Uderzyć w czerwonych

Sprawa dr. Marka Migalskiego jest skandalem, który powinien poruszyć całe normalne środowisko naukowe. Jeśli bowiem za protest przeciwko wyborowi agenta SB na szefa instytutu w danej uczelni można komuś zablokować habilitację, to znaczy, że standardy wśród akademików sięgnęły dna. Kompletnego dna.

Te standardy zresztą, co trzeba otwarcie przyznać, nigdy jakoś szczególnie wyśrubowane nie były. Sam fakt, że po 1989 r. nie tylko nie doszło do dekomunizacji ani lustracji w tymże środowisku, to nie wszystko, bo przecież nawet nie próbowano uporać się z zaangażowaniem wielu, jeśli nie większości akademików w ideologię marksistowsko-leninowską, czyli w niszczenie polskiej myśli naukowej, mówiąc dokładnie. Zaangażowanie to przybierało formy zarówno administracyjnej presji na „innowierców” czy też „burżuazyjnych myślicieli”, jak i wieloletniego zatruwania umysłów młodzieży akademickiej. Procesy oczyszczania polskiej świadomości z komunistycznych złogów to zadanie na kolejne dekady, właśnie z tego powodu, że zatruła ją sowiecka pseudonauka i pracujący w gruncie rzeczy dla sowietów, a nie dla polskiej kultury, pseudonaukowcy pozatrudniani wedle podstawowego kryterium „mierny/wierny” (PZPR-owi, oczywiście) na wielu polskich uczelniach.

Mija dwadzieścia lat od „obalenia komunizmu”, a dyktatura proletariatu „naukowego” ma się znakomicie na dziesiątkach placówek. Możemy się zastanawiać, czy młodsze pokolenie jest w stanie przeciwstawić się tej patologii w polskiej nauce, czy przeciwnie, już uczy się doskakiwać do standardów wyznaczonych przez nie tak dawnych specjalistów od Marksa, Engelsa i Lenina (których zbawienny wpływ odnotowywano w każdej dyscyplinie). Niewykluczone bowiem, że młodemu pokoleniu wcale nie zależy na gruntownych zmianach w środowisku naukowym, ponieważ „jest dobrze, jak jest”. Ponadto, skoro karty rozdają w wielu środowiskach czerwoni, to przecież logiczną konsekwencją takiego stanu rzeczy jest to, że zatrudniają oni adiunktów i asystentów, których podstawowym zadaniem jest zabezpieczenie status quo, czyli „obrona mistrza”, a więc dobierają młodych naukowców pod odpowiednim kątem, zapewniając im następnie pchanie w odpowiednich gremiach i w ten sposób wiążąc ich ze „starą gwardią” czerwoną odpowiednimi sieciami zależności.

W tej sytuacji naukowcy zmierzający do jakiejś poważnej zmiany (nie tyle pokoleniowej, co jakościowej) w polskim środowisku akademickim powinni utworzyć coś w rodzaju międzyuczelnianego komitetu protestacyjnego. Jeśli czerwoni się potrafią tak konsolidować, że za wyrażenie sprzeciwu przeciwko nominacji agenta SB na wysokie stanowisko uczelniane, są w stanie błyskawicznie dokonać „dyplomatycznych retorsji” w postaci poważnego utrudniania zdolnemu naukowcowi dalszej kariery, to powinniśmy sobie uzmysłowić raz na zawsze, że NIC SIĘ NIE ZMIENIŁO, że żyjemy jedynie formalnie „poza peerelem”, zaś sam peerel z jego czerwonymi sitwami trwa w najlepsze i umacnia się z roku na rok. Jeśli zaś to sobie weźmiemy do serca, to następnym krokiem powinno być poważne kontruderzenie w całą „dyktaturę proletariatu”. „Czerwoni nie przejdą!”, powinniśmy głośno powiedzieć.

http://www.rp.pl/artykul/2,248547_Migalski___persona_non_grata_na_uczelniach_.html
http://www.rp.pl/artykul/243943,248555_Bronislaw_Wildstein__O_czym_nie_wolno__glosno_mowic.html