"Just close your eyes and think of England..."

… miała poradzić królowa Victoria córce, przed nocą poślubną. Otóż zamykałem oczy od dawna, a teraz mam zamiar trzymać je szeroko otwarte. Przede wszystkim myśląc o Polsce.
Mój poprzedni post był wyrazem szoku, ale też frustracji. Nie mogłem zrozumieć jak jest możliwe, że liderzy partii opozycyjnej, jedynej liczącej się w państwie, mogą wdawać się w tak gorszące, publiczne spory, zakończone „czystką”? Potem było jeszcze gorzej. Nie tylko za samo wyrażenie troski i zaniepokojenia, niech będzie, że nawet zniecierpliwienia, zostałem obrzucony wyzwiskami, ale patrzyłem też ze zdumieniem i rosnącym przerażeniem, jak rozwija się niepohamowana nienawiść do „tych bab”, Poncyliusza i innych „zdrajców”. Miałem ten, minimalny luksus, że wszystkie osoby wplątane w aferę są mi całkowicie obojętne. Zawsze twierdziłem, że jedynym szefem partii, jeśli ma ona przetrwać i cokolwiek zdziałać, może być, jeszcze długo, tylko Jarosław Kaczyński. To zresztą także zostało poddane pod wątpliwość tylko…. przez kogo? Najgorsze jednak jest to, że relacje o przyczynie i przebiegu konfliktu są nie tylko niespójne, ale wręcz sprzeczne. Znaczy to, że ktoś kłamie bezczelnie. Nie wiem kto, a w miarę upływu czasu rozbieżności narastają, podobnie jak temperatura sporu. To chyba najgorsze, bo przecież mamy do czynienia z „naszymi” (a przynajmniej naszymi jeszcze miesiąc, czy dwa temu). Mam „zamknąć oczy i myśleć o Polsce”, a może zamknąć oczy i myśleć o PIS-ie? Może nawet zamknąć oczy i myśleć o Ziobrze – dobrze, a o „zdrajcach” jak najgorzej, wymyślając wyzwiska i układając obraźliwe wierszyki??? Nie patrzeć i wierzyć? Pardon, ale do tego się nie nadaję. Albo się dowiem, albo pa, Obydwie Wysoko Skłócone Strony!
Może dlatego, że jestem takim właśnie „rozlazłym inteligencikiem”, jakiego zwalczała komuna, a wyszydzał przez całą swoją karierę Mrożek. Może dlatego, że nie odpowiada mi ruskie „ruki pa szwam”, ani niemieckie „stulić mordę i służyć”. Może wreszcie dlatego, że nie ufam tym, którzy zabraniają mi nie tylko mówić tego, co uważam za prawdę, ale wręcz myśleć, niezależnie od tego, na co się powołują. Nie nadaję się na składnik serka homogenizowanego.
Bardzo źle też wspominam starą, komunistyczną zasadę, że partia ma zawsze racje, kto się jej sprzeciwia jest zdrajcą, szpiegiem „wiadomych sił”, albo wręcz wariatem, czyli osobnikiem, którego trzeba „uciszyć, poddać ostracyzmowi, zamknąć w kryminale lub „psychuszce”.
Nie wierzę, żeby powstałą partia „odszczepieńców”, a jeśli powstanie, nie wierzę w jej sukces, pomijając już to, że musiałaby ona dysponować wielkimi pieniędzmi, a na dodatek nasz system wyborczy promuje partie duże i silne. Na dodatek, mimo (rzekomego) „wspólnictwa” Migalskiego i Kowala, nie widzę na razie prawdziwego przywódcy formacji konserwatywno-liberalnej, dopełniającej scenę polityczną (JKM ugrzązł w błazeństwach, a, podzieleni dziś, liberałowie, okazali zgodny, pro moskiewski front). W gruncie rzeczy jesteśmy skazani na obecny układ, a ja…. nie lubię być skazany na cokolwiek (i przez kogokolwiek). Odchodzili już nie tylko prawdziwi cyniczni zdrajcy jak Marcinkiewicz, Sikorski czy Kaczmarek, ale też Dorn i Jurek, których ani przez chwile nie podejrzewałem o zdradę.
Uważam, że partie są dla ludzi, nie odwrotnie. Uważam, że partie powinny zabiegać o wyborców. Chciałbym, żeby zabiegały uczciwie, nie okłamując ich, nie strasząc i nie szantażując. Niczym.
Partie też, dla własnego dobra, powinny zadbać o dobre, koleżeńskie stosunki we własnych szeregach. Nie mam tu wcale homogenizacji za wszelką cenę (jej służy tylko „cięcie po skrzydłach” i tępienie „dysydentów”, skąd my to znamy?). Mam na myśli atmosferę wspólnej pracy, zaufania i szukania wspólnych celów. Wymaga to też tolerowania jednostek, ich osobowości, a nawet zaspokajania ich… ambicji, oczywiście na miarę zdolności i pracowitości. Uważałem Marka Jurka za dobrego marszałka sejmu (może nawet jednego z najlepszych), ale odszedł on nie tylko z powodów różnic światopoglądowych (jako większy konserwatysta katolicki), ale także dlatego, że poczuł się obrażony tekstem : „nie pier.ol, tylko głosuj jak ci każą”). O co poszło z Dornem nie wie nikt, poza kilkoma zainteresowanymi ( w tym Ziobrą i… Kaczmarkiem, o ile dobrze pamiętam). Sam nie wiem, czy to dobrze, czy źle, że jednak nie wiem?
OK. Na wojnie z PO (którego szczerze nie znoszę i uważam wręcz tą formację za mafię) można zyskiwać punkty. Na wojnie z PiS PO także zyskuje. Jak na razie…. Więcej. Badania ciągle potwierdzają (a tego już nie da się zmanipulować), że stosunek elektoratów obydwu partii ma się jak 37:23 na korzyść PO, a liczby te pojawiają się ciągle w różnych badaniach, więc trudno udawać, że są przypadkowe, albo zmanipulowane. Oczywiście daje to szansę stabilnego panowania PO (na naszą szkodę), a PiS zapewnia… gwarancje trwania w opozycji, co jest wstydliwe, ale dość wygodne, nie wiąże się bowiem z żadnymi obowiązkami, ani odpowiedzialnością (pozornie). Jeśli ten układ ma trwać nadal, dołączę do wielkiej i rosnącej grupy sfrustrowanych („sierot po PiS-ie”). Nie jestem wcale „dłużnikiem PiS” (prawdopodobnie – odwrotnie). Jeśli PIS nie będzie zabiegało o mój głos, to go nie dostanie.
Uważam się za zwolennika liberalizmu gospodarczego (i tylko gospodarczego) oraz konserwatystę. PiS, jako partia antyliberalna (przynajmniej we frazeologii, być może spowodowanej potrzebą walki z „aferałami”) nie jest z mojej bajki. Trudno. Uw3azam, że zwalczanie korupcji i wszechwładzy oligarchów, a także obrona polskich interesów naruszanych przez międzynarodowe korporacje mieści się jeszcze w granicach walki o wolny rynek. Jako konserwatysta uważam, że trzeba kultywować tradycję, pamiętać o historii, dbać o godność Polski, bronić wartości narodowych i chrześcijańskich, domagać się prawa i sprawiedliwości. Jak widać tu przylegam do PiS jak ulał. Przylegam, ale chyba tylko z zaciśniętymi zębami i zamkniętymi oczami. No i na dodatek, niewierny Tomasz, chciałbym zobaczyć, jak PiS przynajmniej stara się coś z tej listy zrealizować w rzeczywistości (a jeszcze chętniej zobaczyłbym wyniki).
Być może należę do mniejszości. Być może PiS musi zadbać o swój „żelazny” elektorat i dyscyplinować własne szeregi. Docelowy elektorat jest zresztą dobrze zdefiniowany, bo Kaczyński nigdy nie udawał, że tworzy coś innego, niż partię ludowo-konserwatywną. Może zresztą ma rację, jak miał JPII zajmując się milionami mieszkańców Ameryki Łacińskiej, Afryki i Azji, a nie wydelikaconymi inteligencikami z zepsutej Europy? Szkoda jednak, że z tym elektoratem, do jakiego się samoogranicza, już nigdy niczego nie wygra. Jeśli PiS olewa mnie i mnie podobnych, pozostanie czystą, zawodowa opozycją. Alternatywą jest tolerowanie „odmieńców”, albo przynajmniej… nie tępienie ich. Może właśnie dzięki „innym”, ale nadal konserwatywnym i patriotycznym PiS zyskałby kiedyś (wreszcie) osławioną zdolność koalicyjną (i to na zasadach, a także w stylu lepszym, niż koalicja z Lepperem).
Być może PO wreszcie kiedyś padnie na ryj, ale skąd pewność, że do tego czasu nie pozbierają się komuniści????
P.S.
Piszę tego bloga całkiem bezinteresownie (choć często dla własnej satysfakcji), co znaczy, że nie szukam wyborców, ani nie dbam o ilość „komencików”, więc poparcie i popularność nie przekłada się na żadne korzyści, szczególnie materialne. Popierałem PiS jeszcze przed czasem pomysłu niedoszłego POPiS-u, a także wcześniej (zanim założyłem bloga). Pozwalałem sobie na teksty wręcz propagandowe, często starałem różne rzeczy tłumaczyć sam sobie na siłę, a nawet przymykałem oczy. To się jednak skończyło. Koniec praktyki „oczu szeroko zamkniętych”, nawet, gdyby miał to być koniec mojego blogowania.