przemówienie wygłosił prezydent Obama w Warszawie latem ub. roku. Trzeba mu to oddać, choć o tm polityku mam bardzo marne zdanie.
Jak każdy myślący Polak mam  perspektywiczną wizję swojego kraju. Bardzo chciałbym się dowiedzieć w jakim stopniu moje przemyślenia i nadzieje pokrywają się z projektem, który ma w głowie kandydat, na którego zamierzam głosować.
Dlatego pozwalam sobie tutaj przedstawić parę moich strategicznych wizji, które, jak uważam, są niezbędne do przeprowadzenia, abyśmy w końcu stali się prawdziwym, silnym i suwerennym krajem, w którym obywatele będą żyć w pełnej harmonii ze swoim państwem i władzami.
Oto wybrane sprawy, które mnie nurtują?
 
*************************
 
 

• Czy w Polsce rzeczywiście potrzebny jest urząd prezydenta? I to w takiej postaci, jak obecnie, czyli, gdy praktycznie bardziej jest stanowiskiem dekoracyjnym niż państwowo twórczym. Fakt, taka była emocjonalna potrzeba chwili po 1989 roku, całe to "nasz premier, wasz prezydent", itp. Lecz po Wałęsie, Kwaśniewskim i Komorowskim widać dobitnie, że to bądź, co bądź, bardzo kosztowne stanowisko nie ma sensu (niektórzy wyliczyli, że utrzymanie "dworu" Komorowskiego kosztuje więcej niż utrzymanie królowej brytyjskiej Elżbiety II).
• Czy potrzebny i do czego jest w Polsce Senat? Czy i w tym wypadku bardziej nie chodziło o historyczne sentymenty, a nie o faktyczne usprawnienie działania władzy? Uważam, że w dobie obecnej, to organ całkowicie zbyteczny.
• Jak najszybciej należy zmienić Konstytucję, opracować całkowicie nową, która dokładnie określi kształt państwa, wzajemne zależności między narodem i władzami i w sposób dobitny podkreśli rolę narodu – suwerena. Należy wyjść tutaj poza schematy i postarać się poszukać rozwiązań całkowicie nowatorskich, bo te historyczne już nie przystają do obecnych czasów.
• W oparciu o nową konstytucję należy w sposób zdecydowany zagwarantować formalne sprzężenie zwrotne pomiędzy obywatelami a wybieralnymi organami przedstawicielskimi. Należy zdecydowanie stwierdzić, że  organy przedstawicielskie, w tym konstytuanta, rozumiana jako zgromadzenie narodowe, albo sejm, w tym też jej poszczególni członkowie, np. posłowie, mogą być w każdej chwili odwołani, gdy suweren, lub też ustawowa grupa wyborców tak zdecyduje. Takie zabezpieczenie zagwarantuje, by nie następowało, obecnie tak częste, oderwanie się posłów i innych przedstawicieli od swojego elektoratu. Elektorat cały czas sprawuje nadzór nad swoimi przedstawicielami i pilnuje, żeby ci nie zapomnieli reprezentować swoich ludzi.
• Należy przywrócić formalnie rangę referendom krajowym i lokalnym. Nowa konstytucja powinna dokładnie określać od jakiego progu referenda niejako automatycznie muszą być rozpatrywane na szczeblu krajowym, lub lokalnym. Nie może być tak, jak obecnie, że faktyczne referenda reprezentujące 2,5 miliona obywateli w jednym wypadku, a 1 mln w drugim, są przez marszałka sejmu wyrzucane do kosza, albo chowane głęboko w szafie.
• Należy rozważyć w całkowitej przebudowie polskiego wymiaru sprawiedliwości wybieranie na stanowiska sędziowskie prawników o najwyższych kwalifikacjach na zasadzie wolnych wyborów, z określoną kadencyjnością. Podobnie powinna być traktowana obsada innych ważnych stanowisk, jak kierowniczych prokuratorskich oraz kierowniczych policyjnych. Zapobiegałoby to tworzeniu długofalowych patologii.
• Od początku należy opracować nowoczesny system wyborów, w oparciu o najnowsze technologie i systemy, z takimi kryptograficznymi zabezpieczeniami (co jest obecnie dosyć łatwe do zrealizowania), aby całkowicie uniemożliwić fałszerstwa i manipulacje.
• Po zapewnieniu przy pomocy nowej Konstytucji ładu prawnego i społecznego w Polsce, należy natychmiast zabrać się za budowę całkowicie nowych struktur państwa:

 
                        - reindustrializacji, prawidłowego wykorzystania zasobów naturalnych, niezależności energetycznej, zabezpieczenia     majątku państwa i obywateli;
                        - analizy i minimalizacji kosztów utrzymania państwa, z wyraźnym przestawieniem się na eudemonizm, czyli w pierwszym rzędzie, dbanie o dobrobyt obywateli;
                        - przeanalizowanie wszystkich międzynarodowych traktatów i ewentualne odrzucenie lub renegocjacja umów niekorzystnych lub szkodliwych dla kraju (np. słynne CO2);
                        - stworzenie całkowicie nowej, nowoczesnej armii, głównie defensywnej, w szerokich strukturach obywatelskich gwarantującej bezpieczeństwo kraju;
                        - całkowita przebudowa służby zdrowia i ubezpieczenia zdrowotnego obywatelskiego;
                        - przebudowa systemu edukacji. Odejście od lewackich i neo-liberalnych trendów wypaczających wychowanie i tradycję narodową. Budowanie rangi szkolnictwa wyższego, nauki i innowacyjności;

• System przebudowy i reorganizacji państwa nie może przebiegać chaotycznie i przypadkowo. Potrzebne jest stworzenie hierarchicznego i piramidalnego schematu i harmonogramu poczynań w dziedzinie budowy nowego państwa.

 
 
Oczywiście, nie wyczerpałem tu nawet połowy moich pobożnych życzeń w stosunku do obrazu Polski, w jakiej chciałbym żyć.
Również nie chciałbym w sposób nachalny zarzucać kandydatów pytaniami. Lecz, jak to jest w dialogu, bo monolog od razu wykluczam, oni mi mówią to, a ja im odpowiadam tym.
Aż w końcu będzie już zupełnie dobrze.
 
 
 
.