Żydoman

 
 
Kim jest żydoman? Nie udawajcie, ze nie wiecie... to przecież niemalże nasza narodowa specjalność. Jest ich mnóstwo w koło.
Podaję więc moją definicję: żydoman to osoba przesadnie zainteresowana Żydami.
Tak jak chłopoman (np. Wyspiański) – osoba nadmiernie zainteresowana chłopami (zazwyczaj baby).
Więc, do pojęć żydofil, żydofob, czy nawet żydożerca, powinniśmy dodać jeszcze żydomana, bo żydomaństwo, przypominam, nadmierne interesowanie się Żydami, na granicach obsesji, to ciekawe zjawisko socjologiczne.
 
Raz, po pierwszym spotkaniu z pewnym towarzystwem blogerskim, usłyszałem, jak dwie panie wymieniały taką oto opinię na mój temat: - Nieee... , to nasz... duża okrągła, słowiańska gęba i nosek prosty (dokładnie to nie taki prosty, bo kilkakrotnie złamany w burzliwej młodości. No, ale nie garbaty). Poczułem się wtedy dziwnie...
Są jednak takie grupy towarzyskie i to nie mało, że jak się do nich przystępuje, to najlepiej byłoby zdjąć spodnie, pokazać siusiaka, żeby wszystko było jasne i atmosfera była czysta.
 
Gdyby zapytać się kogoś mądrego, profesora jakiegoś, skąd to żydomaństwo w Polsce się bierze, to by odpowiedział – nie wiem.
Ja też nie wiem, chociaż to zjawisko wprost bije po oczach.
 
Pokuśmy się o małą analizę.
Wszyscy znamy historię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że już Kazimierz Wielki, podczas gdy wiele europejskich królestw, Hiszpania, Anglia, czy Francja, przepędzała Żydów na cztery wiatry, dał im azyl i pokój na terenie Rzeczypospolitej.
Potem powszechną wiedzą Polaków jest to, że Żydzi rozpijali polskiego chłopa, podstępnie zakładając karczmy w newralgicznych punktach. Egzemplifikacją tego wrednego poczynania jest telewizyjny serial "Ranczo", gdzie chłopi są skutecznie rozpijani na ławeczce.
Ciekawe, czy już któryś z naszych żydomanów zidentyfikował rozpijającego Żyda.
 
Potem w historii naszego nieszczęsnego kraju długo, długo nic o Żydach, aż nastała niepodległość i II Rzeczpospolita.
Tuż po zakończeniu I Wojny Światowej Żydzi na Zachodzie rozpętali wściekłą histerię, jakoby na terenie odrodzonej Polski odbywały się pogromy i masowe prześladowania Żydów.
Rozpoczęli taką, jak się wkrótce okazało, kłamliwą akcję propagandową, bo byli niesłychanie wkurzeni, że przy całym swoim sprycie, nie przewidzieli uzyskania przez Polskę niepodległości. Po równo wspierali Rosję i Niemcy, a tu masz babo placek, po środku powstała nowa Polska, czego w kalkulacjach nie uwzględnili.
Dwie niezależne komisje rządowe – amerykańska i Wielkiej Brytanii przyjechały do Polski badać sprawę i obie nie wykryły żadnych rasowych prześladowań. Co więcej, stwierdzili oni, że w Polsce Żydzi mają się znacznie lepiej niż w sąsiedniej Rosji, Czechosłowacji, czy na Węgrzech.
Lecz rozpętana histeria dotyczyła właśnie Polski.
Najlepiej podsumowują to słowa kapitana Wrighta, jednego z trzech członków komisji brytyjskiej:
„Zdawało się rzeczą pewną, że jedno z dwóch mocarstw, Niemcy albo Rosja, musi zwyciężyć i że Żydzi, którzy dali pieniądze obydwu stronom, są zupełnie zabezpieczeni. Tymczasem pogardzana przez nich Polska zmartwychwstała wcześniej. Dziś nawet Żydom trudno uwierzyć w jej wskrzeszenie”. [1]
 
Tak to, już od początku niepodległości mieliśmy z Żydami pewien kłopot.
Jednakże przez całe międzywojenne dwudziestolecie udawało się nam jakoś tam współżyć z polskimi Żydami. A było ich nie mało.
Przez ten okres liczba Żydów w Polsce oscylowała wokół 3 milionów, co stanowiło ok. 10% ludności.
Nie była ona równomiernie rozmieszczona na terytorium kraju.
Prawie 1/4 Żydów mieszkała w pięciu miastach: ]]>Warszawie]]> (352,6 tys.; więcej Żydów mieszkało tylko w ]]>Nowym Jorku]]>), ]]>Łodzi]]> (202 tys.), ]]>Wilnie]]>, ]]>Krakowie]]>, ]]>Lwowie]]>. Największy udział ludności żydowskiej według powiatów był w 1939 w ]]>Białymstoku]]> (43% ludności), ]]>Lublinie]]> (34,7%), Łodzi (33,5%), ]]>Radomiu]]> (32,3%), Lwowie (32%), Warszawie (31%), Wilnie (28,2%), Krakowie (25,8%), a najmniejszy w powiatach zachodnich, gdzie nie przekraczał 1% ogółu mieszkańców. [1]
Ciekawe, czy to właśnie z tych historycznych zaszłości mamy obecnie taki kłopot z politycznymi zachowaniami mieszkańców Warszawy i Łodzi?
 
Przyszła II Wojna Światowa i Niemcy ze swoim Hitlerem i nazizmem przeorali stosunki narodowościowe na terytorium Polski. Wszyscy to dobrze znają, a ja tylko chciałbym mocno podkreślić, że wszyscy Żydzi byli instytucjonalnie ścigani przez Niemców. W większości likwidowani. Natomiast Polakom, za udzielenie jakiejkolwiek pomocy Żydom groziła kara śmierci.
 
I tak doszliśmy do Peerlu.
 
Zanim się tym okresem zajmiemy, chciałbym zaznaczyć, że po pierwszej i drugiej Wojnie Światowej ugruntowało się takie podejście: Żydzi Niemców nienawidzili i się bali, natomiast Polakami pogardzali.
Tak jest do dzisiaj.
 
Radziecka okupacja Polski po wojnie oparła się w dużym stopniu na sprowadzonych z Sojuzu Żydach. Wprawdzie były to raczej jednostki, a nie masowa imigracja, jednakże zajmowali oni kluczowe stanowiska we władzach, a szczególnie w aparacie represji, m.in. Urzędzie Bezpieczeństwa, czy tzw. Informacji Wojskowej, oraz Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Milicji Obywatelskiej. Wg. danych IPNu, 37,1% osób pełniących funkcje kierownicze w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego stanowiły osoby pochodzenia żydowskiego [1]
Wysłani przez dwóch psychopatów – Stalina i Berię, do rządzenia Polską żydowscy komuniści nie mogli, co chyba jest dla wszystkich zrozumiałe, zyskać sympatii Polaków.
 
Polska, a konkretnie Polska Rzeczpospolita Ludowa, była dosyć dziwnym krajem; formalnie i oficjalnie komunistycznym, a w rzeczywistości nawet członkowie partii średniego szczebla chrzcili dzieci, uczęszczali do kościoła i nienawidzili władz centralnych. Większość społeczeństwa nauczyła się żyć na dwa różne sposoby: oficjalnie, jako posłuszny i karny obywatel i nieoficjalnie, jako dumny i sprytny Polak, który musi sobie jakoś w życiu radzić.
 
Żydzi, jak to Żydzi, gdy już mieli Polskę w dużej mierze pod kontrolą, jako jedynie słuszna komunistyczna władza przy współpracy z bratnim narodem radzieckim, zaczęli swoje tradycyjne walki między sobą. Zawsze i wszędzie tak się u nich działo.
Od 40 do 100 tys. polskich Żydów przetrwało Holokaust, ukrywając się lub przyłączając do polskiej bądź też radzieckiej partyzantki. Kolejne 50–170 tys. zostało repatriowanych z ]]>ZSRR]]> a 20-40 tys. z ]]>Niemiec]]> i innych krajów. Tuż po wojnie w Polsce było ok. 180-240 tys. Żydów. Najprężniejszym skupiskiem stał się ]]>Dolny Śląsk]]>, na którym do wiosny 1946 osiedlono 86 tys. osób. Ponadto, ok. 30 tys. zamieszkiwało ]]>Łódź]]>, 20-31 tys. ]]>Szczecin]]>, ok. 13 tys. ]]>Kraków]]> i 8 tys. ]]>Warszawę]]>. [1]
Jednakże, wówczas na terenie Palestyny powstało żydowskie państwo Izrael i Żydzi masowo zaczęli emigrować z Polski.
Można z dużym przybliżeniem przyjąć, że w latach sześćdziesiątych na terenie naszego kraju pozostało ok. 40 tysięcy Żydów.
Po 1956, podczas procesu destalinizacji za rządów ]]>Władysława Gomułki]]>, niektórzy funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa żydowskiego pochodzenia, m.in. ]]>Roman Romkowski]]>, ]]>Józef Różański]]> czy ]]>Anatol Fejgin]]>, zostali osądzeni pod zarzutami „nadużywania siły” i torturowania polskich antykomunistów (m.in. ]]>Witolda Pileckiego]]>). Większość uniknęła jednak procesu, zwłaszcza poza granicami Polski, m.in. ]]>Stefan Michnik]]>, ]]>Helena Wolińska]]>, ]]>Salomon Morel]]>.
 
Wydawać by się mogło, że teraz praktycznie, gdy Polska pozbyła się żydowskich oprawców, a pozostała garstka (40 tyś. wobec 40 mln. Polaków) właściwie się zasymilowała, możemy nareszcie o Żydach, jako o czymś szczególnym zapomnieć i traktować ich na równi z pozostałymi narodowościami.
 
Lecz nastał rok 1967. Izrael stoczył tak zwaną wojnę sześciodniową z państwami arabskimi. Związek Radziecki zerwał stosunki z Izraelem i poparł Arabów.
A podążająca za bratnim narodem Polska, pod przewodnictwem Mieczysława Moczara (pseudonim – ja, jako były partyzant, czyli jaja kobyły), szefa służby bezpieczeństwa, rozpoczęła wielką, antysyjonistyczną akcję propagandową, w rezultacie której, około 20 tysięcy Żydów opuściło Polskę.
 
Przekonany jestem, że rozpętana przez moczarowską frakcję komunistów nagonka na Żydów, ponownie obudziła w Polakach antysemickie nastroje, czego pokłosie trwa do dzisiaj.
Mimo, że realny wpływ Żydów na życie w Polsce jest już minimalny.
 
W późnych latach 70. szereg osób o żydowskim pochodzeniu zaangażowało się w działalność nielegalnych grup opozycyjnych (m.in. ]]>Adam Michnik]]>, ]]>Karol Modzelewski]]>, ]]>Bronisław Geremek]]>, ]]>Ludwik Cohn]]>, ]]>Aniela Steinsbergowa]]>, ]]>Seweryn Blumsztajn]]>).
 W momencie upadku komunizmu w Polsce w 1989, w kraju mieszkało tylko 5-10 tys. Żydów.
 
Czy te parę tysięcy Żydów mieszkających w Polsce, w zasadzie pomijając Adama Michnika, bez znaczących wpływów, może powodować w narodzie widoczny antysemityzm?
Nie sądzę... Podejrzewam natomiast, że taka postawa jest na zasadzie przeciwwagi w stosunku do środowisk lewackich, zdecydowanych filosemitów, podpartych jeszcze "autorytetem" Adama Michnika, czy Seweryna Blumsztajna i wspieranych przez Gazetę Wyborczą.
 
Mając powyższe na uwadze, a także ciągle świeżo w pamięci moczarowską, antyżydowską propagandę, nie należy się dziwić, że wielu mało krytycznych rodaków, reaguje żydofobią, choć w przeważającej części, jak to określiłem, żydomanią, czyli nadmiernym, wprost obsesyjnym doszukiwaniu się zydowskiego wpływu na bieg zdarzeń we współczesnej Polsce.
 
Nie da się zaprzeczyć, że już po I WŚ Żydzi mają niewyrównane rachunki z Polską. W związku z tym mają do Polaków dużo pogardy. Więc niby dlaczego my w zamian mamy ich kochać?
Wiemy też dobrze, jaki wpływ na światowe finanse mają Żydzi. Ale oni mają to praktycznie od zawsze i to w dużym stopniu zaspokaja ich ambicje.
 
Lecz czy to ma dużo wspólnego z Polską? Czy nie jesteśmy przypadkiem przewrażliwieni, podpuszczeni komunistyczna propagandą minionej epoki?
 
Obecnie liczba Żydów w Polsce oceniana jest na 8-12 tys., w większości mieszkających w ]]>Warszawie]]>, ]]>Krakowie]]>, ]]>Łodzi]]>, ]]>Wrocławiu]]>, ]]>Katowicach]]>, ]]>Szczecinie]]>, ]]>Bielsku-Białej]]>, ]]>Legnicy]]> i innych mniejszych ośrodkach, choć nie ma oficjalnych danych potwierdzających te liczby. Zgodnie z ]]>Centrum Mojżesza Schorra]]>, mogą być one zaniżone, ponieważ nie wszyscy obywatele polscy narodowości żydowskiej są religijni. Centrum ocenia, że Polskę zamieszkuje ok. 100 tys. Żydów (według innych danych nawet 150 tys.), spośród których 30-40 tys. jest w bezpośredni sposób związanych z kulturą bądź religią żydowską. [1]
 
 
________________________________________________________________