Hiob

Skojarzenia szły tak. Najpierw napisałem, że każdy uczciwy człowiek powinien traktować Palikota jak zadżumionego. Potem przypomniał mi się „Ojciec zadżumionych” Słowackiego. Dlaczego? Kto nie wie o czym mowa, niech przeczyta (choćby w Sieci), nie mogę cytować, bo to długi poemat.
Potem uświadomiłem sobie, że to właściwie romantyczna wizja biblijnego Hioba. No wiecie, zakład z szatana z Bogiem, Hiob tracący majątek i dzieci, obsypany wrzodem… Na szczęście bohater tej opowieści wytrwał, nie złorzeczył Bogu, więc odzyskał wszystko, nawet nowe dzieci mu się urodziły.
Wtedy zacząłem się zastanawiać, czy ten motyw nie był jeszcze inaczej wykorzystany i zinterpretowany. A jakże. Jest przecież „Król Lear”. Tam jednak było trochę inaczej. Król postanowił oddać władzę, podzielić królestwo, ale pytał córki, jak bardzo go kochają. Dwie pierwsze ubrały miłość w piękne słowa, trzecia powiedziała, że nie potrafi, bo go kocha i już… Król wydziedziczył tą ostatnią (najbardziej dotąd ukochaną) Kordelię, a oddał królestwo jej siostrom. Miał mieszkać u nich na zmianę, otoczony szacunkiem i hołubiony. Spadkobierczynie (za życia) szybko go jednak wygnały … Nie będę streszczał tej, najtragiczniejszej bodaj, tragedii Szekspira. Wszyscy powinni ją znać.
Jeśli ktoś podejrzewa, że piszę „z kluczem”, to nie ukrywam, a trudno tu coś ukryć, że mam na myśli Jarosława Kaczyńskiego, zwłaszcza po katastrofie smoleńskiej, ale też przed i po. Proszę tylko, żebyście się zastanowili, a nie podejrzewali mnie o zbyt prostackie aluzje.
Kluzik-Rostkowska to nie Kordelia, a Poncyliusz nie jest hrabią Kent. Inna sprawa, że ja, jak wierny błazen Leara, mówię czasem do króla „wujaszku” :):):)
P.S.
Obrazek Georges de La Tour „Hiob”